Γράφει η Κίττυ Παπαδοπούλου*
Η Ελλάδα υπήρξε ο ευλογημένος τόπος, ο οποίος, επι πολλούς αιώνες, γεννούσε ήρωες και φιλοσόφους.
Εκατομμύρια Άνδρες θυσίασαν τίς ζωές τους γιά την πατρίδα.
Ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης αποτελεi μέχρι και σήμερα τον μεγάλο έρωτα αρκετών ερωτευμένων Ελληνiδων γυναικών. Τρεις γενιές γυναικών ερωτευμένων με τον Ηρωα Κρηνίτη, ενώ εiναι απολύτως βέβαιον οτι πηγαίνουμε ολοταχώς στην τέταρτη γενεά.
Η προτίμηση αυτή προέρχεται εξαιτίας του κορυφάιου "μυθηστόρηματος" της Πηνελόπης Δέλτα.
Όμως δεν έιναι μονον ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο οποίος βρίσκεται τόσο υψηλά στίς προτιμήσεις των γυναικών, αλλα είναι καί οι Ρωμάνος Διογένης, μαζί με τον Νικηφόρο Βρυέννιο.
Όσα χρόνια και να περάσουν, όσο και να ισχυρίζονται μερικοί απάτριδες πως τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα "κάνουν" εθνική προπαγάνδα, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τα αγαπημένα των παιδιών, των γυναικών, καθώς και τών πραγματικών ανδρών.
Τα κύρια γεγονότα (ο πόλεμος, οι μάχες και ορισμένα ιστορικά πρόσωπα μας δείχνουν τους διαχρονιές προσπαθειες να επιβιώσουμε ως εθνος.
Ένα ευκολοδιάβαστο βιβλio βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα. Το έπος “Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου” είναι ένα σημαντικό ιστορικό έργο της Πηνελόπης Δέλτα, που περιγράφει τους αγώνες του "Βυζαντίου" σε περιόδους μεγάλης δόξας. Σε αυτά τα αιματοβαμμένα χρόνια παρακολουθούμε μια ερωτική ιστορία που διχά- ζει τις ζωές τριών ανθρώπων που γνωρίστηκαν παιδιά, χάθηκαν αιχμάλωτοι στα χέρια του εχθρού και ξανασυναντήθηκαν 15 χρόνια μετά.
Βλέπουμε ενέδρες, μάχες, αιχμαλωσίες, προδοσες, και πώς γλιτώνουν οι ήρωες από του χάρου τα δόντια. Τους Βούλγαρους στρατηγούς που αιχμαλώτιζε ο Βασίλειος τους εδινε χρήματα και αξιώματα με την προυπόθεση να σταματήσουν τον πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία.
Ομως με την πρώτη ευκαιρία οι Βούλγαροι στρατηγοί εφευγαν και πήγαιναν διπλα στον Σαμουήλ και ξαναέπιαναν τα όπλα. Οι θηριώδεις επίορκοι Βούλγαροι, Δραξάν, Ιβάντζης,Νικουλιτσάς, πρωταγωνιστούν σε έναν πόλεμο μέχρι τελικής πτώσεως με τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β. Έναν στρατηγό και πολιτικό που πέρασε την ζωή του επάνω στο άλογο στις μάχες, από μικρός ως τα 69 του χρόνια θριαμβευτής στις μάχες, ευέλικτος και εύστροφος στο μυαλό και γρήγορος στις αποφάσεις του.
Ο Βασίλειος υπήρξε γενναιόδωρος στρατιώτης που όμως, όταν πρόδιδαν την συμφωνία τους οι Βούλγαροι, η εκδίκησή του έπεφτε σαν κεραυνός. Μετά τη μάχη στο Κλειδί, τύφλωσε 10.000 Βούλγαρους* και τους άφησε ελεύθερους, να γυρίσουν στα χωριά τους. Αυτή ηταν η ποινή την οποία όριζε ο Ρωμαικός νόμος-δίκαιο για οσους επαναστατούσαν ενάντια στον αυτοκράτορα.
Η Πατρίδα και η θρησκεία είναι οι υπέρτατες αξίες .
Οι ήρωες υπηρετούν την πατρίδα, τολμούν, κινδυνεύουν υπόκεινται σε βασανιστήρια βάζοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα. Η αυτοθυσία. η αγάπη, η πίστη σε ανώτερες αξίες και ιδανικά είναι τα όπλα του ανθρώπου για να αντιμετωπίσει την πνευματικη αθλιότητα, την βαρβαρότητα, την ισοπέδωση και την σκλαβιά.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΡΗΝΙΤΗΣ, ΑΛΕΞΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥ ΚΑΙ ΜΙΧΑΗΛ ΙΓΕΡΙΝΟΣ
Ήταν τρείς νέοι, οι οποίοι έζησαν στην εποχή της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Imperium Rōmānum), επί εποχής Βασιλείου του Β´.
Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β, μεγάλωσε με δική του μέριμνα όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών στους πολέμους, κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Ενα από αυτά τα παιδιά ήταν η Αλεξία Αργυρού. Τον Δεκαπενταύγουστο του 1004 μ.Χ. ηλικιωμένος Παγράτης, φτάνει στην Αδριανούπολη μαζί με την μικρή και ορφανή πλέον Αλεξία Αργυρού, κόρη του στρατηγού Αλέξιου και της Θέκλας, Το ίδιο βράδυ του Δεκαπενταύγουστου (1004 μ,Χ.) η Αδριανούπολη πυρπολείται από τους Βούλγαρους και ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός της εξοντώνεται ή αιχμαλωτίζεται.
Αναμεσά τους ο γιος του διοικητη της Αδριανούπολης, ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο φίλος του Μιχαήλ Ιγερινός μαζί με τον Παγράτη και την Αλεξία αιχμαλωτίζονται.
Τα δύο αγόρια μεγάλωσαν μέσα στην αιχμαλωσία.
Η παγκόσμια Ελληνική-Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Imperium Rōmānum) είχε μακράν τον πιό οργανωμένο στράτο στον κόσμο, σε όλους τους τομεiς.
Μεταξύ αλλών και στην κατασκοπεiα. Ο Νικήτας ηταν παιδικός φίλος με τον γιο του Παγράτη. Ο Νικήτας ηταν, κατάσκοπος των Ελλήνων-Ρωμαiων, με τον οποίο γνωρίζονται, τους στρατολογεί στο μυστικό τάγμα των κατασκόπων και έκτοτε συνεργάζονται.
Ο Νικήτας ηταν προσεκτικός, έμπειρος, ικανός, έξυπνος,γενναίος, προστατευτικός, αλλά και ριψοκίνδυνος όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Στην πορεία τα δύο αγόρια συναντούν ξανά την Αλεξία Αργυρού, η οποία λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα της Αδριανούπολης, ηταν γνωστή ως μουγκή, η οποiα περιφέρεται στα βουνά και επικοινωνεί με νοήματα, μεταφέροντας κρυφά μηνύματα από τους Βούλγαρους στους Έλληνες. Κωνσταντίνος, Μιχαήλ και Αλεξία πορεύονται μέσα σε κινδύνους και αναπτύσσεται μεταξύ τους μια δυνατή φιλία που θα εξελιχθεί σε παράφορο αγνό έρωτα. Έναν έρωτα που τα δυο αγόρια προσπάθησαν να απαρνηθούν για να μην προδώσουν την Ελλάδα και για να μην ματαιώσουν τούς σκόπους που ηταν ο αγώνας για το έθνος και τον αυτοκράτορα Βασiλειο Β.
Εδώ βλέπουμε γιά πολλόστη φορα την φιλοπατρία και την διαφύλαξη των εθνικών ιδανικών που διέπει τους έλληνες του μεσαiωνα. Ολους εκεiνους τους αιώνες οι πρόγονοι μας εδιναν σκληρούς αγώνες, προκειμένου να διαφυλαχθούν η ακεραιότητα και η συνέχεια της πατρίδας μας. Γιά αυτό υποτάσουν κάθε ατομικό δικαίωμα και επιλογή στην ιστορική αναγκαιότητα της προστασίας του Ελληνικού έθνους από τους εξωτερικούς εχθρούς.
Κάθε μέσο ή επιδίωξη που υπηρετεί αυτόν τον μεγάλο σκοπό καθαγιάζεται. Ακομη και η έννοια της φιλίας, που αναγνωρίζεται ως αξία και ιδανικό, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ, οι δυο φίλοι είναι ήρωες. Αχώριστοι, έξυπνοι, αγαπημένοι, γενναίοι, παραμένουν ενωμένοι ως το τέλος αγωνιζόμενοι για την Ελλάδα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον αυτοκράτορα.
Ο Κωνσταντίνος Κρηνiτης θεωρεί σπουδαία υπηρεσία την κατασκοπεία σε αντίθεση με τον Μιχαήλ Ιγερινό που την θεωρεί περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή.
Δύο είναι τα μεγάλα αξιώματα στα οποία τα δυο παιδιά παραμένουν αφοσιωμένα. Αυτα εiναι η Ελλάδα και Ορθοδοξiα, για τα οποία αξίζει κάθε θυσία, και μεταξύ αλλων αξίζει κάποιος να καταπνίξει τις προσωπικές του ανάγκες και φιλοδοξiες. Για την αγάπη στην πατρίδα ο Κωνσταντίνος θυσιάζει τη ζωή του.
Για την Ορθοδοξiα και το έθνος, ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ απαρνιούνται τον έρωτά τους για την Αλεξία.
Η Αλεξία ειναι ελεύθερη, ριψοκίνδυνη, δυναμική διεκπεραιώνει με επιτυχία και μυστικότητα την αποστολή της. Στο ορφανό κορίτσι, τα γεγονότα της Αδριανούπολης και οι σφαγές των Ελλήνων από τους Βούλγαρους αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του και του προκαλούν προσωρινή απώλεια ομιλiας.
Η νεαρη Αλεξiα οταν απέκτησε εκ νέου την ομιλiα της έμεινε στα βουνά ως κατάσκοπος, και με δικη της επιλογή συνεχiζει να ισχυρiζεται οτι εiναι ακομη μουγκή, ωστε να περνάει απαρατήρητη και να μεταφέρει ακίνδυνα πληροφορίες στους Έλληνες αξιωματικούς.
Σε αυτές τις αποστολές ερωτεύεται τον Κωνσταντίνο. Η Αλεξiα ακολουθεί τον Βουλγαροκτόνο στην αποστολή του ελπίζοντας να συναντήσει τον αγαπημένο της Κωνσταντίνο.
Βρισκόμαστε μπροστά στην μεγαλύτερη εθνική τραγωδία, απο την ημέρα που δημιουργήθηκε το Ελληνικό έθνος. Ως Ελληνίδες έχουμε την ιστορική ευθύνη, να επιλέγουμε γνήσιους Έλληνες άνδρες, με βάση τα κριτήρια των μεγάλων γυναικών, των μεσαιωνικών χρόνων.
Δύο ηθικές και με πολύ υψηλή παιδεία γυναίκες, οι οποίες αποτελούν πρότυπό, για κάθε πραγματική Ελληνίδα, είχαν συγκεκριμένες προτιμήσεις στους άνδρες. Τiς ίδιες πεποιθήσεις εiχαν όλες οι Ελληνίδες τού μεσαίωνα.
ΕΥΔΟΚΙΑ ΜΑΚΡΕΜΒΟΛΙΤΙΣΣΑ
Η Ευδοκία ήταν μiα πολύ μορφωμένη γυναίκα, έγραψε την ‘Ιωνία’, μία ανθολογία, ένα κράμα ιστορικών και μυθολογικών στοιχείων, παρόμοια με τις ‘Μεταμορφώσεις’ του Ρωμαίου Οβίδιου. Ο γνωστός ιστορικός και φιλόσοφος Νικηφόρος Γρηγοράς την αναφέρει ως μία δεύτερη Υπατία !!!
Η Ευδοκiα. έγραψε ακομη τα έργα, ο πλόκαμος της Αριάδνης, τι δει τας βασιλίδας ασκείν, Περί διαίτης μοναζουσών και αλλα. Ήταν ανιψιά του πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλαρίου. Βασίλεψε επί επτά μήνες ως αυτοκράτειρα. Ασκούσε την αντιβασιλεία στην θεση του γιού της. Η Αυγούστα είχε απομείνει πλέον μόνη και πολυ ανασφαλής, για να κυβερνήσει μία τεράστια Αυτοκρατορία της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από εχθρικές επιδρομές.
Παράλληλα ηταν περιστοιχισμένη από μία ομάδα
δολοπλόκων αλλοδαπών πολιτικών. Στο πρόσωπο του πολύ αρρενωπού Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρηκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανελαβε με πυγμή τα διοικητικά, στρατιωτικά και παραλληλα τα συζυγικά καθήκοντα. Ψηλός, ξανθός, εύρωστος, με φωτεινό, βλέμμα και αριστοκρατικό παρουσιαστικό. Ο Ρωμανός ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άνδρας, σύμφωνα με εναν Ελληνα της εποχής.
Από νεαρής ηλικίας διακρίθηκε για την ανδρεία και την γενναιότητά του. Κατά την διάρκεια του πολέμου κατά των Πετσενέγων το 1053 μ.Χ., ειχε διακρίθει ιδιαιτέρως.
Το 1064 επί Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Ι' Δούκα, διατελών στρατηγός της Σαρδικής (Σόφιας) είχε διαπρέψει εκ νέου κατά τον αγώνα κατά των στασιασάντων Πετσενέγων, τιμηθείς γι’ αυτό με το αξίωμα του Βεστάρχη.
Ο Ρωμανός Διογένης υπηρξε ως άνθρωπος φιλόπατρις, ευθύς, δραστήριος, γενναίος, φιλόδοξος, αλαζόνας, αγέρωχος, αδάμαστος και χρηστός. Είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, οπως και ολοι οi Ελληνες στρατιωτικοi του μεσαiωνα.
Oπως ολοι oi Eλληνες αξιωματικοi περιφρονούσε όσους δεν είχαν πιάσει ξίφος στα χέρια τους και δεν πολεμουσαν για την πατρiδα. Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου.
Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε απο δεκάδες στρατιώτες του εχθρου. Εκείνη την χρονική στιγμή έσπευσε σε βοήθεια ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος έσωσε την ζωή του Ρωμανού , καθώς ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Στους ώμους του μετέφερε τον Ρωμανό, ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος.
Όλοι οι Έλληνες αυτοκράτορες-στρατηγοί καi οi αξιωματικοί πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε μάχη καi πόλεμο.
ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ
Η Πορφυρογέννητη πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή.
Η Άννα Κομνηνή ειχε μεγάλη αγάπη για τα γράμματα, και κυρίως για τα έργα των Αρχαίων. Η πριγκίπισσα εμαθε όλα όσα ηταν εφικτό να μαθευτούν. Ρητορική, φιλοσοφία, μουσική, γεωμετρία, ιατρική, κλπ
Διάβασε Αριστοτέλη και τους διαλόγους του υπάτου των φιλοσόφων, του Πλάτωνα. Μέσα από τις γνώσεις της για τους αρχαίους διδάχθηκε την τέχνη της σωστής έκφρασης καθώς και τα πιο τέλεια επιτεύγματα του Ελληνικού πολιτισμού. Η Άννα Κομνηνή ήταν θέση να απαγγείλει με άνεση Ορφέα, Τιμόθεο, Σαπφώ, Πίνδαρο, Πορφύριο και Πρόκλο κλπ. Επίσης μελέτησε τους μεγάλους ποιητές της αρχαιότητας, τον 'Ομηρο,τους λυρικούς, τους τραγικούς, τους ιστορικούς, τους ρήτορες όπως τον Ισοκράτη και τον Δημοσθένη.
Εδώ βλέπουμε για πολλοστή φορά το πόσο αγαπούσαν οι Έλληνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ηταν τόσο υπερβολική η αγάπη τους για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ώστε να μην εξελιχθούν πολιτιστικά όσο θα έπρεπε με βάση τις δυνατότητες τους. Η πριγκίπισσα είχε υψηλή ηθική.
Σε καθημερινή βάση σε καθορισμένες ώρες ψάλλονταν μέσα στο παλάτι εψελναν εκκλησιαστικούς ύμνους.
Σε όλη της την ζωή παρέμεινε μονογαμική, ηθική, εκκλησιαζόταν συνεχώς καi εκανε σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
Ενδεικτικό του ήθους της, εiναι οτι τον σύζυγο της, τον μεγαλο Καίσαρα-στρατηγό Νικηφόρο Βρυέννιο, τον αποκαλούσε Κύρη καi Αφέντη της.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ
Το 1091 η Άννα μνηστεύθηκε τον Κωνσταντίνο Δούκα, γιο του αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ'. Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Δούκα, το 1097, παντρεύτηκε τον Νικηφόρο Βρυέννιο. Ο Νικηφόρος Βρυέννιος ο Νεότερος γεννήθηκε το 1062 στην Ορεστιάδα της Αδριανούπολης και ήταν γιος του ομωνύμου του στρατηγού. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν λόγιος άνδρας, ικανός διπλωμάτης, σπουδαίος ρήτορας και παρα πολυ γενναίος στρατιώτης-στρατηγός.
Ο αυτοκράτωρ Αλέξιος Κομνηνός, εκτιμώντας την μόρφωση, την φυσική ωραιότητά και την γεναιότητα του Βρυέννιου, του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του Άννα Κομνηνή και τον τίμησε με το αξίωμα του καίσαρος. Επίσης του εμπιστεύτηκε σημαντικές στρατιωτικές αποστολές. Ο Νικηφόρος διηύθυνε την άμυνα της Κωνσταντινουπόλεως εναντίον του στρατού του Γοδεφρείδου της Μπουιγιόν κατά την διάρκεια της πρώτης Σταυροφορίας το 1097, ενώ το 1116 ηγήθηκε της εκστρατείας των Ρωμαίων-"Βυζαντινών" εναντίον του Σελτζούκου σουλτάνου του Ικονίου. Εγραψε ιστορικό έργο για τον Αλέξιο Κομνηνό, καθώς και φιλοσοφικές και ρητορικές πραγματείες. Κυριότερο έργο του είναι η Ύλη Ιστορίας, χωρισμένη σε τέσσερα βιβλία. Κατ’ ουσίαν πρόκειται περί απομνημονευματικού χαρακτήρος σύγγραμμα.
'Η Άννα Κομνηνη, η Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα και η Αλεξία Αργυρού σεβόταν και υποτασσόταν στους συζύγους τους διότι ήταν ήρωες πολέμου. Όλες οι γυναίκες του μεσαίωνα σεβόταν και υποτασσόταν στους άνδρες τους, που πολέμησαν γενναία για την Ελλάδα και την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Οι Ελληνίδες Χριστιανές του μεσαίωνα, αναγνώριζαν ως άνδρες, μόνον όσους πολεμούσαν γενναία για την επιβίωση της αυτοκρατορίας.
ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΑΝ
ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΑΝ.
Ενδεικτική είναι η ενέργεια της Αννας να παρακαλέσει τον αυτοκράτορα καί πατέρα της, να μην τιμωρηθεί ο γενναίος Αρμένιος αξιωματικός, Ἀλέξιος Μωσηλέ.
Ολους εκείνους τους αιώνες η αυτοκρατορία μας ηταν σε συνεχόμενους αμυντικούς πολέμους.
Η πολιτιστική πενία της εποχής μας επιβάλλει να στραφούμε στις πνευματικές πηγές των προγόνων μας, να ενστερνιστούμε τις διαχρονικές αξiες τους, όπως αυτές καλλιεργήθηκαν μέσα στην Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, ώστε να μπορέσουμε να ξεφυγούμε από το πνευματικό τέλμα που μας εγκλώβισε η σύγχρονη εποχή.
* Η Κίττυ Παπαδοπούλου είναι φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου