Όλοι οι αναζητητές χαρακτηρίζονται από τον πόθο τους να βρουν το δρόμο που οδηγεί στο Θείο και στη λύτρωση.
Όλα τα πνευματικά μονοπάτια χαρακτηρίζονται από τη συνταγή της απελευθέρωσης από τα δεσμά της ψευδαίσθησης και της δέσμευσης της ψυχής στον κόσμο της Γης... ή αλλιώς στον τροχό των επανενσαρκώσεων εντός της "σπηλιάς του Πλάτωνα"...
Όλοι οι ειδικοί, επιστήμονες, κλασικοί και μη αναζητούν τα φάρμακα και τα ιάματα στις ασθένειες νου, ψυχής και σώματος ανθρώπων, αλλά και απαντήσεις στα επιμέρους ή στα γενικά ερωτήματα των ανθρώπων...
Όμως Τι είναι τελικά αυτό που προκαλεί τόση αγωνία στον άνθρωπο;
Τι είναι αυτό που αναζητούμε όλοι, μα λίγοι και σπάνιοι τολμούν να φέρουν εις πέρας;
Και εντέλει Γιατί ενώ τόσοι πολλοί άνθρωποι το αναζητούν, σαν διακαή πόθο, σαν άπιαστο όνειρο, σαν μνήμη από μια εποχή που ζούσαμε αυτόν ακριβώς τον παράδεισο... με απόλυτη αρμονία με τη φύση και τον κόσμο... ενώ βρίσκουν το δρόμο, γυρνούν την πλάτη στην έξοδο προς την ελευθερία;
Τι φοβούνται τόσο πολύ, ώστε να χάνονται και να βουλιάζουν ξανά στη θλίψη, την αρρώστια και τη μιζέρια;
"Η απάντηση είναι απλή, μα και σύνθετη.
Είναι ολοφάνερη και εκτυφλωτικά γυμνή σαν την αλήθεια, μα και αποκρουστική παρά την ομορφιά της...
Οι άνθρωποι όταν δρουν σαν μάζες... ή όταν λειτουργούν μέσα από τις καταγραφές των εμπλοκών τους έχουν την τάση να σκοτώνουν και να αντιμάχονται την αλήθεια και τον ελεύθερο άνθρωπο...
Διατηρούν την τάση να σταυρώνουν και να ξανασταυρώνουν το Χριστό...
Συνεχίζουν να φορτώνουν το σταυρό και να στέλνουν στα δικαστήρια των Πόντιων Πιλάτων και το Γολγοθά όποιον τολμά να ζει την ελευθερία του και να απογυμνώνει την αλήθεια μπροστά στα μάτια τους...
Ο Χριστός, ως σύμβολο της ίδιας της Ζωής και της Αλήθειας φανερώνει την απλότητα και τη ροή. Φανερώνει την πλαστικότητα και την ευκολία προσαρμογής της ζωής στο φυσικό-φυσιολογικό και υγιή ρυθμό...
Φωνάζει μέσα από τα κύτταρα μας την ουσία της ίδιας της ύπαρξης δίχως ωραιοποιήσεις και μυστικιστικές λιτανείες... μα οι πόλοι των ανθρώπινων πολιτισμών αρέσκονται να αλέθουν στις μυλόπετρες του περάσματος τους οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει έστω και ελάχιστα αυτή τη γυμνή αλήθεια...
Δε χρειάζονται στρατιές από φύλακες ή αστυνόμους για να το πράξουν.
Όλοι οι γύρω μας άνθρωποι φορούν με μεγάλη ευχαρίστηση το ρόλο του "φρουρού" ή τη μάσκα του "γνώστη" για να τραβήξουν τον οποιοδήποτε άνθρωπο πίσω στα γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης μηχανής κιμά... που κατακρεουργεί όποιον τολμήσει να κάνει το βήμα προς την Έξοδο του...
Ο ελεύθερος άνθρωπος... ο άνθρωπος της αλήθειας έχει να αντιμετωπίσει όλες τις κατηγορίες που μπορεί να σκαρφιστεί ο δόλιος νους των συν...ανθρώπων του... αν τολμήσει και γυρίζει εντός του σπηλαίου για να τους μιλήσει για την σκλαβιά τους και την απλότητα της εξόδου...
Οι "φίλοι" θα είναι οι πρώτοι που θα αρπάξουν την πέτρα να τον λιθοβολήσουν...
Οι "συγγενείς" οι πρώτοι που θα τον χαρακτηρίσουν "τρελό", "σχιζοφρενή" , "ανισόρροπο"...
Η "οικογένεια" η πρώτη που θα φροντίσει να "συνετίσει" και να "επανεντάξει" τον επίδοξο "εξοδούχο προς την ελευθερία" στα πρέπει και τις υποχρεώσεις του Σίσυφου που σπρώχνει το βράχο του αδιάκοπα...
Για ποια ελευθερία μιλούν οι άνθρωποι?
Για ποιά αλήθεια μάχονται?
Σε ομάδες παραταγμένοι οι μισόνεκροι κάτοικοι των πλατωνικών σπηλαίων, με πέτρες στα χέρια, στα συναισθήματα και στο στόμα τους... έτοιμοι να λιθοβολήσουν και να ισοπεδώσουν...
Ω! πως αρέσκονται να ποδοπατούν τον κάθε Χριστό-άνθρωπο! Πόση ζωώδη ηδονή αισθάνονται να έχουν κάτω από τις σόλες τους τη λιωμένη σάρκα του...
Πόση βάναυση ευχαρίστηση ηχεί στα απονεκρωμένα αυτιά τους σαν καταφέρουν να σιωπήσουν τον ήχο της φωνής Του...
Πόσο πολύ προτιμούν τη ζωή εντός του σπηλαίου... μισότυφλοι... μέσα στις σκιές που τρεμοπαίζουν στα τοιχώματα... της μοιρολατρικής, γεμάτης από θλίψη και πόνο σπηλιάς του επιδιωκόμενου θανάτου...
Όχι δεν είναι από τη φύση τους αιμοβόροι...
Απλά δεν αντέχουν να αποτολμήσουν το ένα τούτο βήμα προς την έξοδο...
κι αφού δεν το τολμούν οι ίδιοι... δεν θέλουν να αφήσουν και κανέναν άλλο να το κάνει...
Θέλουν να κρατήσουν συν-αιχμάλωτους όλους όσους μπορούν... να τους κρατούν συντροφιά στη μιζέρια τους...
Όποιος δεν ανήκει στην "ομάδα" τους... ότι χρώμα κι αν έχει αυτή... όποια ιδεολογία κι αν πρεσβεύει, όποιο σήμα ή σχήμα κι αν αυτή κουβαλά...
είναι "εχθρός" τους...
Όποιος δεν ανήκει στο "σινάφι" τους... όποιος δε φορά το "επιστημονικό" τους κύρος...
δεν επιτρέπεται να έχει φωνή... να έχει βήμα...
τόσος ο φόβος τους μη και χαλάσι το "μαγαζάκι" τους...
Τόσο εύκολα ο "πολιτισμένος" πνίγει τον "απολίτιστο-ελεύθερο-φυσικό" άνθρωπο...
Δεν είναι μυστικός ο πόλεμος του φυσικού, εν ροή ζωής ανθρώπου με τον δογματικό-φανατικό-άκαμπτο απάνρθωπο...
Μέσα στα ίδια τα νερά των συναισθημάτων τους πνίγονται οι ελευθερίες...
Μέσα στις λίμνες και τους βούρκους των καταπιεσμένων τους αισθήσεων βυθίζονται οι αντιστάσεις...
Μέσα στις πολιτισμένες ιαχές των βάρβαρων θάβονται οι μνηστήρες της ελευθερίας...
Πίσω από παραπετάσματα καλής προαίρεσης καμουφλάρονται οι κινούντες τα νήματα της παραφρονούσας ανθρωπότητας...
που φοβάται τον ίδιο τον ίσκιο της...
δαγκώνει το χέρι του ευεργέτη της...
μαχαιρώνει πισώπλατα τον κάθε φωτεινό-ζωντανό άνθρωπο...
Δεν επιτρέπεται να υπάρχει ζωή αληθινή στον "πολιτισμό" τους...
Δεν αρμόζει "φυσικότητα" στον καλά περιτειχισμένο λαβύρινθο τους...
Η λάσπη που κρατά καθηλωμένα τα πέλματα τα δικά τους...
πετιέται με μανία για να θάψει κάθε ίχνος φιλότιμης, ανθρώπινης προσπάθειας να τους βοηθήσει να ανακτήσουν το χαμένο τους παράδεισο...
Η έξοδος είναι αφύλακτη...
Λαμπερή...
Ηλιόλουστη...
Αληθινή...
Ευκολοδιάβατη...
μα κανείς δε θέλει να τη δει...
τα γυαλιά του πολιτισμένου βαραίνουν πάνω στις μύτες των Πινόκιο, που δεν αντέχουν την όψη της αλήθειας που στέκει γυμνή κι αγέρωχη εμπρός τους...
τους φακούς διαστρέβλωσης της μόνοι μας τους τοποθετήσαμε στα μάτια μας...
και τα σκοινιά της σκλαβιάς μας μόνοι μας τα δέσαμε πάνω μας...
με λίγη ή πολύ βοήθεια από το γύρω οικείο περιβάλλον μας βέβαια...
ωστόσο ακόμη κι αν έρθουν να μας λύσουν...
ακόμη κι αν έρθουν να μας βγάλουν τα παλούκια από τα μάτια μας...
θα προτιμήσουμε να ξαναδεθούμε, αυτή τη φορά με αλυσίδες πάνω στο βράχο του Προμηθέα...
θα προτιμήσουμε να αυτο-τυφλωθούμε ή να αυτο-λοβοτομηθούμε... για να μη βλέπουμε και να μη θυμόμαστε την όψη της αλήθειας και τη γεύση της έστω στιγμιαίας απελευθέρωσης μας...
Όπως και να έχει... αν δεν σκοτώσουμε οι ίδιοι τον Λυτρωτή μας...
θα επιτρέψουμε να τον σκοτώσουν οι "αρμόδιοι"...
καθώς θα κουρνιάζουμε στη σκοτεινή γωνίτσα μας...
αποχαυνωμένοι από τη ζάλη και τη μέθη της ελευθερίας...
και της απλότητας της αλήθειας...
Παραζαλισμένοι από τις σκέψεις...
ανίκανοι να διακρίνουμε τον αληθινό Μινώταυρο... από την Αριάδνη... και το μίτο της...
Θυσιάζουμε τη Ζωή και τις θυγατέρες της Ελευθερία και Αλήθεια...
από τη δειλία που προτιμούμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στον τρελό πολιτισμό που αναπτύξαμε ως μάζες... "πολιτισμένων σκλάβων"...
Κι αφού δεν τολμούμε εμείς... δε θέλουμε να βλέπουμε και κανέναν άλλον ελεύθερο και
αληθινό ...
Αλίμονο αν μπορούσαμε να εννοήσουμε τις αντιφάσεις των πράξεων μας...
Αλίμονο αν τολμούσαμε να δούμε τη γύμνια της κατάντιας μας...
Αλίμονο αν επιτρέπαμε στη συνείδηση του εντός Χριστού να μας ξυπνήσει πριν τη σταύρωση...
Δεν είναι διπολικός, διττός, ο κόσμος από τη φύση του...
ο πολιτισμός με τις αντιφάσεις του τον έκανε τέτοιο...
αλλά ποιος τολμά να βουτήξει με τόση απλότητα μέσα στα νερά της αλήθειας...
Ποιος τολμά να ζει σαν μονόκερος δίπλα δίπλα με το λιοντάρι;
Ας πάψουμε επιτέλους να βαυκαλιζόμαστε πως θέλουμε την αλήθεια και την ελευθερία...
Εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι ως μάζες-σύνολα... είμαστε που τις τοποθετήσαμε σαν πέτρινα αγάλματα πάνω σε βάθρα ψηλά...
Εμείς οι ίδιοι ονομάσαμε τις αξίες αυτές "άπιαστες" και "μοναδικές"...
Εμείς οι ίδιοι γκρεμίσαμε τα όρη... μπροστά την έξοδο μας και από κοινού πλέκουμε
τη φρίκη που απλώνουμε σαν πανί θεατρικό μπροστά μας...
Εμείς δίνουμε το "λουράκι" μας στον καραγκιοζοπαίχνη της εκάστοτε "ελιτ"...
Μη φωνάσκεις και μην οδύρεσαι ανθρωπάκο...
ΕΣΥ δυνάμωσες το δήμιο σου...
ΕΣΥ σταύρωσες το Χριστό σου...
ΕΣΥ σκλαβώνεις και την κόρη και το γιο σου...
ΕΣΥ προτιμάς να βγάζεις τα μάτια σου με τα ίδια σου τα χέρια...
από το να βρεις το ΦΩΣ σου...
Ίσως κάποτε λευτερωθείς... ΑΝ τολμήσεις...
να ξηλώσεις τις παγίδες που φύτεψες στο ΝΟΥ σου...
Το να γκρεμίζεις ότι δεν κατανοείς...
να λασπώνεις ότι φοβάσαι...
να ξηλώνεις ότι δε φτάνεις...
ΕΣΕΝΑ κρατά σκλάβο και σκυφτό...
κανέναν άλλο...
Το να "κλέβεις" ιδέες,
το να καμώνεσαι πως κάτι τις παραπάνω κατέχεις...
το να ορμάς με λύσσα πάνω στον δίκαιο και αληθή... και να συμπαρασύρεις κι άλλους...,
μπορεί να μην το καταλαβαίΝΟΥΝ τα άλλα ανθρωπάκια που συγκεντρώνεις γύρω σου... σαν αυλικούς και κόλακες... που περιμέΝΟΥΝ τη μασημένη τροφή που τους ταίζεις μαζί με φόλα.. "για το ΔΙΚΟ ΣΟΥ καλό" και όχι το δικό τους...
μα ο καθρέφτης πάντα θα βρίσκεται μπροστά σου και θα σου δείχνει την ασκήμια τη δική σου που τόσο πολύ θαυμάζεις σαν νέος Νάρκισσος...
Μπορεί να οδηγήσεις εκείνους τους παρατρεχάμενους να ζητήσουν τη Σταύρωση και το Θάνατο της Ζωής...
μα στο τέλος κι εσύ θα πνιγείς...
σκλάβος κι όχι λεύτερος...
πλανεμένο μικρό ανθρωπάκι...
δυστυχισμένο μέσα στα "χρυσάφια" και τις ανέσεις...
τις δόξες και τις υποσχέσεις..
που δεν καταφέρνουν να γεμίσουν το εσωτερικό κενό σου...
ούτε να κρύψουν το ψέμα που ταΐζεις με το αίμα σου και πασχίζεις να συντηρήσεις με τη μυριόνεκρη ζωή σου μπορούν...
την ώρα που είσαι Μόνος...
και δεν θα μπορείς να πνίξεις την αλήθεια σου
μήτε σε νάρκη, μήτε σε μέθη...
θα ουρλιάζει η αλήθεια μέσα στα κουφά αυτιά σου...
και θα χορεύει σαν Σαλώμη μπροστά στο κομμένο σου κρανίο...
Όχι αγαπημένοι μου...
δεν είμαι απαισιόδοξη...
Μη βιάζεστε να εκτιμήσετε ή να κρίνετε...
απλά νιώστε...
όσα δε θελήσατε ποτέ...
με όλο σας το Είναι...
Αν τα καταφέρετε θα με δείτε να χαμογελώ με κατανόηση...
Μακριά από τις ψεύτικες ελπίδες... που ναρκώνουν περιστασιακά ή μόνιμα τη συνείδηση σας...
και ίσως... με λίγη παραπάνω προσπάθεια να δείτε και τον καθρέφτη μπροστά σας..
Καλή δύναμη σε όσους τολμούν...
Καλή λευτεριά σε όσους την αξίΖΟΥΝ~~~
vickytoxotis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου