Ελίσκα Γιούνκοβα

Η Ελίσκα Γιούνκοβα (Eliska Junkova) ήταν τσέχα οδηγός αγώνων αυτοκινήτου, από τις πρωτοπόρους

του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Γνωστή και ως «βασίλισσα του τιμονιού», αγωνίστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 με τους κορυφαίους οδηγούς της Ευρώπης και το 1927 έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε αγώνα Γκραν Πρι.

Η Αλζμπέτα (Ελισάβετ) Ποσιπίλοβα γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1900 στην πόλη Όλομουτς της τότε Αυστροουγγαρίας (σήμερα στην Τσεχία). Κόρη σιδερά, έδειξε από τα γυμνασιακά της χρόνια ενδιαφέρον για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, μαζί με τον τότε φίλο της και μετέπειτα σύζυγό της Βίτσεντς Γιούνεκ (1894-1928), ο οποίος την αποκαλούσε χαϊδευτικά Ελίσκα. Διατήρησε το επώνυμο του πρώτου συζύγου της και μετά το θάνατό του.

Έλαβε μαθήματα οδήγησης στην Πράγα κι έγινε μία από τις πρώτες γυναίκες που έλαβε άδεια οδήγησης στη νεοσύστατη Τσεχοσλοβακία. Όταν ο σύζυγός της ξεκίνησε την καριέρα του ως οδηγός αγώνων αυτοκινήτου, η Γιούνκοβα ανέλαβε καθήκοντα μηχανικού και συνοδηγού.

Ωστόσο, δεν άργησε να πάρει η ίδια το τιμόνι και απέκτησε φήμη οδηγώντας μία Μπουγκάτι στις πιο δύσκολες διαδρομές της Ευρώπης. Ανέπτυξε στενή προσωπική φιλία με τον κατασκευαστή του αυτοκινήτου, Έτορε Μπουγκάτι, ο οποίος της εμπιστεύθηκε αργότερα πολλά από τα καινούρια του μοντέλα. Αποσύρθηκε από τους αγώνες το 1928, μετά το θάνατο του συζύγου της, στις 15 Ιουλίου, κατά τη διάρκεια του Γερμανικού Γκραν Πρι στην πίστα του Νίρμπουργκριγκ, στο οποίο συμμετείχε και η ίδια ως δεύτερη οδηγός.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παντρεύτηκε τον συγγραφέα Λάντισλαβ Κας κι έζησε μαζί του στην Πράγα. Μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Τσεχοσλοβακία, το 1948, της απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα έως τον 1964, επειδή ο μεγαλοαστικός τρόπος ζωής της δεν συμβάδιζε με την εικόνα του νέου ανθρώπου που ήθελε να πλάσει το καθεστώς.

Η Ελίσκα Γιούνκοβα πέθανε στην Πράγα στις 5 Ιανουαρίου 1994. Η δράση της απαθανατίστηκε από τον συμπατριώτη της συνθέτη Γιάροσλαβ Γιέζεκ στο κομμάτι του «Bugatti Step», ένα ραγκτάιμ κομψοτέχνημα, καθώς και από την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Η Μπουγκάτι είναι η μνήμη μου».