Εν Αθήναις....άλλοτε

Η Πανεπιστημίου τέλη της δεκαετίας του ΄50.
Μάλλον κάποια Εθνική Επαίτειος θα είναι όπως δείχνουν οι σημαίες
αλλά και η λιγοστή κίνηση.
Μου γράφει ένας παλιός συμμαθητής ότι από τις φωτογραφίες των χρόνων εκείνων σημασία έχουν οι φιγούρες των ανθρώπων και όχι τα κτίρια.
Σωστή παρατήρηση και θα ξεκινήσω από την εικόνα και θα γυρίσω πίσω στα παλιά...
Δύο τροχονόμοι παρακαλώ ( τότε φορούσαν κράνη) στην διασταύρωση...
Οι γραμμές του τράμ ...παρκαρισμένα αυτοκίνητα....
διπλής κατεύθυνσης ο δρόμος.
Διάβαση πεζών έπρεπε να σφυρίξει ο τροχονόμος για να σταματήσει η
κυκλοφορία για να περάσουν οι πεζοί.
Ποιά κυκλοφορία θα μου πείς....
Η Τροχαία τότε ήταν στην Σωκράτους και οι τροχονόμοι έβγαιναν με τις τελαμώνες τις άσπρες και τα κράνη για υπηρεσία σε σχηματισμό.
Υπήρχε και το περίφημο βαρέλι που ανέβαιναν επάνω για να ρυθμίσουν την κυκλοφορία.
Κυκλοφορούσαν και αρκετοί φαντάροι με τις στολές εξόδου ...χάζευαν τις βιτρίνες τις προθήκες των σινεμά.
Οι φιγούρες των ανθρώπων εκείνης της εποχής....
Διαφορετικές...περισσότερο ήρεμοι θα έλεγα συμβιβασμένοι με την πραγματικότητα δηλαδή με αυτά που είχαν ή καλύτερα που μπορούσαν να έχουν.
Για παράδειγμα....το ταμείο της οικογένειας ήταν κοινό και έπρεπε όλοι να συνεισφέρουν σε αυτό.
Βλέπουμε καμμιά φορά παλιές Ελληνικές ταινίες με τον αρχηγό της οικογένειας
να κάθεται στο τραπέζι και να έχει μπροστά τα τεφτέρια και να κάνει υπολογισμούς.
Ενοίκιο....ενδιάμεσο (ΔΕΗ)...νερό ...βόθρος...μπακάλης κ.λ.π.
Και να αναστενάζει...
Γνωστή εικόνα...
Πανεπιστημίου-Σταδίου λοιπόν δύο εμπορικοί δρόμοι κάποτε με πολλά μαγαζιά
και θέσεις εργασίας ...

"ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΙΚΡΟΣ"...αλλά και από συστάσεις ..."...έχε το νού σου για κανένα μικρό αλλά να είναι εντάξει..."...τίμιος και εργατικός...δηλαδή.

Έκανες και συμφωνία....λόγω σχολείου μπορώ αυτές τις ώρες.
Και αν ήσουνα τυχερός και είχε το αφεντικό εκτός από το μαγαζί στην Σταδίου
και στην βιοτεχνία που είχε το αφεντικό ....δούλευες και Σάββατο απόγευμα και Κυριακή μέχρι το μεσημέρι.
Αγράμματοι οι άνθρωποι θα λέγαμε σήμερα...γραμματιζούμενοι τότε
όσοι διάβαζαν εφημερίδα και έγραφαν αρχίζοντας με γιώτα
όλα τα (η) και τελειώνοντάς τα με το ίδιο.
Τελείωνες το σχολείο έβλεπες προς Πανεπιστήμιο μεριά και άκουγες...

"...χαμένα χρόνια...πότε θα αρχίσεις να παίρνεις μισθό...πότε θα κάνεις
οικογένεια..."
"Σοφές κουβέντες".....
Τίποτα το περίεργο ...έτσι είχαν τα πράγματα και οι φιγούρες των ανθρώπων διαφορετικές από τις σημερινές.

Για ένα πράγμα δεν νοιαζόσουνα....αν κάποια ημέρα σου έλεγε ο εργοδότης
γειά σου...ήξερες ότι θα βρείς αμέσως δουλειά.





πίσω στα παλιά