Η Πολυπολιτισμικότητα Σκοτώνει

Οι μέθοδοι ανατροφής παιδιών από γυναίκες και άνδρες διαφέρουν πολύ (όχι μόνο πατέρες και μητέρες, αλλά και

από λοιπούς συγγενείς), οι ενέργειες των γυναικών αναπτύσσουν την συναισθηματική σφαίρα στο παιδί (αυτή περιλαμβάνει τα συναισθήματα, την διάθεση, το πάθος, το άγχος, κλπ), ενώ των ανδρών αναπτύσουν τις γνωστικές ικανότητες του (όπως είναι η μνήμη, η προσοχή, η ομιλία, η λογική και άλλες δεξιότητες επεξεργασίας πληροφοριών).

Γεγονός όμως είναι η αιτία συγκρούσεων, διαφωνιών και δυσαρέσκειας, όταν οι αντιδράσεις των ατόμων αυτών, στα ίδια γεγονότα και προκλήσεις, είναι διαφορετικές. Όσον αφορά το γυναικείο μοντέλο ανατροφής, υπάρχει η  προσπάθεια να προστατεύσει ένα παιδί από τις προκλήσεις και το άγχος, να το φροντίσει, να του πει πως να βάλει όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε σειρά και να τα διαχειρστεί. Το ανδρικό μοντέλο ανατροφής από την άλλη είναι διαφορετικό. Το παιδί πρέπει να κάνει λάθη μόνο του, να μάθει να αξιολογεί ανεξάρτητα τους κινδύνους, να δέχεται αλλά και να διορθώνει τις συνέπειες.

Η ικανότητα να ορίζει κανείς όρια όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τα παιδιά, είναι ένα σημαντικό κριτήριο για την διαπεδαγώγηση των τελευταίων. Αυτό κυρίως κυριαρχεί στο ανδρικό μοντέλο ανατροφής. Μάλιστα αυτό το χαρακτηριστικό είναι μια εκδήλωση γνωστικών ικανοτήτων, έτσι ώστε να καταφέρει να συσχετιστεί και να αλληλεπιδράσει σωστά με τους άλλους.

Σε αυτό το σημείο είναι που η αγάπη της μητέρας ίσως τελικά βλάπτει κατά έναν τρόπο, δημιουργώντας στο παιδί την ψευδή εικόνας της διάκρισης όντας ανώτερο από τα υπόλοιπα παιδιά, ειδικά αν αυτή δεν εξισορροπείται από τον “ψυχρό” υπολογισμό και τις εκτιμήσεις του πατέρα, καθώς και την έλλειψη ανταγωνισμού ανάμεσα στα αδέρφια (παιδιά των ίδιων γονέων). Περισσότερο λάδι στην φωτιά ρίχνουν και οι διάφορες δυτικές «μεθόδοι ψυχολογικής εκπαίδευσης» με προτεραιότητα τις προσπάθειες μείωσης των γνωστικών ικανοτήτων στην απόκτηση γνώσεων και όχι δεξιοτήτων και εμπειρίας.

Ένας πατέρας μπορεί να μιλήσει στα παιδιά του για τους κινδύνους του αλκοόλ, αλλά αν ο ίδιος πίνει πολύ συχνά και κατ’ επέκταση η εικόνα αυτή αποτυπωθεί στα μάτια των παιδιών, δεν ωφελεί. Η ενστάλαξη της δύναμης της θέλησης και της αυτοσυγκράτησης σε ένα παιδί είναι το πιο σημαντικό καθήκον ενός πατέρα.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τα εθνοτικά συστήματα, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Ευρώπης, είναι απαραίτητο να δείξουμε ξεκάθαρα σε τι είδους ψυχική μάστιγα οδηγεί ο υπερφιλελευθερισμός.  Η Ευρώπη δεν θα μπορεί πλέον να ανακάμψει, αλλά θα γίνει σαφές αρνητικό παράδειγμα για όλα τα άλλα υπόλοιπα συστήματα και θα δείξει ξεκάθαρα στις επόμενες γενιές σε ποια αποτελέσματα οδηγούν τέτοιου είδους λάθη, η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η αγνόηση της επιρροής των ξένων παραδόσεων. Μελετώντας τα προγράμματα πολιτιστικής ολοκλήρωσης των Σκανδιναβικών χωρών, έχει κανείς την αίσθηση ότι αρχικά αντιλαμβάνονταν τους νεοφερμένους ως μισούς ανθρώπους / μισούς μαϊμούδες, θεωρώντας όλες τις παραδόσεις τους ανατριχιαστικές, ανάξιες μελέτης και αρχαϊκές και συνεπώς δεν εκτιμήθηκε ο κίνδυνος όπως έπρεπε.

Και, ναι, οι σκανδιναβικοί λαοί είναι σαν ένα κακομαθημένο παιδί που μεγάλωσε και δύσκολα μπορεί πια να τα φέρει βόλτα, αλλά χρησιμοποιώντας το παράδειγμά τους μπορεί κανείς να εξηγήσει στους άλλους ότι η πολυπολιτισμικότητα σκοτώνει.

Το πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα είναι ότι διαχειρίζεται την διαφορετικότητα σε επίπεδο πολιτισμικών ομάδων. Έτσι, προκειμένου να προασπίσει την πολιτισμική ιδιοπροσωπία της κάθε μίας από αυτές, εξασθενεί την ιστορική και πολιτισμική ιδιοπροσωπία της γηγενούς πληθυσμιακής πλειοψηφίας. Επιπλέον, οι αρχές τις οποίες η πολυπολιτισμικότητα προβάλλει για να διαμορφώσει έναν κοινό συνεκτικό δεσμό μεταξύ των γηγενών και των μεταναστευτικών κοινοτήτων, δηλαδή οι αόριστες ιδέες της φιλελεύθερης δημοκρατίας περί ελευθερίας και ισότητας, έχουν αποδειχθεί ιδιαιτέρως ανεπαρκείς για την δημιουργία ενός τέτοιου δεσμού, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να οδηγούνται σε θρυμματισμό, αυτο-περιχαράκωση των κοινοτήτων και αποξένωσή τους.

Το γεγονός ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει επιβληθεί άνωθεν στα Ευρωπαϊκά έθνη καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι ενώ οι στάσεις των γηγενών ευρωπαϊκών πληθυσμών είναι διαχρονικά αρνητικές απέναντι στους μετανάστες, εν τούτοις οι ελίτ διατηρούν εν πολλοίς τις φιλομεταναστευτικές πολιτικές που έχουν θεσμοθετήσει στα ευρωπαϊκά κράτη και εν πολλοίς συνεχίζουν και την συνακόλουθη εφαρμογή των πολυπολιτισμικών πολιτικών.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ πως υπάρχουν μελέτες που ισχυρίζονται ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι επιτυχημένη σε κάποιες έστω περιπτώσεις κρατών και φέρνουν ως παράδειγμα τον Καναδά, την Αυστραλία. Βεβαίως αυτές οι χώρες δεν μπορούν να θεωρηθούν ως υποδείγματα για τις κοινωνίες της Ευρώπης, καθώς ο Καναδάς και η Αυστραλία είναι χώρες αποίκων και μεταναστών, ενώ οι χώρες της Ευρώπης βασίζονται σε ιστορικά έθνη.

@OWL 2022