Τα ραντεβουδάκια παλιά τα κλείνανε στα σκοτεινά δρομάκια στις γειτονιέςτης Αθήνας....Να μη τους πάρει είδηση κανένα μάτι και βγεί παράρτημα στη συνέχεια.
Τα σπίτια ήταν ισόγεια....μονοκατοικίες...κάτω από τα παράθυρα η συνάντηση.
Είχαν γρύλιες που τις ανοιγόκλεινες χειροκίνητα και για να μπαίνει
φώς και για να κόβεις κίνηση στον δρόμο....το συνηθίζανε τότε στο πρεβάζι
με ανοιχτά ή κλειστά τα παραθύρια να περνούν την ώρα τους κυρίως οι γυναίκες.
Άκουγαν λοιπόν όλες τις υποσχέσεις και τα ερωτόλογα των ζευγαριών....
Οι ρομαντικοί ένοιωθαν ευχάριστα αλλά οι περισσότεροι δυσανασχετούσαν
άνοιγαν το παράθυρο και ξαπόστελναν το ζευγαράκι.
Τα χρόνια περνούσαν και οι σχέσεις άρχισαν να απελευθερώνονται δειλά-δειλά....
Όσοι είχαν εργένηδες φίλους που είχαν δικό τους δωμάτιο συνήθως επαρχιώτες
ήταν προνομιούχοι.
Γλύτωναν από τους μπανιστηριτζίδες του Φιλοπάππου που στη συνέχεια
εξελίχθηκαν σε τσαντάκηδες....άρπαζαν ότι είχε δίπλα του το ζευγαράκι
που ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία από τον Θεό Έρωτα.
Πολλά τα ευτράπελα από τους οπαδούς του οφθαλμόλουτρου.
Η αστυνομία συχνά όταν σουρούπωνε ειδικά τα καλοκαίρια έκανε εφόδους
στον γνωστό λόφο της Αθήνας....
Κάποτε έπιασε έναν από αυτούς τους τύπους να κρύβετε πίσω από ένα θάμνο
πεσμένο μπρούμυτα λίγα μέτρα από το ζευγαράκι....με την κατηγορία απόπειρας
ληστείας....για τσαντάκια δηλαδή.
Κρατούσε ένα ξύλο και προσπαθούσε να πιάσει την τσάντα της κοπέλας.
"....Κε Πόλισμαν....ματάκιας είμαι....δεν προσπαθούσα να αρπάξω...."
"...και με την βέργα τι έψαχνες;"
"...προσπαθούσα να κάνω πέρα τα χόρτα που με μποδίζανε να βλέπω..."
Είχε γέλιο....η "αθώα" εγκληματικότητα της εποχής αν την συγκρίνουμε
με την σημερινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου