Για χρόνια, η παρουσία των λάγνων αφηγήσεων στη λογοτεχνία είχε ένα
σκοπό: να ικανοποιήσει το αντρικό βλέμμα. Όμως τα πράγματα -ευτυχώς- αλλάζουν.«Σεξουαλική απελευθέρωση σημαίνει ελευθερία να απολαμβάνουμε το σεξ με τους δικούς μας όρους, να λέμε αυτό που θέλουμε, όχι αυτό που μας έχουν διδάξει να επιθυμούμε», γράφει η Τζίλιαν Άντερσον στην εισαγωγή του «Want», της συλλογής δοκιμίων για τις σεξουαλικές φαντασιώσεις που επιμελήθηκε.
Δεν πρόκειται για μια νέα προσέγγιση – στην πραγματικότητα, το «Want» έχει αντλήσει έμπνευση από το «My Secret Garden» της Νάνσι Φράιντεϊ που κυκλοφόρησε το 1973 και το οποίο αποτελείται από επιστολές, κασέτες και συνεντεύξεις γυναικών, οι οποίες εκμυστηρεύονται τις βαθύτερες ερωτικές τους σκέψεις.
Ωστόσο, το «Want» εξακολουθεί να στηρίζεται σε μια ιδέα που θίγει μια ευαίσθητη χορδή των απανταχού πουριτανών: Το βιβλίο της Άντερσον, στο οποίο 174 γυναίκες περιγράφουν ανώνυμα τις σεξουαλικές φαντασιώσείς τους, έγινε αμέσως Νο 1 μπεστ σέλερ όταν κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα.
Μεγάλο μέρος της επιτυχίας του συγκεκριμένου βιβλίου μπορεί φυσικά να αποδοθεί στη φήμη της Άντερσον ως ηθοποιού και στο γεγονός ότι η δική της σεξουαλική φαντασίωση εμφανίζεται ανώνυμα στη συλλογή. Αλλά φαίνεται να υπάρχει μια ανανέωση όσον αφορά την σεξουαλική γραφή και αλλού: το Erotic Review επανακυκλοφόρησε ως έντυπο περιοδικό νωρίτερα φέτος, ενώ η εφαρμογή γνωριμιών Feeld μόλις δημοσίευσε το πρώτο τεύχος του νέου λογοτεχνικού της περιοδικού AFM (A Fucking Magazine).
«Νομίζω ότι ζούμε στο μεταίχμιο της αλλαγής όσον αφορά τις απόψεις της κοινωνίας σχετικά με την αποδεκτή σεξουαλική συμπεριφορά και το τι θεωρείται φυσιολογικό», λέει η Lucy Roeber, συντάκτρια του Erotic Review, μιλώντας στην Lucy Knight του Guardian.
Αν και η έκδοση κυκλοφορεί από το 1995, ήταν διαθέσιμη στο διαδίκτυο μόνο για 14 χρόνια, μέχρι που η Roeber, μαζί με την συντάκτρια Saskia Vogel και την εταιρεία γραφικών σχεδίων Studio Frith, την λανσάρισαν εκ νέου φέτος ως έντυπη έκδοση που κυκλοφορεί κάθε δύο χρόνια. Το περιοδικό που κάποτε μετρούσε τον Μπόρις Τζόνσον ως συνεργάτη, θέλει τώρα να απομακρυνθεί από το ανδρικό βλέμμα.
Το 80% των συνεργατών του δεύτερου τεύχους της Roeber, που κυκλοφόρησε αυτό το μήνα, είναι γυναίκες, ενώ το 35% είναι ΛΟΑΤΚΙ+.
«Η πραγματικότητα είναι ότι το ανδρικό ετεροφυλόφιλο βλέμμα ήταν τόσο διεισδυτικό στη γραφή για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα».
Αρκεί να αναλογιστούμε ότι για χρόνια η επιθυμία προσπαθούσε να χωρέσει στο καλούπι της «γλαφυρής κομπορρημοσύνης» συγγραφέων όπως ο Χένρι Μίλερ και ο Μάρτιν Έιμις, ή σε βιβλία όπως το «Riders» της βασίλισσας του ρομάντζου, Τζίλι Κούπερ.
«Το να έχουμε μεγαλύτερο εύρος είναι πράγματι σημαντικό» λέει η Roeber – αν και τονίζει ότι «θέλει να δημοσιεύει όλες τις φωνές» στο περιοδικό. Ωστόσο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον Guardian, εξακολουθεί να «ενδιαφέρεται πολύ για τη φωνή του ετεροφυλόφιλου άνδρα συγγραφέα» υποψιαζόμενη ότι αυτή έχει «ησυχάσει λίγο εξαιτίας διαφόρων γεγονότων όπως το #MeToo». Σεξ και γραφή
Το AFM θέλει επίσης να συνταράξει τα νερά της πατροπαράδοτης σεξουαλικής γραφής. Σύμφωνα με το εισαγωγικό σημείωμα της εφαρμογής Feeld, πρόκειται για «μια εφαρμογή γνωριμιών για τους περίεργους», που θα επιλέξει κανείς για να εξερευνήσει την πολυγαμία και το kink. Αφού η έρευνα των μελών αποκάλυψε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των χρηστών του Feeld είχε καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα ή επαγγέλματα, το AFM ανέλαβε «να παρουσιάσει τα μέλη με τη δική τους φωνή», λέει η συνεκδότρια Μαρία Ντιμίτροβα.
Έτσι, το 50% των συνεργατών του πρώτου τεύχους είναι χρήστες εφαρμογών, συμπεριλαμβανομένης της καταξιωμένης συγγραφέως των βιβλίων The Water Cure και Blue Ticket, Σόφι Μάκιντος, το άρθρο της οποίας αναφέρεται στην ιστορία της αποχής. Πάντα εκτιμούσε πραγματικά τον τρόπο με τον οποίο η Feeld «δημιούργησε χώρους, online και offline, όπου υπάρχει περιθώριο για τους ανθρώπους να σκέφτονται και να γράφουν για το σεξ και την προσωπική επαφή με τρόπους που μοιάζουν ριζοσπαστικοί και στοχαστικοί», λέει.
Η σεξουαλική γραφή «είναι επίσης, λιγότερο cringe από ό,τι ήταν πριν από χρόνια, κατά την εποχή του βραβείου Bad sex», λέει η Mackintosh.
«Ένα απίστευτα περιοριστικό βραβείο»
Το βραβείο του Literary Review (Bad sex) – το οποίο σημειωτέον δεν έχει απονεμηθεί από τότε που ματαιώθηκε η απονομή βραβείου το 2020 – θεσπίστηκε το 1993 από τον Όμπερον Γουό, για τα «υγιή λογοτεχνικά μυθιστορήματα» που περιέχουν «μη επιπόλαια, ενοχλητικά ή περιττά αποσπάσματα σεξουαλικής φύσεως».
Το εν λόγω βραβείο «είναι απίστευτα περιοριστικό», λέει η Roeber: η ύπαρξή του θα μπορούσε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γράψουν για το σεξ. Το Erotic Review εξετάζει το ενδεχόμενο να ξεκινήσει ένα βραβείο που θα είναι «σχεδόν αντίθετο», λέει, «ώστε να τιμήσουμε την πραγματικά καλή γραφή που εξερευνά τι είναι η επιθυμία».
Και σίγουρα φαίνεται να υπάρχει όρεξη για αυτό που προσφέρει η Roeber και η ομάδα της: έχουν τυπώσει υπερτριπλάσια αντίτυπα του δεύτερου τεύχους σε σχέση με το πρώτο, αφού η αρχική έκδοση του τεύχους εξαντλήθηκε μέσα σε πέντε εβδομάδες.
Στα πλαίσια αυτής της νέας προσέγγισης της ερωτικής συγγραφής υπάρχει μια αίσθηση ενδυνάμωσης και παιχνιδιού, η ελευθερία του να σκεφτόμαστε αντισυμβατικά, απομακρυνόμενοι από τα κουτάκια της κοινωνίας για το πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε το σεξ και την επιθυμία.
«Αισθανόμαστε ότι είναι λιγότερο ετεροκανονικό, περισσότερο εστιασμένο στην ανακάλυψη, στην κοινότητα, και γενικά πιο διασκεδαστικό», αναφέρει η Mackintosh.
Καιρός για λιγότερη ετερονικότητα και περισσότερη συμπερίληψη λοιπόν.
*Με πληροφορίες από: Guardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου