Πρώτη φορά που έπαιξα με μολυβένιο στρατιωτάκι, ήταν στην πρώτη δημοτικού. Ήταν ένα ξεβαμμένο στρατιωτάκι.
Το μοναδικό ίσως στην γειτονιά, που όλοι
παίξαμε με αυτό, καθώς ήταν το μοναδικό. Δεν υπήρχε άλλο στην γειτονιά, ούτε θυμάμαι τίνος ήταν. Βέβαια αφού χορτάσαμε παιχνίδι με αυτό, εξαφανίστηκε, αφήνοντας σε εμάς χαρούμενες αναμνήσεις.
Τα μολυβένια στρατιωτάκια ανήκουν σε προηγούμενες γενιές. Με αυτά έπαιζαν τα παιδιά των πλουσίων, επειδή μόνο αυτοί μπορούσαν να τα αγοράσουν για τα παιδιά τους. Εμείς τα μεταπολεμικά παιδιά δεν παίζαμε με μολυβένια στρατιωτάκια, αφού αυτά δεν υπήρχαν. Και επειδή δεν είχαμε στρατιωτάκια, εμείς οι ίδιοι γινόμασταν στρατιωτάκια και όλη την ημέρα παίζαμε ξιφομαχία με βέργες ή πυροβολούσαμε με τις βέργες και λέγαμε ότι είναι όπλα. Τα μολυβένια στρατιωτάκια όμως μας μάγευαν και έβαζαν σε λειτουργία την φαντασία μας. Όλοι τα θέλαμε, όμως λίγοι τα είχανε.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 κυκλοφόρησαν τα πλαστικά στρατιωτάκια. Αυτά φιγουράρανε στην βιτρίνα του καταστήματος ΒΙΟΧΗΜ, του Τρύφωνα Βασιλείου στον Κεντρικό δρόμο. Τι βιτρίνα ήταν εκείνη! Φτιαγμένη με μοναδικό γούστο. Τα στρατιωτάκια ήταν αρχαίοι έλληνες πολεμιστές, με περικεφαλαίες που έβγαιναν, χέρια που κουνιόταν και βαμμένα στα φυσικά τους χρώματα. Τα πρόσωπα των πολεμιστών ήταν αντίγραφα των προσώπων των αγαλμάτων του γλύπτη Φειδία. Στο κουτί ήταν δεκαριά στρατιωτάκια. Μπροστά ο αξιωματικός με ξίφος και ασπίδα και πίσω οι στρατιώτες με ακόντια και ασπίδες. Δεν χορταίναμε να τα βλέπουμε στην βιτρίνα του ΒΙΟΧΗΜ. Ήταν όμως ακριβά και χρήματα δεν υπήρχαν. Βρέθηκε όμως η λύση, καθώς τα κάλαντα των Χριστουγέννων πλησίαζαν. Εκείνα τα Χριστούγεννα όλοι λέγανε τα κάλαντα για να πάρουν στρατιωτάκια. Και αν τα χρήματα από τα κάλαντα δεν έφταναν, έσπαγαν και τον κουμπαρά για συμπλήρωμα.
Τα μολυβένια στρατιωτάκια ήταν ακριβά, επειδή ήταν από μέταλλο. Αντίθετα τα πλαστικά ήταν και πιο εμφανίσιμα και πιο φθηνά. Είχαν γίνει πολύ αγαπητά στα παιδιά και όλοι παρακαλούσαν τους γονείς τους να τους αγοράσουν μερικά. Τότε όμως οι περισσότεροι είχαν οικονομικά προβλήματα, καθώς οι προηγούμενοι πόλεμοι είχαν φέρει μεγάλες καταστροφές στον τόπο μας. Πάντως οι γονείς δεν χαλούσαν το χατίρι των παιδιών τους και καμιά φορά τους αγόραζαν στρατιωτάκια και τις περισσότερες φορές έταζαν ότι θα τους αγοράσουν. Τα πλαστικά στρατιωτάκια ήταν το καλύτερο δώρο για κάθε παιδί.
Τα εισοδήματα όμως των νοικοκυριών τότε ήταν πολύ περιορισμένα, και δύσκολα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τις απαιτήσεις των παιδιών. Αλλά ως από “μηχανής θεός” ήρθε το απορρυπαντικό ΚΛΙΝ για να γεμίσει τις γειτονιές στρατιωτάκια. Οι έξυπνοι αυτοί επιχειρηματίες σε κάθε σακουλάκι απορρυπαντικού έβαζαν και ένα πλαστικό στρατιωτάκι, που δεν φαινόταν μέσα στην σκόνη. Έτσι έμοιαζε λίγο με λαχείο, καθώς τα στρατιωτάκια ήταν διαφορετικά, και η αγωνία των παιδιών κορυφώνονταν, επειδή στην συλλογή τους ήθελαν διαφορετικά στρατιωτάκια. Τα ίδια στρατιωτάκια τα αντάλλασσαν με άλλα διαφορετικά που είχαν κάποια παιδιά. Το απορρυπαντικό ΚΛΙΝ έλυσε το πρόβλημα των παιχνιδιών των παιδιών για πολλά χρόνια.
Τον χειμώνα τα παιδιά έπαιζαν στο πάτωμα κοντά στην σόμπα και το καλοκαίρι στα πεζούλια των εξώπορτων των σπιτιών. Έβαζαν τα στρατιωτάκια στην σειρά σε δυο γραμμές όπως στο σκάκι και όλα ήταν έτοιμα για τον πόλεμο με την φαντασία τους. Τα παιδιά καμάρωναν και τις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Αν τα στρατιωτάκια ήταν αρχαίοι έλληνες πολεμιστές συζητούσαν για τους Περσικούς Πολέμους και τις νίκες των Ελλήνων και για τον Μέγα Αλέξανδρο. Αν τα στρατιωτάκια κρατούσαν τουφέκια ξυπνούσαν μέσα τους οι αφηγήσεις των πατεράδων τους, που είχαν πολεμήσει τους Ιταλούς στο Αλβανικό Μέτωπο. Με τις ώρες καμάρωναν τα στρατιωτάκια. Δεν έκαμναν τίποτε άλλο από το να αλλάζουν τις θέσεις των στρατιωτών για να γίνονται πιο ωραίες οι παρατάξεις. Και όταν οι μικροί Στρατηγοί βαριόταν έβρισκαν κάτι άλλο να παίξουν. Τα στρατιωτάκια τα τοποθετούσαν σε ένα χαρτονένιο κουτί από παπούτσια, και το έκρυβαν σε κάποια γωνιά, μέχρι που θα έπαιζαν πάλι με τα στρατιωτάκια.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1960 και μετά, το βιοτικό επίπεδο είχε ανέβει, όλοι είχαν κάποια άνεση να κάνουν δώρα στα παιδιά τους. Αλλά και το πλαστικό είχε γίνει πάμφθηνο τόσο που οι τιμές των πλαστικών παιχνιδιών είχαν πέσει χαμηλά. Οι κατασκευαστές παιχνιδιών επεκτάθηκαν και έκαμναν πλαστικά στρατιωτάκια όλων των στρατών, ακόμη και ινδιάνους και καουμπόηδες, άλογα σκυλιά, προϊστορικά ζώα και συναρμολογούμενους ιππότες. Τα στρατιωτάκια πουλιόταν σε σακουλάκια, μπόλικα, μπόλικα και φθηνά. Χαρά για όλα τα παιδιά, και τα φτωχά και τα πλούσια. Παιχνίδια για όλους.
Παρόλα αυτά όμως δεν θα ξεχάσω εκείνο το μοναδικό ξεβαμμένο μολυβένιο στρατιωτάκι, το μοναδικό σε όλη την γειτονιά, τότε που όλα ήταν περιορισμένα. Και τα παιχνίδια και τα εισοδήματά μας.
Δημήτρης Μεκάσης
παίξαμε με αυτό, καθώς ήταν το μοναδικό. Δεν υπήρχε άλλο στην γειτονιά, ούτε θυμάμαι τίνος ήταν. Βέβαια αφού χορτάσαμε παιχνίδι με αυτό, εξαφανίστηκε, αφήνοντας σε εμάς χαρούμενες αναμνήσεις.
Τα μολυβένια στρατιωτάκια ανήκουν σε προηγούμενες γενιές. Με αυτά έπαιζαν τα παιδιά των πλουσίων, επειδή μόνο αυτοί μπορούσαν να τα αγοράσουν για τα παιδιά τους. Εμείς τα μεταπολεμικά παιδιά δεν παίζαμε με μολυβένια στρατιωτάκια, αφού αυτά δεν υπήρχαν. Και επειδή δεν είχαμε στρατιωτάκια, εμείς οι ίδιοι γινόμασταν στρατιωτάκια και όλη την ημέρα παίζαμε ξιφομαχία με βέργες ή πυροβολούσαμε με τις βέργες και λέγαμε ότι είναι όπλα. Τα μολυβένια στρατιωτάκια όμως μας μάγευαν και έβαζαν σε λειτουργία την φαντασία μας. Όλοι τα θέλαμε, όμως λίγοι τα είχανε.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 κυκλοφόρησαν τα πλαστικά στρατιωτάκια. Αυτά φιγουράρανε στην βιτρίνα του καταστήματος ΒΙΟΧΗΜ, του Τρύφωνα Βασιλείου στον Κεντρικό δρόμο. Τι βιτρίνα ήταν εκείνη! Φτιαγμένη με μοναδικό γούστο. Τα στρατιωτάκια ήταν αρχαίοι έλληνες πολεμιστές, με περικεφαλαίες που έβγαιναν, χέρια που κουνιόταν και βαμμένα στα φυσικά τους χρώματα. Τα πρόσωπα των πολεμιστών ήταν αντίγραφα των προσώπων των αγαλμάτων του γλύπτη Φειδία. Στο κουτί ήταν δεκαριά στρατιωτάκια. Μπροστά ο αξιωματικός με ξίφος και ασπίδα και πίσω οι στρατιώτες με ακόντια και ασπίδες. Δεν χορταίναμε να τα βλέπουμε στην βιτρίνα του ΒΙΟΧΗΜ. Ήταν όμως ακριβά και χρήματα δεν υπήρχαν. Βρέθηκε όμως η λύση, καθώς τα κάλαντα των Χριστουγέννων πλησίαζαν. Εκείνα τα Χριστούγεννα όλοι λέγανε τα κάλαντα για να πάρουν στρατιωτάκια. Και αν τα χρήματα από τα κάλαντα δεν έφταναν, έσπαγαν και τον κουμπαρά για συμπλήρωμα.
Τα μολυβένια στρατιωτάκια ήταν ακριβά, επειδή ήταν από μέταλλο. Αντίθετα τα πλαστικά ήταν και πιο εμφανίσιμα και πιο φθηνά. Είχαν γίνει πολύ αγαπητά στα παιδιά και όλοι παρακαλούσαν τους γονείς τους να τους αγοράσουν μερικά. Τότε όμως οι περισσότεροι είχαν οικονομικά προβλήματα, καθώς οι προηγούμενοι πόλεμοι είχαν φέρει μεγάλες καταστροφές στον τόπο μας. Πάντως οι γονείς δεν χαλούσαν το χατίρι των παιδιών τους και καμιά φορά τους αγόραζαν στρατιωτάκια και τις περισσότερες φορές έταζαν ότι θα τους αγοράσουν. Τα πλαστικά στρατιωτάκια ήταν το καλύτερο δώρο για κάθε παιδί.
Τα εισοδήματα όμως των νοικοκυριών τότε ήταν πολύ περιορισμένα, και δύσκολα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τις απαιτήσεις των παιδιών. Αλλά ως από “μηχανής θεός” ήρθε το απορρυπαντικό ΚΛΙΝ για να γεμίσει τις γειτονιές στρατιωτάκια. Οι έξυπνοι αυτοί επιχειρηματίες σε κάθε σακουλάκι απορρυπαντικού έβαζαν και ένα πλαστικό στρατιωτάκι, που δεν φαινόταν μέσα στην σκόνη. Έτσι έμοιαζε λίγο με λαχείο, καθώς τα στρατιωτάκια ήταν διαφορετικά, και η αγωνία των παιδιών κορυφώνονταν, επειδή στην συλλογή τους ήθελαν διαφορετικά στρατιωτάκια. Τα ίδια στρατιωτάκια τα αντάλλασσαν με άλλα διαφορετικά που είχαν κάποια παιδιά. Το απορρυπαντικό ΚΛΙΝ έλυσε το πρόβλημα των παιχνιδιών των παιδιών για πολλά χρόνια.
Τον χειμώνα τα παιδιά έπαιζαν στο πάτωμα κοντά στην σόμπα και το καλοκαίρι στα πεζούλια των εξώπορτων των σπιτιών. Έβαζαν τα στρατιωτάκια στην σειρά σε δυο γραμμές όπως στο σκάκι και όλα ήταν έτοιμα για τον πόλεμο με την φαντασία τους. Τα παιδιά καμάρωναν και τις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Αν τα στρατιωτάκια ήταν αρχαίοι έλληνες πολεμιστές συζητούσαν για τους Περσικούς Πολέμους και τις νίκες των Ελλήνων και για τον Μέγα Αλέξανδρο. Αν τα στρατιωτάκια κρατούσαν τουφέκια ξυπνούσαν μέσα τους οι αφηγήσεις των πατεράδων τους, που είχαν πολεμήσει τους Ιταλούς στο Αλβανικό Μέτωπο. Με τις ώρες καμάρωναν τα στρατιωτάκια. Δεν έκαμναν τίποτε άλλο από το να αλλάζουν τις θέσεις των στρατιωτών για να γίνονται πιο ωραίες οι παρατάξεις. Και όταν οι μικροί Στρατηγοί βαριόταν έβρισκαν κάτι άλλο να παίξουν. Τα στρατιωτάκια τα τοποθετούσαν σε ένα χαρτονένιο κουτί από παπούτσια, και το έκρυβαν σε κάποια γωνιά, μέχρι που θα έπαιζαν πάλι με τα στρατιωτάκια.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1960 και μετά, το βιοτικό επίπεδο είχε ανέβει, όλοι είχαν κάποια άνεση να κάνουν δώρα στα παιδιά τους. Αλλά και το πλαστικό είχε γίνει πάμφθηνο τόσο που οι τιμές των πλαστικών παιχνιδιών είχαν πέσει χαμηλά. Οι κατασκευαστές παιχνιδιών επεκτάθηκαν και έκαμναν πλαστικά στρατιωτάκια όλων των στρατών, ακόμη και ινδιάνους και καουμπόηδες, άλογα σκυλιά, προϊστορικά ζώα και συναρμολογούμενους ιππότες. Τα στρατιωτάκια πουλιόταν σε σακουλάκια, μπόλικα, μπόλικα και φθηνά. Χαρά για όλα τα παιδιά, και τα φτωχά και τα πλούσια. Παιχνίδια για όλους.
Παρόλα αυτά όμως δεν θα ξεχάσω εκείνο το μοναδικό ξεβαμμένο μολυβένιο στρατιωτάκι, το μοναδικό σε όλη την γειτονιά, τότε που όλα ήταν περιορισμένα. Και τα παιχνίδια και τα εισοδήματά μας.
Δημήτρης Μεκάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου