Όταν ο Άγιος Κωνσταντίνος, πήρε την ιστορική απόφαση να κάνει διοικητές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τους Έλληνες, οι οποίοι ήταν προηγουμένως σκλάβοι, του Ρωμαϊκού κράτους, τότε για πρώτη φορά εμφανίζονται στο προσκήνιο οι Γερμανοί.
Οι Γερμανοί είχαν την εντολή, να πάρουν πίσω με κάθε μέσο, την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους Έλληνες. Με την μεταφορά της πρωτεύουσας του Ρωμαϊκού κράτους, από την αρχαία Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, ξεκινά μια ακόμη θανάσιμη περιπέτεια για το Ελληνικό έθνος. Οι Γερμανοί εγκαταστάθηκαν στον Δούναβη, και την σημερινή Βουλγαρία μόνιμα. Με ορμητήριο αυτές τις δυο περιοχές αρχίζουν να προκαλούν τρομερές καταστροφές ,με συνεχόμενες φοβερές επιδρομές μέχρι την Πελοπόννησο.
Κυριολεκτικά ήταν έρμαιο οι Έλληνες όλους εκείνους τους αιώνες, στους Γερμανούς, Ούννους, Γότθους, Βησιγότθους, Οστρογότθους, Βανδάλους κλπ. Στις 9 Αυγούστου του 378 μ.Χ., η κρίση έφτασε στο απόγειο της όταν οι Γερμανοί Βησιγότθοι, σκότωσαν τα δυο τρίτα του Ελληνορωμαϊκού στρατού, μαζί με τους στρατηγούς Τραϊανό, Σεβαστιανό, με αποκορύφωμα την δολοφονία του αλλοδαπού αυτοκράτορα Φλαβίου Ιουλίου Ουάλη.
Μετά από όλα αυτά ο πατριώτης αλλοδαπός αρχιστράτηγος magister militum per orientem o Ioύλιος, διέταξε να σφαχτούν όλοι οι Γερμανοί στρατιώτες του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού.
Οι ορδές των βαρβάρων Γερμανών ήταν αδύνατον να αντιμετωπισθούν με τα όπλα, εξαιτίας της πολιτικής των αλλοδαπών αυτοκρατόρων της Ελληνικής (ρωμαϊκής) αυτοκρατορίας.
Ήταν η εποχή που αυτοκράτορας των Ελλήνων ήταν ο Θεοδόσιος ο Α. Ο Θεοδόσιος έκρινε ότι η μοναδική λύση για να σταματήσουν οι Γερμανοί τις καταστροφές ήταν να προσληφθούν μαζικά, ως μισθοφόροι στον Ρωμαϊκό στρατό.
Με την άνοδο του στον Ρωμαϊκό θρόνο ξεκινά η ενδυνάμωση των Γερμανών,οι οποίοι προσλαμβάνονται κατά χιλιάδες στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό.
Αυτή ήταν η "λύση" που έδωσε ο Θεοδόσιος ο Α΄, ώστε να σταματήσουν επιτέλους οι Γερμανοί μετά από δυο αιώνες, να γενοκτονούν τον Ελληνικό λαό.Δυστυχώς ο τρόπος που αντιμετώπισε το πρόβλημα ο Θεοδόσιος ήταν λανθασμένος, απαράδεκτος και καταστροφικός.
Μετά τον θάνατο του Θεοδοσίου όλα τα επόμενα χρόνια την πραγματική εξουσία στο Ρωμαϊκό κράτος ασκούν οι Γότθοι στρατηγοί οι οποίοι ανεβοκατεβάζουν αυτοκράτορες ως μαριονέτες ανάλογα με τα συμφέροντα τους.
Οι Γερμανοί ήταν οι πιο ακριβοπληρωμένοι μισθοφόροι αξιωματικοί και στρατιώτες. Είχαν πλήρη φοροαπαλλαγή, ενώ είχαν το δικαίωμα να κάνουν γάμους με Ελληνίδες. Όμως εκείνοι αντί να προστατεύουν τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά σύνορα τα
παραβίαζαν οι ίδιοι συνεχίζοντας κανονικά τις επιδρομές μέχρι την Πελοπόννησο. Οι Γερμανοί στρατηγοί έγιναν η απόλυτη εξουσία στην Ελληνική- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και αποφάσιζαν για το ποιος θα γίνει αυτοκράτορας.
Τότε οι γενναίοι Έλληνες αξιωματικοί του Ελληνικού (ρωμαϊκού) στρατού, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους.
Στις 12 Ιουλίου του 400 μ.Χ., οι Ήρωες Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες,
έσφαξαν μερικές χιλιάδες Γερμανών ανωτάτων αξιωματικών και στρατιωτών στην Κωνσταντινούπολη.
Με τον τρόπο αυτό ματαίωσαν την τελευταία στιγμή την άνοδο μιας Γερμανικής δυναστείας στον Ελληνικό (ρωμαϊκό) θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Ενδεικτικό είναι ότι μετά την μεγάλη νίκη, οι Έλληνες Χριστιανοί, τέλεσαν μεγαλειώδη Θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία, για να ευχαριστήσουν την Υπεραγία Θεοτόκο που βοήθησε για πολλοστή φορά το έθνος μας.
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΔΕΜΟΜΕΝΑ
Στην Κωνσταντινούπολη βρισκόταν τότε και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος είχε προσκληθεί από τους Χριστιανούς προς καταπολέμηση των αιρετικών Γερμανών -Αρειανών.
Ο Θεοδόσιος απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Αρειανό Δημόφιλο και παρεχώρησε την θέση του στον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.Η σπουδαία αυτή ευεργεσία του Αγίου Θεοδοσίου προς την Ορθοδοξία είχε ακόμη καλύτερη συνέχεια.
Κατά το έτος 381 μ.Χ., με την ευσεβή φροντίδα του συγκροτήθηκε η Β΄ Οικουμενική σύνοδος που επικύρωσε την δογματική ιερή απόφαση της Α’ Οικουμενικής συνόδου σχετικά με τον Ιησού Χριστό, συμπλήρωσε το Σύμβολο της Πίστεως προσθέτοντας και τον περί Αγίου Πνεύματος όρο, εναντίον της αιρετικής διδασκαλίας του Μακεδόνιου. Επίσης ρύθμισε τα της νομίμου κατοχής των αρχιερατικών θρόνων, η οποία είχε διαταραχθεί επί της παντοδυναμίας των Αρειανών. Δυο ακόμη Σύνοδοι συνεκλήθησαν στην Κωνσταντινούπολη το 382 και το 383 μ.Χ.
Σκοπός τους ήταν αντίστοιχα, η υπογράμμιση της αυτονομίας της Εκκλησίας της Ανατολής και η θεαματική καταδίκη κάθε μορφής αιρετικών δογμάτων. Ακόμη ο Θεοδόσιος εξέδωσε αλλεπάλληλα διατάγματα κατά των αιρετικών (Μανιχαίων και άλλων αιρετικών), με τα οποία καθορίστηκαν και οι ποινές των Χριστομάχων.Οι αποφάσεις των συνόδων εφαρμόστηκαν αυστηρά.
Ο Αυτοκράτορας επανέφερε τον νόμο περί αργίας για τις Κυριακές.
Ταυτόχρονα απαγόρευσε τα θεάματα του αμφιθεάτρου-ιπποδρόμου για την
ίδια ημέρα διότι αυτή είναι αφιερωμένη στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Ο Μέγας Θεοδόσιος έλαβε μέτρα κατά της εμπορίας των λειψάνων των Αγίων και των μαρτύρων.
Η ΕΒΡΑΙΚΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
Ο Θεοδόσιος μεταξύ άλλων είχε επιτρέψει, να κάνουν οι Ιουδαίοι συναγωγή δίπλα στην Αγία Σοφία. Οι Έλληνες Χριστιανοί, αντέδρασαν για αυτήν την προσβολή στον Χριστό, με αποτέλεσμα να κάψουν την εβραϊκή συναγωγή. Τότε πήρε την απόφαση ο Θεοδόσιος ο Α΄, να ξαναγίνει η εβραϊκή συναγωγή, με χρήματα των Ελλήνων χριστιανών.
Ο Μέγας Θεοδόσιος ήταν ο αυτοκράτορας ο οποίος καθιέρωσε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Επίσης το 390, ένα διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄ προέβλεπε την θανατική ποινή για τον πειθαναγκασμό η το εμπόριο ανδρών για πορνεία. Με Νεαρά, την οποία εξέδωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ., καθόρισε επί πνευματικού επιπέδου την έννοια της Ορθοδοξίας, διακήρυξε ότι μόνον οι δεχόμενοι τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, δικαιούνταν να ονομάζονται Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και ότι στους αιρετικούς δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιούν το όνομα της Εκκλησίας.
Τέλος με την δημοσίευση μιας ακόμη Νεαράς, διέταζε την επιστροφή όλων των εκκλησιών στους Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Στα μεγάλα σφάλματα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου, ήταν η άδικη σφαγή δέκα χιλιάδων Ελλήνων Χριστιανών, από τους Γερμανούς στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης. Αιτία για όλα αυτά η άδικη σύλληψη από τους Γερμανούς ενός Έλληνα ηνιόχου.Οι Έλληνες ζήτησαν την απελευθέρωση του και οι Γερμανοί αρνήθηκαν.
Τότε οι Έλληνες που δεν άντεχαν τον Γερμανικό ζυγό και τις φοβερές επιδρομές. που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες, σκότωσαν τον στρατηγό των Γερμανών Βοθέριχο, μαζί με άλλους Γερμανούς στρατιώτες.
Ο Θεοδόσιος απουσίαζε εκείνη την εποχή στο Μιλάνο. Για αυτό δεν είχε επίγνωση των γεγονότων.
Τον εξαπάτησε ο Γερμανός αξιωματικός, που επιθυμούσε να κάνει κακό στο Ελληνικό έθνος.
Εκείνος γιατί του είχε μεγάλη εμπιστοσύνη εξαπατήθηκε και έδωσε την εντολή.Όλα αυτά χωρίς να γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα.
Οι περισσότεροι σφαγιασθέντες ήταν Έλληνες Χριστιανοί και όχι Εθνικοί. Την διαταγή αυτή αμέσως την άλλαξε ο Θεοδόσιος, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη όταν είχαν σφαγεί οι δέκα χιλιάδες Έλληνες.
Δυστυχώς δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή τα μέσα επικοινωνίας τα οποία υπάρχουν σήμερα.
Μετά από αυτό το έγκλημα, όταν ο Θεοδόσιος θέλησε να εισέλθει στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, ο Άγιος Αμβρόσιος στάθηκε στη θύρα και απαγόρευσε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Όλοι περίμεναν την αντίδραση του Θεοδοσίου.Όμως εκείνος υπάκουσε ταπεινά, ζήτησε με δάκρυα στα μάτια συγγνώμη και ταπεινωμένος γύρισε στα ανάκτορα.
Εκτέλεσε τον κανόνα της μετάνοιας που του έβαλε ο Επίσκοπος, και όταν το επιτίμιο συμπληρώθηκε ύστερα από οκτώ μήνες, προσήλθε στην Εκκλησία,σαν ένας κοινός άνθρωπος, με έναν απλό χιτώνα, χωρίς κανένα διακριτικό του αξιώματός του, άκουσε τη συγχωρητική ευχή και κοινώνησε κατά την εορτή των Χριστουγέννων λέγοντας τον λόγο του Δαυίδ: «Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου, ζήσον με κατά τον λόγον σου».
Καρπός της μετάνοιάς του,ήταν ένας νόμος που έλεγε πως κανείς καταδικασμένος σε θάνατο δεν θα εκτελείτο, αν δεν περνούσαν τριάντα ημέρες από την λήψη της καταδικαστικής αποφάσεως.
Μεταξύ άλλων ο Μέγας Θεοδόσιος κατάργησε με Νεαρά όλες τις ειδωλολατρικές θυσίες, την λατρεία των δαιμόνων, και κάθε δημόσια-απόκρυφη τελετή των δωδεκαθειστών.
Eπίσης το 394 μ.Χ., σταμάτησε δια Νεαράς, τους Ολυμπιακούς αγώνες, που χρησίμευαν στην
διατήρηση της μαύρης μαγείας και της λατρείας των δαιμόνων.
Όλα αυτά διότι οι "νεοπλατωνικοί" εκείνης της εποχής δεν ήταν φιλόσοφοι αλλά ιερείς μιας εωσφορικής και ανυπάρκτου θρησκείας (Άρνολντ Τόυμπη Σπουδή της Ιστορίας, μετ. Ν. Παπαρρόδου, Αθήναι 1962,σελ.457).
Από την εποχή του αυτοκράτορα Κωνστάντιου εώς την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδόσιου του Β, έζησαν οι πέντε μεγαλύτεροι Έλληνες νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι του μεσαίωνα. Αυτοί ήταν ο Μέγας Βασίλειος, οι Άγιοι Ιωάννης (Χρυσόστομος), Γρηγόριος ο Θεολόγος η Ναζιανζηνός, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και η φιλοχριστιανή Υπατία. Την εποχή εκείνη και οι πέντε νεοπλατωνικοί διδάσκουν τον Αριστοκλή, έχοντας πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη των αυτοκρατόρων.
Οι αυτοκράτορες γνωρίζουν προσωπικά τους μεγάλους φιλοσόφους - ρήτορες, τους Αγίους Ιεράρχες και τους στηρίζουν στο επιστημονικό τους έργο. Αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Πλατωνικής διδασκαλίας στον Χριστιανισμό. Με την ολοκλήρωση αυτού του μοναδικού στο είδος του φιλοσοφικού-πνευματικού έργου οι Ιεράρχες, μετέτρεψαν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό σε καθαρά Ελληνικό, και τότε αμέσως ο Μέγας Θεοδόσιος τον Μάιο του 381 μ.χ. θα ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν οι αυτοκράτορες ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν πότε την ενσωμάτωση αυτούσιας της διδασκαλίας του Αριστοκλή-Πλάτωνα, στην Χριστιανική θρησκεία. Ακόμη άμεσα οι αυτοκράτορες θα τιμωρούσαν τους Αγίους Ιεράρχες και θα τους αφαιρούσαν όλα τα εκκλησιαστικά τους αξιώματα. Επίσης θα απαγόρευαν την διδασκαλία του Πλάτωνα στους Ιεράρχες, στην Υπατία καθώς και σε όλους τους υπόλοιπους φιλοσόφους.
Μεταξύ άλλων οι αυτοκράτορες θα έκλειναν και όλες τις φιλοσοφικές σχολές, με αποτέλεσμα να μην ήταν σε θέση να σπουδάσουν, οι Άγιοι, η Υπατία, και όλοι οι υπόλοιποι σοφοί της εποχής εκείνης. Αυτό όμως ήταν κάτι το οποίο δεν το έκανε ποτέ κανένας αυτοκράτορας, διότι όλοι οι φιλόσοφοι δίδασκαν ελεύθερα τον τον ύπατο των φιλοσόφων και όσοι το επιθυμούσαν, σπούδαζαν την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι
Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή και του Αριστοτέλη, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος.
Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία, ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους.
Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας.
Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της αυτοκρατορίας. Ο Χριστιανισμός μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς.
Ενδεικτικό περί αυτού ήταν, ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας.
Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό
ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή.
Οι πατέρες της Εκκλησίας διότι σπούδασαν στην αρχαία Αθήνα, καθώς και σε άλλα μέρη, ενώ υπήρξαν για λίγο διάστημα πριν να γίνουν ιερείς, επαγγελματίες ρήτορες-σοφιστές, αντιλήφθηκαν αμέσως την αξία του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος. Χρησιμοποίησαν τις αξίες και τα ιδανικά των φιλοσόφων και ειδικά του Αριστοκλή για να δημιουργήσουν την παγκόσμια, Χριστιανική, Ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορία.
Aξιοποίησαν στο έπακρο την Ελληνική γλώσσα για να γράψουν όλα τα υψηλού επιστημονικού, φιλοσοφικού και πνευματικού επιπέδου έργα τους. Μέσα από την δυναμική και την πνευματικότητα της αρχαιοελληνικής αγωγής, δίδαξαν στους Έλληνες την ελευθερία, την αγάπη, την ηθική ,την δικαιοσύνη, την γενναιότητα, την ομορφιά, και την πίστη στον Ιησού Χριστό.
Την ίδια εποχή με την μεγάλη νεοπλατωνική και φιλοχριστιανή Υπατία στην Αίγυπτο έζησε και η Ευδοκία-Αθηναις στην Κωνσταντινούπολη. Η Υπατία είχε πολλούς Χριστιανούς μαθητές στην σχολή της. Εάν ο Χριστιανισμός ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, τότε η φιλόσοφος Υπατία, δεν θα δεχόταν, απολύτως κανέναν Χριστιανό, ως μαθητή, στην σχολή της. Επίσης η Αγία Ευδοκία, με πρότυπο την Αλεξανδρινή Υπατία, συνδύασε άριστα το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα με την Χριστιανική πίστη, στην
Κωνσταντινούπολη. Η Ελληνίδα φιλόσοφος ήταν μια στοργική μητέρα-δασκάλα. Αγαπούσε και φρόντιζε τους μαθητές της, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, σε μία ιστορική περίοδο που ο θρησκευτικός φανατισμός δίχαζε και φανάτιζε τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας. Η μεγάλη νεοπλατωνική φιλόσοφος Υπατία είχε εκείνα τα χρόνια ως μαθητές πάρα πολλούς χριστιανούς. Αυτό είναι ενδεικτικό ότι ο γνήσιος ορθόδοξος χριστιανισμός, ουδέποτε ήταν ενάντια στην αρχαία Ελληνική γραμματεία. Εάν οι Έλληνες χριστιανοί ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, τότε δεν θα τους δεχόταν η Φιλόσοφος Υπατία ως μαθητές της.
Όμως σε όλα τα χρόνια τα οποία δίδασκε η Υπατία είχε πάντοτε πολλούς χριστιανούς ως μαθητές. Ο Συνέσιος ήταν ο πιο αγαπημένος μαθητής της Υπατίας και μέγας θαυμαστής της φιλοσόφου. Όταν τελείωσε την φιλοσοφική διατηρούσε αλληλογραφία και είχε επαφές με την μεγάλη φιλόσοφο. Ο Χριστιανός Συνέσιος ήταν ο πιο αγαπημένος μαθητής της Υπατίας. Η Υπατία αγαπούσε πολύ τον Χριστιανισμό και τους χριστιανούς μαθητές της. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Υπατία δεχόταν ως μαθητές τους χριστιανούς, διότι γνώριζε ότι ο Χριστιανισμός και η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία είχαν τα ίδια αξιώματα. Άλλωστε η Υπατία είχε το παράδειγμα των τριών Ιεραρχών οι οποίοι ως φιλόσοφοι ενσωμάτωσαν ολόκληρη την Πλατωνική διδασκαλία στον χριστιανισμό. Κλείνοντας εάν ο μέγας Θεοδόσιος, ο Αρκάδιος, και ο Θεοδόσιος ο Β, ήταν ενάντια στην αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, δεν θα επέτρεπαν στην Υπατία, να διδάξει στην Αλεξάνδρεια, όπως και σε κανέναν άλλο Έλληνα φιλόσοφο, του Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας εδραιώνεται σταθερά μέσα από την οικουμενική χριστιανική ιδέα. Ο σκοπός των Ελλήνων του Ρωμαϊκού κράτους είναι η ενοποίηση του πληθυσμού της αυτοκρατορίας, μέσω της χριστιανικής πίστεως.
Η Ορθοδοξία ήταν το βασικό στοιχείο συνοχής της για να αντιμετωπίσει τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Η πολιτική ιδεολογία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας θεμελιώθηκε επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. Η βασική αρχή της πολιτικής Ρωμαϊκής θεωρίας ήταν η Pax Romana, η παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έγινε πράξη, μέσα από την εθνική ευεργεσία του Αγίου Θεοδοσίου, ο οποίος, καθιέρωσε, τον Χριστιανισμό, ως επίσημη θρησκεία, του Ρωμαϊκού κράτους.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου