Φαινόμενο της Αντιβαρύτητας (CSE)

Viktor Stepanovich Grebennikov: Οι αντιβαρυτικές επιδράσεις στη χιτίνη των
κυττάρων συγκεκριμένων εντόμων πίσω το 1998. Εντυπωσιακό ήταν το φαινόμενο που ανακαλύφθηκε την ίδια στιγμή, αυτό της ολικής ή μερικής μη ορατότητας, ή της διαστρεβλωμένης αντίληψης...

Όμως, ταυτόχρονα εντυπωσιακό ήταν το φαινόμενο που ανακαλύφθηκε την ίδια στιγμή, αυτό της ολικής ή μερικής μη ορατότητας, ή της διαστρεβλωμένης αντίληψης των υλικών αντικειμένων τα οποία εισέρχονται στη ζώνη της αντισταθμισμένης βαρύτητας.

By Iu. N. Cherednichenko, Ανώτερος Ερευνητής στο Εργαστήριο Βιοφυσικής του Ινστιτούτου της Ανθρώπινης Παθολογίας και Οικολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας των Ιατρικών Επιστημών.

Ο Viktor Stepanovich Grebennikov είναι ένας φυσιοδίφης, επαγγελματίας εντομολόγος, ή με απλά λόγια ένας καλλιτέχνης, ένας διανοούμενος με πάρα πολλά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις. Είναι γνωστός σε πολλούς σαν αυτός που ανακάλυψε το Cavernous Structures Effect (CSE) [Το Φαινόμενο της «Κενής Δομής»]. Παρόλο αυτά, ελάχιστοι γνωρίζουν την ανακάλυψή του, μία ανακάλυψη που αποκαλύπτει πολλά για τη Φύση και τα πιο απόκρυφα μυστικά της.

Ο ίδιος ανακάλυψε τις αντιβαρυτικές επιδράσεις στη χιτίνη των κυττάρων συγκεκριμένων εντόμων πίσω το 1998. Όμως, ταυτόχρονα εντυπωσιακό ήταν το φαινόμενο που ανακαλύφθηκε την ίδια στιγμή, αυτό της ολικής ή μερικής μη ορατότητας, ή της διαστρεβλωμένης αντίληψης των υλικών αντικειμένων τα οποία εισέρχονται στη ζώνη της αντισταθμισμένης βαρύτητας. Βασιζόμενος σε αυτή την ανακάλυψη, ο συγγραφέας χρησιμοποίησε βιονικές αρχές για να σχεδιάσει και να διαμορφώσει μία πλατφόρμα αντιβαρύτητας που θα προοριζόταν για πηδαλιοχούμενες πτήσεις ταχύτητας μέχρι και 25χιλ/το λεπτό. Από το 1991-1992 χρησιμοποίησε αυτή την κατασκευή σαν μέσο γρήγορων μετακινήσεων.

Οι βιο-αντιβαρυτικές επιδράσεις αφορούν μία ευρεία ομάδα φυσικών φαινομένων που είναι προφανές ότι δεν περιορίζονται μόνο σε μερικά είδη εντόμων. Υπάρχει αρκετό υλικό εμπειρικής παρατήρησης που ενισχύει την πιθανότητα μίας μικρού βάρους ή πλήρους μετεώρισης των υλικών αντικειμένων, όμοια με το αποτέλεσμα μίας άμεσης ψυχο-φυσικής ανθρώπινης ενέργειας (ψυχοκίνηση)–για παράδειγμα, η μετεώριση ενός γιόγκι όταν κάνει υπερβατικό διαλογισμό σύμφωνα με τη μέθοδο Maharishi. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις μετεώρισης μέντιουμ κατά τη διάρκεια πνευματικής συνεδρίας. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να συμπεράνουμε ότι τέτοιες ικανότητες υπάρχουν μόνο σε άτομα που είναι προικισμένα από τη φύση.

Είμαι πεπεισμένος ότι αυτές οι ικανότητες είναι ένας ανεξερεύνητος τομέας βιολογικής κανονικότητας. Όπως είναι ήδη γνωστό, το ανθρώπινο βάρος μειώνεται σημαντικά όταν κάποιος βρίσκεται σε κατάσταση υπνοβατικού αυτοματισμού (υπνοβασία). Κατά τη διάρκεια των βραδινών περιπάτων τους, υπνοβάτες που ζύγιζαν 80-90 κιλά είχαν την ικανότητα να βαδίζουν πάνω σε λεπτές σανίδες, ή να πατούν πάνω σε ανθρώπους που κοιμόντουσαν δίπλα τους χωρίς όμως να τους προκαλούν καμία φυσική ενόχληση παρά μόνο φόβο.

Σε κάποιες άλλες κλινικές περιπτώσεις, μη σπασμωδικές επιληπτικές κρίσεις συχνά καταλήγουν σε αναστρέψιμες μεταβολές της προσωπικότητας (οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση συχνά χαρακτηρίζονται ότι βρίσκονται «υπό κατοχή.»), όπου ένα λεπτοκαμωμένο, εξαντλημένο κορίτσι ή ένα αγόρι δέκα ετών αποκτούν τη φυσική ρώμη ενός προπονημένου αθλητή.

Προς το παρόν αυτό το ψυχολογικό φαινόμενο είναι γνωστό σαν το σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων γιατί διαφέρει σημαντικά από το κλασικό σύμπλεγμα των επιληπτικών συμπτωμάτων. Τέτοιες κλινικές περιπτώσεις είναι αρκετά γνωστές και καταγεγραμμένες. Παρόλο αυτά, τα φαινόμενα που ακολουθούνται από μία αλλαγή στο βάρος των ανθρώπων ή στα υλικά αντικείμενα δεν περιορίζονται στις λειτουργικές παθολογίες του οργανισμού.

Υγιείς άνθρωποι που βρίσκονται σε μία κατάσταση έντονου ψυχολογικού στρες που έχει προκαλέσει είτε ένα περιστατικό που απείλησε τη ζωή τους, είτε από μία ακατανίκητη επιθυμία για την επίτευξη ενός ιδιαίτερα σημαντικού στόχου έχουν την ικανότητα να ξεπερνούν αυθόρμητα ανυπέρβλητα εμπόδια όταν βρίσκονται σε κανονική κατάσταση–για παράδειγμα να σηκώνουν πολύ μεγάλα βάρη, κτλ. Τα φαινόμενα αυτά εξηγούνται κυρίως από την υπερβολική κινητοποίηση της μυϊκής δύναμης, αλλά ακριβείς υπολογισμοί δεν συμφωνούν με τέτοιες υποθέσεις. Προφανώς, αθλητές (όπως του άλματος εις ύψος, αρσιβαρίστες και δρομείς) έχουν ιδιαίτερα αναπτυγμένους βιο-αντιβαρυτικούς μηχανισμούς.

Οι επιδόσεις των αθλητών δεν καθορίζονται στο μεγαλύτερό τους μέρος (αν όχι ολοκληρωτικά) από το αυστηρό πρόγραμμα προπόνησής τους, όσο από την ψυχολογική τους προετοιμασία. Αν ποτέ γινόταν ένα ακριβές επιστημονικό έργο για την μελέτη των ανωμαλιών του ανθρώπινου βάρους σε ποικίλες ψυχο-φυσιολογικές καταστάσεις και υπήρχαν τα τεχνητά μέσα για την καταγραφή του δυναμικού βάρους, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε αντικειμενικές πληροφορίες για αυτό το ασυνήθιστο φαινόμενο. Υπάρχουν επιπλέον αποδείξεις για άλλα φαινόμενα που αφορούν την προσωρινή αύξηση της μάζας σε βιολογικά αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων και ανθρώπων που δεν σχετίζονται με τη μεταφορά μάζας.

Το βιβλίο του V. S. Grebennikov είναι υψηλής λογοτεχνικής αξίας και είναι εικονογραφημένο από τον ίδιο τον συγγραφέα του. Είναι σαν κάποιου είδους «δακτυλογράφημα» για το δικό του σύστημα των πνευματικών αξιών, την οπτική του για το περιβάλλον και την εντομολογική του αυτοβιογραφία. Πολλοί αναγνώστες ενδέχεται να θεωρήσουν ότι το βιβλίο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία διαδεδομένη περίληψη ενός εντομολόγου με εξήντα χρόνια εμπειρία στην επιστημονική έρευνα και διανθισμένο με ορισμένα στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.

Όμως, ένα τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν βαθύτατα εσφαλμένο. Σαν φίλος του Grebennikov και σαν κάποιος που έχει βαθειά γνώση του έργου του (τα σπίτια μας απέχουν μόνο 10χιλ.) μπορώ να εγγυηθώ ότι δεν έχω γνωρίσει ποτέ μου έναν τόσο προσεκτικό, ευσυνείδητο, ειλικρινή και ταλαντούχο πειραματικό επιστήμονα.

Ο Grebennikov είναι επίσης ευρέως γνωστός σε αυτό που ονομάζεται «παράνομη επιστήμη.» (δηλ. το τμήμα εκείνο της προχωρημένης Ρωσικής επιστήμης που συνεχώς την καταδικάζει το επίσημο επιστημονικό κατεστημένο.) Έτσι, μία επιτροπή που δημιουργήθηκε στο τμήμα του Novosibirsk της Ρωσικής Ακαδημίας που αντιτίθεται την ψευδοεπιστήμη έχει κατηγορήσει αρκετά ταλαντούχα μέλη της δικής μας τοπικής επιστημονικής κοινότητας.

Η ίδια κατάσταση υπάρχει λίγο πολύ και στη Ρωσική Ακαδημία για τη Γεωργία. Είναι πολύ εύκολο για κάποιον να χάσει τη δουλειά του σε ένα εργαστήριο (ακόμα και αν είναι διευθυντής ανεξάρτητα από το πτυχίο του ή τη θέση του.) Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κάποιος είναι να δημοσιεύσει ένα άρθρο, για παράδειγμα, πάνω στην εξελικτική σημασία των αντιβαρυτικών μηχανισμών στα έντομα. Είμαι, όμως, πεπεισμένος ότι οι ανακαλύψεις τόσο μεγάλης σημασίας δεν πρέπει να βρίσκονται θαμμένες μέσα σε σημειώσεις για τον απλό λόγο ότι ο πραγματισμός κυριαρχεί ακόμα πάνω στην επιστήμη. Ας θεωρήσουμε αυτό το βιβλίο οτιδήποτε άλλο εκτός «επιστημονική φαντασία» για όσους βρίσκονται ψηλά. Κάθε άτομο έχει τις απόψεις του, αλλά αυτός που έχει μάτια θα δει.

Η καταστροφικότητα και στην εξέλιξη της ζωντανής φύσης και στη φύση της ανθρώπινης γνώσης είναι ουσιαστικά μία δραστική καταστροφή των παλαιών ιδεών–μία καταστροφή που ξεπερνά κάθε θεωρητικά προγνωστικά. Ο φανατισμός και η λατρεία ειδώλων συνδέει την σύγχρονη ακαδημαϊκή επιστήμη με τον παγανισμό. Η αρμονική ανάπτυξη (όπως την περιγράφει ο Pavel Florensky σαν πνευματόσφαιρα), όμως, δεν θα είναι εφικτή αν δεν σπάσουν τα παλιά στερεότυπα κατά τη διαδικασία της κατάκτησης της γνώσης και της εμπειρίας των παλαιοτέρων γενεών.



Η Πτήση–Κεφάλαιο 5 από το βιβλίο του V. S. Grebennikov «Ο Κόσμος Μου»

«Ήταν ένα ήσυχο βράδυ στην στέπα. Ο κόκκινος ηλιακός δίσκος είχε κιόλας ακουμπήσει τον μακρινό, θαμπό ορίζοντα. Ήταν αρκετά αργά για να επιστρέψω σπίτι και έμεινα περισσότερο εδώ μαζί με τα έντομά μου κάνοντας προετοιμασίες ώστε να περάσω τη νύχτα έξω. Ευτυχώς, έχω ακόμα νερό στο φλασκί μου και κάποιο αντικουνουπικό που χρειάζεται εδώ όπου φιλοξενούνται σκνίπες στις απότομες ακτές αυτή της αλμυρής λίμνης.

Βρίσκομαι στις στέπες της κοιλάδας Kamyshlovo. Κάποτε υπήρχε εδώ ένας παραπόταμος του Irtysh, αλλά οι καλλιέργειες πάνω στην στέπα και η αποψίλωση των δασών μετέτρεψε το ποτάμι σε μία βαθειά, πλατιά ρεματιά με μία σειρά από λίμνες με αλμυρό νερό, όπως και αυτή εδώ. Δεν φυσάει. Λιμνούλες με πάπιες λάμπουν πάνω στη λίμνη το βράδυ και τα πουλιά ακούγονται επίσης από μακριά. Ο ουρανός ψηλά έχοντας ένα μαργαριταρένια χρώμα αγκαλιάζει τον ήσυχο κόσμο της στέπας. Πόσο όμορφα είναι να είσαι εδώ έξω στην εξοχή!

Τακτοποιούμαι για να περάσω την νύχτα στην άκρη της στέπας, σε ένα ξέφωτο με γρασίδι. Στρώνω το παλτό μου και βάζω το σακίδιό μου κάτω από το κεφάλι μου. Προτού ξαπλώσω συγκεντρώνω μερικούς σβώλους από κοπριά αγελάδας και τους βάζω φωτιά. Μία ρομαντική και αξέχαστη μυρωδιά του μπλε καπνού απλώνεται αργά κατά μήκος της αποκοιμισμένης στέπας. Ξαπλώνω στο απλό κρεβάτι μου, τεντώνω τα κουρασμένα πόδια μου και προσδοκώ ένα ακόμα ξεχωριστό βράδυ στην εξοχή.

Ο μπλε καπνός με ταξιδεύει ήσυχα στη Χωρά των Παραμυθιών. Ο ύπνος καμιά φορά έρχεται γρήγορα. Γίνομαι πολύ μικρός, στο μέγεθος ενός μυρμηγκιού και μετά τεράστιος, όπως ο ουρανός και κοντεύω να αποκοιμηθώ. Αλλά γιατί συμβαίνουν σήμερα πριν τον ύπνο όλες αυτές οι μεταμορφώσεις των διαστάσεων του σώματός μου που είναι κάπως ασυνήθιστα τόσο έντονες; Μία νέα αίσθηση είναι μπερδεμένη με μία άλλη αίσθηση πτώση προς το άγνωστο, μία φοβερή άβυσσο!

Ξαφνικά βλέπω λάμψεις. Ανοίγω τα μάτια μου, αλλά δεν σταματούν–χορεύουν στον μαργαριταρένιο και ασημένιο βραδινό ουρανό και στο χορτάρι. Έχω μία έντονης μεταλλικής γεύση στο στόμα μου σαν να πιέζω τη γλώσσα μου στις πλάκες επαφής μίας μικρής ηλεκτρικής μπαταρίας. Τα αυτιά μου αρχίζουν να κουδουνίζουν. Ακούω ξεχωριστά την καρδιά μου να κτυπά διπλά.

Πώς μπορεί να κοιμηθεί κάποιος όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα!

Κάθομαι και προσπαθώ να διώξω μακριά όλες αυτές τις ενοχλητικές αισθήσεις, αλλά τίποτα δεν βγαίνει από την προσπάθειά μου. Το μόνο που κατάφερα είναι ότι οι λάμψεις δεν ήταν πια τόσο μεγάλες και θολές, αλλά καλοσχηματισμένες και καθαρές σαν σπίθες ή ίσως μικρές αλυσίδες. Μου ήταν δύσκολο να κοιτάω γύρω μου μαζί με αυτές. Τότε θυμήθηκα: παρόμοιες αισθήσεις είχα μερικά χρόνια πριν στο Lesochek, ή για να είμαστε πιο ακριβείς στο Στοιχειωμένο Σπήλαιο [ο συγγραφέας αναφέρεται σε εκείνες τις περιοχές στην περιοχή Omsk που φιλοξενούσαν καταφύγια εντόμων.]

Έπρεπε να σηκωθώ και να περπατήσω γύρω από τη λίμνη. Έχω παντού αυτή την αίσθηση; Όχι, ένα μέτρο από την άκρη νιώθω ξεκάθαρα την επίδραση από «κάτι», ενώ δέκα μέτρα πιο πέρα μέσα στη στέπα η επίδραση αυτή εξαφανίζεται καθαρά. Αρχίζω να φοβάμαι λίγο: είμαι μόνος μου στην ερημιά της στέπας, δίπλα στην «Στοιχειωμένη Λίμνη.» Πρέπει να τα μαζεύω γρήγορα και να φεύγω, αλλά με νικάει η περιέργειά μου: τι είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει; Είναι ίσως η μυρωδιά της λίμνης και η γλίτσα της που δημιουργούν όλα αυτά που μου συμβαίνουν;

Προχωράω προς τα κάτω και κάθομαι δίπλα στο νερό. Η πυκνή, γλυκιά μυρωδιά του σαπροπηλού από όσα φύκια βρίσκονταν εκεί με περιέβαλε σαν να βρισκόμουν σε ένα spa από λάσπη. Κάθισα εκεί για πέντε, δέκα λεπτά χωρίς να αισθάνομαι άσχημα. Θα ήταν ιδανικό να μπορούσα να κοιμηθώ εκεί αν δεν ήταν τόσο υγρό. Ανέβηκα την στέπα–η ίδια ιστορία! Το κεφάλι μου να γυρίζει και πάλι να νιώθω αυτή την «γαλβανισμένη» στυφή γεύση στο στόμα μου και να νιώθω ότι το βάρος μου μεταβάλλεται.

Την μία στιγμή να είμαι εξαιρετικά ελαφρύς και την άλλη απίστευτα βαρύς. Βλέπω λάμψεις μπροστά από τα μάτια μου σαν να ήταν στην πραγματικότητα ένα «άσχημο σημείο», μία ενοχλητικά ανωμαλία και τότε να μην υπάρχει χορτάρι εδώ και ούτε μέλισσες να κατοικούν σε αυτήν την αργιλώδη στέπα. Στο μεταξύ, οι φωλιές τους βρίσκονται παντού και προσπαθούσα να κοιμηθώ ακριβώς από πάνω από την «πόλη των μελισσών» της οποίας το βάθος εμπεριείχε μία σειρά αναρίθμητων τούνελ, δωματίων, πολλά αυγά και κουκούλια που όλα ήταν ζωντανά και υγιή. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε τότε. Σηκώθηκα με πονοκέφαλο και πριν ακόμα ξημερώσει ήμουν κουρασμένος και κουτσαίνοντας πήρα το δρόμο για το Isikull.

Εκείνο το καλοκαίρι επισκέφθηκα την «Στοιχειωμένη Λίμνη» τέσσερεις ακόμα φορές σε διαφορετικές ώρες μέσα στη μέρα και με διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Προς το τέλος του καλοκαιριού οι μέλισσες ήταν αρκετά απασχολημένες με το να γεμίζουν τις τρύπες τους με γύρη λουλουδιών και φαίνονταν ότι περνούσαν υπέροχα. Εγώ όχι, αντιθέτως: ένα μέτρο από την άκρη της στέπας, πάνω από τις φωλιές τους είχα νιώσει για άλλη μια φορά αυτά αυτές τις ενοχλήσεις. Πέντε μέτρα μακριά, δεν είχα καμία… Και να πάλι αυτή η ίδια παλιά αμηχανία: γιατί άραχε αυτές οι μέλισσες να νιώθουν τόσο καλά εκεί όπου όλη η στέπα είναι διάτρητη από τις τρύπες τους σαν Ελβετικό τυρί και σε κάποια μέρη να μοιαζει σχεδόν σαν σφουγγάρι;

Η απάντηση ήρθε αρκετά χρόνια μετά όταν μία πόλη μελισσών στην κοιλάδα Kamyshlovo είχε πεθάνει: το όργωμα των χωραφιών έφτασε στην άκρη και οδήγησε σε κατάρρευση. Τώρα τη θέση του χορταριού και των τρυπών από τις μέλισσες είχε πάρει ένας φρικτός σωρός λάσπης. Κρατούσα στο χέρι μου μόνο παλιά πήλινα κομμάτια θραύσματα από εκείνες τις φωλιές που είχαν πολλαπλά κελιά. Τα κελιά αυτά ήταν χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο και θύμιζαν μικρές δακτυλήθρες, ή μικρές κανάτες με στενούς λαιμούς.

Ήξερα ήδη ότι αυτές οι μέλισσες άνηκαν στα είδη που είχαν τέσσερα δακτυλίδια στις επιμήκεις κοιλιές τους. Πάνω στο γραφείο μου που ήταν εξοπλισμένο με σπίτια μυρμηγκιών, ακρίδων, μπουκαλάκια με χημικά και άλλα πράγματα είχα ένα κουτί γεμάτο με αυτά πήλινα θραύσματα που έμοιαζαν με σφουγγάρια. Ήμουν έτοιμος να πάρω κάτι και κινήθηκαν προς αυτά τα πορώδη θραύσματα. Ένα θαύμα έγινε: ξαφνικά ένιωσα μία ζέστη να βγαίνει από αυτά. Άγγιξα τους σβώλους με τα χέρια μου και ήταν κρύοι, αλλά πάνω από αυτούς ένιωσα καθαρά μία ζεστή αίσθηση.

Εξάλλου, ένιωσα στα δάκτυλά μου κάποιο άγνωστο έως τότε τράνταγμα, σαν να βρισκόταν εκεί κάποιο «τσιμπούρι.» Και τότε έσπρωξα το κουτί με τις φωλιές στην άκρη του γραφείου μου και έσκυψα από πάνω του. Ένιωσα την ίδια αίσθηση όπως εκείνη στην αίσθηση που είχα στο κεφάλι μου στη λίμνη, να γίνεται ελαφρύτερο και μεγαλύτερο, το σώμα μου να πέφτει κάτω, τα μάτια μου να βλέπουν στιγμιαίες λάμψεις και το στόμα μου να γεύεται μία ηλεκτρική μπαταρία. Αισθανόμουν μία μικρή ναυτία….

Τοποθέτησα ένα φύλλο χαρτονιού πάνω από το κουτί–η αίσθηση δεν άλλαξε. Ένα καπάκι που έβαλα δεν έκανε κάποια διαφορά. Ήταν σαν κάτι να τα διαπερνούσε. Αλλά τι μπορούσα να κάνω σπίτι, χωρίς τα απαραίτητα φυσικά εργαλεία; Ζήτησα τη βοήθεια από πολλούς επιστήμονες ερευνητές από διάφορα τμήματα από την Ακαδημία Γεωργίας στο Novosibirsk.

Αλλά, αλλοίμονο όλα τα όργανα είτε θερμόμετρα, είτε ανιχνευτές με υπέρηχους, είτε μαγνητόμετρα, είτε ηλεκτρόμετρα, δεν έδειξαν κάποια ελάχιστη διαφορά. Κάναμε μία ακριβή χημική ανάλυση στον πηλό αλλά τα αποτελέσματα δεν έδειξαν κάτι ιδιαίτερο. Το ραδιόμετρο ήταν επίσης σιωπηλό …αλλά τα συνηθισμένα ανθρώπινα χέρια και όχι μόνο τα δικά μου αισθάνονταν ιδιαίτερα είτε ζεστό, είτε κρύο ρεύμα και ένα μούδιασμα ή κάποιες φορές ένα πυκνό, κολλώδες περιβάλλον. Κάποιων τα χέρια έγιναν βαρύτερα και κάποιοι άλλοι ένιωσαν ότι κάτι τα έσπρωχνε προς τα πάνω. Κάποιων τα δάκτυλα και οι μύες των χεριών μούδιασαν, αισθάνθηκαν ζαλισμένοι και είχαν ακατάσχετη σιελόρροια.

Ανάλογα φαινόμενα θα μπορούσαν να παρατηρηθούν σε μία δεσμίδα από χάρτινους κυλίνδρους από κομμένα φύλλα που κατοικείται από μέλισσες. Κάθε τούνελ έχει μία συμπαγή σειρά από πολλαπλά δοχεία σκισμένων φύλλων όπου καλύπτονται με κοίλα καπάκια (επίσης από φύλλα). Μέσα στα δοχεία υπάρχουν μεταξένια, οβάλ κουκούλια με αυγά και χρυσαλίδες. Ζητησα από ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα για την ανακάλυψή μου να κρατήσουν τα χέρια τους και τα πρόσωπά τους πάνω από αυτές τις φωλιές από κομμένα φύλλα και κράτησα λεπτομερείς σημειώσεις για το πείραμα. Τα αποτελέσματα μπορεί να τα δει κάποιος στο άρθρο μου «Οι φυσικές και βιολογικές ιδιότητες στις επικονιασμένες φωλιές μελισσών» δημοσιευμένο στο Siberian Bulletin of Agricultural Science, no.3, 1984.

Το ίδιο άρθρο εμπεριέχει επίσης τη διαδικασία με μία σύντομη φυσική περιγραφή για την ανακάλυψη αυτού του θαυμαστού φαινομένου. Βασιζόμενος στη δομή της φωλιάς των μελισσών, δημιούργησα μερικές δεκάδες τεχνητές κηρήθρες από πλαστικό, χαρτί, μέταλλο και ξύλο. Τελικά κατέληξα ότι ο λόγος αυτών των ασυνήθιστων αισθήσεων δεν ήταν ένα βιολογικό πεδίο, αλλά το μέγεθος, το σχήμα, ο αριθμός και η διάταξη των κοιλοτήτων που δημιουργούνταν από οποιοδήποτε συμπαγές αντικείμενο. Και όπως και πριν ο οργανισμός το αισθανόταν, ενώ τα μηχανήματα ήταν σιωπηλά.

Ονόμασα την ανακάλυψη αυτού του φαινομένου Cavernous Structures Effect (CSE)
–Το Φαινόμενο της «Κενής» Δομής και συνέχισα τα πειράματά μου.
Η φύση συνέχιζε να αποκαλύπτει τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της το ένα μετά το άλλο…

Όπως φάνηκε η ζώνη του CSE εμποδίζει την ανάπτυξη των σαπροφυτικών βακτηρίων του εδάφους των μυκήτων και άλλων αποικιών καθώς επίσης και τη βλάστηση κόκκων σιταριού. Αλλάζει επίσης τη συμπεριφορά των μικροσκοπικών χλαμυδιόσπορων στα φύκια. Τα αυγά των μελισσών μέσα στα φύλλα αρχίζουν να φωσφορίζουν, ενώ οι ενήλικες μέλισσες γίνονται περισσότερο ενεργητικές αυτή τη στιγμή και τελειώνουν την γονιμοποίηση δύο εβδομάδες νωρίτερα.

Αποδείχθηκε ότι το CSE, όπως και η βαρύτητα δεν μπορούν να θωρακιστούν. Επηρέασε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς μέσα από τοίχους, χονδρό μέταλλο και άλλα. Φαίνεται ότι αν ένα πορώδες αντικείμενο μετακινηθεί σε ένα άλλο σημείο, ο άνθρωπος θα μπορούσε να καταλάβει το CSE όχι αμέσως, αλλά σε μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά, ενώ το παλιό σημείο θα διατηρούσε ένα «ίχνος» ή όπως το αποκαλώ «ένα φάντασμα» που ένα χέρι θα μπορούσε να το αντιληφθεί για ώρες μετά και κάποιες φορές για μήνες μετά. Φαίνεται ότι το πεδίο του CSE δεν μειώθηκε ομοιόμορφα στο χώρο, αλλά περιέβαλε την κηρήθρα με ένα αόρατο σύστημα, αλλά κάποιες φορές αντιληπτών «κελιών».

Αποδείχθηκε ότι ζώα (άσπρα ποντίκια) και άνθρωποι όταν μπήκαν στη ζώνη CSE (ακόμα και σε κάποια αρκετά ισχυρή) πολύ γρήγορα την συνήθισαν. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: είμαστε από παντού περικυκλωμένοι από μεγάλες και μικρές κοιλότητες: από πλέγματα, κύτταρα ζωντανών και νεκρών φυτών (όπως και τα κύτταρα μας), από φυσαλίδες σε καουτσούκ, σε πλαστικό αφρό, σε σκυρόδεμα, δωμάτια, διαδρόμους, αίθουσες, στέγες, χώρους μεταξύ μηχανικών μερών, δέντρα, έπιπλα και κτίρια.

Παρατήρησα ότι η «ακτίνα» του CSE είχε μεγαλύτερα επίδραση πάνω σε ζωντανούς οργανισμούς όταν αυτή έβλεπε μακριά από τον ήλιο και προς τα κάτω, αντικρίζοντας το κέντρο της Γης.

Επίσης, παρατήρησα ότι τα ρολόγια (και με μηχανικό και με ηλεκτρικό μηχανισμό) όταν τοποθετούνταν σε ένα ισχυρό πεδίο CSE δεν λειτουργούσαν πια με ακρίβεια. ‘Όλα αυτά ήταν μία εκδήλωση της Επιθυμίας της Ύλης, να κινείται συνεχώς, να μεταβάλλεται και να υπάρχει αιώνια. Φαίνεται ότι πίσω τον 20ο αιώνα ο Γάλλος φυσικός Louis des Broglie βραβεύτηκε με Νόμπελ για την ανακάλυψη αυτών των κυμάτων και τα τελευταία χρησιμοποιήθηκαν στα ηλεκτρονικά μικροσκόπια.

Αποδείχθηκε, ακόμα ότι πολλά άλλα πράγματα αποδείχθηκαν στα πειράματά μου και στην έρευνά μου, αλλά αυτό θα μας οδηγούσε στη μελέτη της φυσικής των στερεών, κβαντική μηχανική, στοιχειώδη φυσική σωματιδίων, δηλαδή αρκετά μακριά από το κεντρικό σημείο αναφοράς της συζήτησής μας, τα έντομα. Στο μεταξύ, προσπάθησα να διαμορφώσω ειδικά όργανα παρατήρησης για την καταγραφή των μέσων CSE που αντιδρούσαν με ακρίβεια όταν βρίσκονταν κοντά στις φωλιές των εντόμων.

Εδώ μπορείτε να τα δείτε στο σχέδιο: σφραγισμένα δοχεία με καλαμάκια και κομμάτια κάρβουνου για σχεδίαση να κρέμονται σε σαν σε ιστούς αράχνης. Υπάρχει και λίγο νερό στον πάτο για την αντιμετώπιση του στατικού ηλεκτρισμού που εμποδίζει τα πειράματα σε ξηρό αέρα. Αν βάλετε απέναντι στο τέλος αυτής της κατασκευής μία παλιά φωλιά από σφήκες, μία κηρήθρα ή μερικά στελέχη από δημητριακά, το καλαμάκι για μετακινηθεί μερικές μοίρες.

Δεν υπάρχει κάποιο θαύμα εδώ: η ενέργεια των σπινθηριζόντων ηλεκτρονίων που βρίσκεται μέσα στα σώματα που έχουν πολλαπλές κοιλότητες δημιουργεί ένα συνολικό σύστημα κύματος στο χώρο όπου ένα κύμα είναι ενέργεια ικανή να εκτελέσει μία αμοιβαία άπωση αυτών των αντικειμένων–ακόμα και μέσα από τα αντικείμενα, όπως μία κάψουλα με πυκνό μεταλλικό τοίχωμα. (δες φωτογραφία).

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η θωράκισή της κατασκευής αυτής δεν έχει δύναμη να σταματήσει τα κύματα μίας μικρής και ελαφριάς φωλιάς από σφήκες όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Είναι επίσης δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο δείκτης που κρέμεται μέσα στο δοχείο, αυτή η βαριά και συμπαγής κάψουλα «τρέχει μακριά» και μερικές φορές με στροφή 180 μοιρών από την άδεια φωλιά που βρίσκεται μακριά. Και όμως συμβαίνει. Αυτοί που έχουν αμφιβολίες μπορούν να επισκεφτούν το Αγρο-οικολογικό Μουσείο κοντά στο Novosibirsk για να το δουν και μόνοι τους.

Το ίδιο μουσείο φιλοξενεί μία κηρήθρα σε διαρκή λειτουργία για την αντιμετώπιση του πόνου. Αποτελείται από μία καρέκλα και με ένα υπόστεγο από πάνω που έχει μέσα μερικές άθικτες από μέλισσες κηρήθρες («άδειες» κηρήθρες στη γλώσσα των μελισσοκόμων). Οποιοσδήποτε κάτσει σε αυτήν την καρέκλα μετά από μερικά λεπτά σχεδόν σίγουρα θα νιώσει κάτι (παρακαλώ γράψτε μου τι νιώσατε ακριβώς, θα είμαι ευγνώμων), ενώ όσοι από εσάς είχατε πονοκέφαλο μέσα σε λίγα λεπτά θα τον έχετε αποχαιρετίσει τουλάχιστον για μερικές ώρες. Αυτού του είδους τα παυσίπονα χρησιμοποιούνται με επιτυχία σε πολλά μέρη της χώρας μια και δεν έχω κρατήσει μυστικό την ανακάλυψή μου.

Ένα χέρι μπορεί ξεκάθαρα να νιώσει από πού βρίσκεται η πηγή αν μπει από κάτω με την παλάμη να κοιτάει προς το μέρος των κυψελών. Το κουτί μπορεί να είναι φτιαγμένο από χαρτόνι, καπλαμά, ή καλύτερα ακόμα, από τσίγκο με ερμητικά σφραγισμένες ενώσεις.

Ακόμα ένα δώρο από τα έντομα: Αυτή ήταν η πρώτη λογική εξήγηση που έδωσα: οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τις μέλισσες εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, αλλά ποτέ κανείς δεν έχει παραπονεθεί για κάτι δυσάρεστο που ένιωσε εκτός φυσικά από τα τσιμπήματα. Κρατούσα μία άδεια κυψέλη πάνω από το κεφάλι μου και δούλευε! Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ένα σετ από έξι πλαίσια. Αυτή ήταν η ιστορία αυτής της κατά τα άλλα απλής ανακάλυψής μου. Μία παλιά φωλιά από σφήκες λειτουργεί πολύ διαφορετικά, ακόμα και αν το μέγεθος και το σχήμα των κελιών είναι αρκετά κοντά σε αυτά των μελισσών.

Η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι το υλικό κατασκευής της κυψέλης, σε αντίθεση αυτής φτιαγμένης από κερί είναι περισσότερο εύθριπτη και με μικρούς πόρους: είναι σαν το χαρτί (επί τη ευκαιρία το χαρτί ανακαλύφθηκε από τις σφήκες και όχι από τους ανθρώπους: ξύνουν τις παλιές ίνες των δέντρων και τις ανακατεύουν με το σάλιο τους).

Τα τοιχώματα της κυψέλης σφηκών είναι περισσότερο λεπτά από αυτά των μελισσών και το μέγεθος των κελιών και η διάταξή τους είναι επίσης διαφορετικά όπως και το εξωτερικό περίβλημα που είναι φτιαγμένο με πολλαπλες στρώσεις χαλαρά τυλιγμένου χαρτιού. Κάποτε είχα μία μαρτυρία για ένα εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που προερχόταν από μερικές φωλιές σφηκών σε μία σοφίτα. Εκτός αυτών, οι περισσότερες συσκευές και αντικείμενα που αποτελούνται από πολλαπλα κελιά θα εκδηλώσουν CSE μέσα στα πρώτα λεπτά, αλλά δεν θα έχουν ευεργετικό αποτέλεσμα σε ανθρώπους. Οι κυψέλες, όμως, είναι μία σπάνια εξαίρεση.

Και όταν το 1960 είχαμε αγριομέλισσες στο διαμέρισμά μας στο Isilkul, συχνά παρατηρούσα τα εξής: Μία νεαρή αγριομέλισσα στην πρώτη της έξοδο από την κυψέλη δεν σπαταλούσε πολύ χρόνο για να θυμηθεί πού βρίσκεται η είσοδος και θα περνούσε πολλές ώρες έξω να περιπλανιέται γύρω από τα παράθυρα του σπιτιού μας και ενός παρόμοιου σπιτιού εκεί κοντά. Και το βράδυ, αφού είχε παραδοθεί στην αδύνατη μνήμη του θα έπεφτε πάνω σε έναν τούβλινο τοίχο ακριβώς έξω από την κυψέλη τον οποίο προσπαθούσε να διαπεράσει.

Πώς θα μπορούσε το έντομο να γνωρίζει ότι ακριβώς εκεί, τέσσερα μέτρα μακριά από την είσοδο, και ένα μέτρο και μισό προς κάτω, πίσω από το μισό μέτρο πάχους τούβλινο τοίχο ήταν η φωλιά του; Εκείνη την στιγμή ήμουν χαμένος μέσα σε εικασίες, αλλά τώρα γνωρίζω ακριβώς το λόγο που η αγριομέλισσα είχε αυτή τη συμπεριφορά. Μία καταπληκτική ανακάλυψη, δεν νομίζετε;

Τώρα, ας θυμηθούμε το πείραμα στο οποίο οι σφήκες-κυνηγοί επέστρεψαν όχι απλά σε μία δεδομένη περιοχή, αλλά σε ένα εντελώς διαφορετικό μέρος όπου οι σβώλοι από το χώμα που βρίσκονταν στις φωλιές τους είχαν μετακινηθεί: χωρίς αμφιβολία μπορούσαν να το βρουν εξαιτίας αυτού του κύματος που έβγαινε από τις κοιλότητες της φωλιάς τους σαν ένα φανάρι. Και ακόμα ένα μυστικό αποκαλύφθηκε σε εμένα από τους φίλους μου τα έντομα. Αποδείχθηκε ότι για να προσελκύουν τα έντομα που τα γονιμοποιούν, τα λουλούδια εκτός από το χρώμα, το άρωμα και τους χυμούς τους έχουν ένα αντίστοιχο, διαρκή και δυνατό κύμα σαν φανάρι.

Το ανακάλυψα όταν με ένα μολύβι-κάρβουνου για ζωγραφική το πέρασα πάνω από μεγάλα λουλούδια που είχαν σχήμα σαν καμπάνα (τουλίπες, κρίνους, αμαρυλλίς, μολόχα, κολοκυθιά). Ήδη, από κάποια απόσταση μπορούσα να νιώσω ένα «σπάσιμο,» που προερχόταν από το κάρβουνο. Σύντομα παρατήρησα ότι μπορούσα να εντοπίσω ένα λουλούδι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ένα ή δύο μέτρα μακριά –αλλά μόνο αν αυτό δεν είχε μετακινηθεί–γιατί ένας «ψεύτικος στόχος» θα είχε αφήσει στην παλιά του θέση το «αποτύπωμα-φάντασμαα» που έχω αναφέρει πιο πάνω.

Δεν έχω κάποιες υπερευαισθησίες και κάθε άτομο μετά από λίγη εξάσκηση θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Αντί για κάρβουνο, χρησιμοποιώ έναν βλαστό σόργου (είδος φυτού) δέκα εκατοστών, ή ένα κοντό μολύβι με την πίσω του πλευρά να κοιτάει το λουλούδι. Κάποιοι μπορούν να νοιώσουν το λουλούδι (μία «ζεστή», «κρύα» αίσθηση ή ρίγος να προέρχεται από αυτό) με τα γυμνά τους χέρια, τη γλώσσα τους ακόμα και τα πρόσωπά τους. Όπως έχουν δείξει πολλά πειράματα τα παιδιά και οι έφηβοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στα Κύματα της Ύλης.

Όσον αφορά τις μέλισσες οι οποίες έχουν υπόγειες φωλιές, η «γνώση» που έχουν για το CSE είναι ζωτικής σημασίας για αυτές γιατί επιτρέπει στον κτίστη μίας καινούργιας στοάς να παραμείνει μακριά από μία γειτνιάζουσα φωλιά. Δεύτερον, οι ρίζες των φυτών δεν μπορούν να εξαπλωθούν κάτω και μέσα στις στοές και στις κυψέλες. Ετσι, οι ρίζες σταματούν μερικά εκατοστά πριν την κυψέλη ή διαφορετικά αντιλαμβάνονται ότι οι φωλιές βρίσκονται κοντά και συνεχίζουν την εξάπλωσή τους μακριά.

Αυτό το τελευταίο συμπέρασμα επιβεβαιώθηκε σε πολλά από τα πειράματά μου που έγιναν σε βλαστούς σπόρων σιταριού που βρίσκονταν σε ένα δυνατό πεδίο CSE σε σύγκριση με άλλους σπόρους που βλάσταιναν στις ίδιες κλιματολογικές συνθήκες αλλά με την απουσία του CSE. Οι φωτογραφίες και τα σχέδια δείχνουν τις θνήσκουσες ρίζες και σε μία παρτίδα πειράματος και την έντονη απομάκρυνσή τους προς μία κατεύθυνση μακριά από την «τεχνητή μου κυψέλη.»

Έτσι, οι μέλισσες και τα χόρτα πίσω στη λίμνη είχαν κάνει εδώ και πολλά χρόνια μία συμφωνία σαν ένα παράδειγμα της υψηλότερης οικολογικής σκοπιμότητας όλης της Ύπαρξης. Και σε ακριβώς αυτό το σημείο του πλανήτη βλέπουμε ένα ακόμα παράδειγμα της ανελέητης ανθρώπινης άγνοιας για τη Φύση…

Η πόλη των μελισσών δεν υπάρχει σήμερα. Κάθε άνοιξη παχιά ρεύματα της εύφορης μαύρου χώματος γης τρέχουν προς τα κάτω ανάμεσα σε βρώμικους σωρούς από σκουπίδια προς τις άψυχες και αλμυρές λακκούβες που όχι πριν πολύ καιρό αποτελούσαν μία σειρά από λίμνες με αμέτρητα κοπάδια από ερημοσφυρίχτρες και πάπιες, άσπρους κύκνους και γεράκια. Και κοντά στη στέπα που της λείπουν πια οι τρύπες των μελισσών εκεί κάποτε κάποιος συνήθιζε να ακούει τον βόμβο χιλιάδων εκατοντάδων μελισσών οι οποίες την πρώτη φορά με οδήγησαν στο Άγνωστο.

Ίσως να έχω κουράσει τον αναγνώστη μου με όλες αυτές τις κυψέλες μου …ένα αρκετά μεγάλο βιβλίο θα ήταν κατάλληλο για να περιγράψει όλα μου τα πειράματα. Για αυτό το λόγο θα αναφέρω μόνο ένα πράγμα: το κομπιουτεράκι μπαταρίας-τσέπης που έχω συχνά δεν λειτουργούσε σωστά όταν βρισκόταν σε πεδίο CSE. Είτε έκανε λάθος, είτε μερικές φορές η οθόνη του δεν φωτιζόταν σωστά για ώρες. Χρησιμοποιούσα το πεδίο μίας φωλιάς σφηκών σε συνδυασμό με αυτό το πεδίο από τις δύο μου παλάμες. Όμως, καμία από αυτές τις κατασκευές είχε κάποιο αποτέλεσμα στον περιορισμό του πεδίου.

Θέλω να σημειώσω ότι τα χέρια με τις σωληνοειδείς φάλαγγες, τις αρθρώσεις, τους συνδέσμους, τα αιμοφόρα αγγεία, και τα νύχια αποτελούν έντονες πηγές CSE και ικανά να δώσουν μία ισχυρή κίνηση σε έναν δείκτη από ένα κομμάτι καλαμιού ή κάρβουνου που βρίσκεται σε μία απόσταση λίγων μέτρων μακριά. Πρακτικά, ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Για αυτό το λόγο, είμαι και πεπεισμένος ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με εξαιρετικές ικανότητες ή καλύτερα ότι όλοι τις έχουν ….και ο αριθμός εκείνων που μπορούν να μετακινήσουν ελαφρά αντικείμενα από απόσταση που βρίσκονται πάνω σε ένα τραπέζι, τα κρατούν στον αέρα ή «μαγικά» τα κολλούν πάνω στο χέρι τους είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο νομίζουμε. Δοκιμάστε και οι ίδιοι …θα χαρώ να διαβάσω τις αναφορές σας.

Υπήρχε κάποτε ένα αρχαίο παραδοσιακό παιχνίδι: ένας άνδρας κάθεται σε μία καρέκλα και πάνω από το κεφάλι του τέσσερεις από τους φίλους του «χτίζουν» ένα πλέγμα από τεντωμένα χέρια σε οριζόντια διάταξη με ελαφρά ανοικτά τα δάκτυλα, πρώτα στο δεξί χέρι και μετά στο αριστερό, με δύο εκατοστά άνοιγμα μεταξύ τους.

Σε 10-15 δευτερόλεπτα, όλοι μαζί και οι τέσσερεις ταυτόχρονα ακουμπούν τον δείκτη και τον μέσο κάτω από τη μασχάλη και κάτω από τα γόνατα του άνδρα που κάθεται και τότε τον πετούν ενεργειακά στον αέρα. Ο χρόνος που παίρνει για να «καταρρεύσει» το πλέγμα και του πετάγματος του άνδρα δεν πρέπει να ξεπεράσει τα δύο δευτερόλεπτα. Η συγχρονικότητα, επίσης, είναι αρκετά σημαντική. Αν όλα γίνουν όπως πρέπει , ένας άνδρας που ζυγίζει περίπου 100 κιλά πετάει μέχρι το ταβάνι, ενώ εκείνοι που τον πετούν ψηλά ισχυρίζονται ότι είναι ελαφρύς σαν πούπουλο.

Ένας αυστηρός αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί πώς είναι αυτό δυνατόν; Δεν εναντιώνονται όλα αυτά στους νόμους της φύσης; Και αν όντως συμβαίνει αυτό μήπως μεταδίδω μυστικιστικές ιδέες; Όχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει κάτι μυστικιστικό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εμείς, οι άνθρωποι γνωρίζουμε το σύμπαν ελάχιστα το οποίο όπως το βλέπουμε και δεν «δέχεται» πάντα τους δικούς μας ανθρώπινους νόμους, υποθέσεις και κανόνες ….

Κάποια μέρα μου ήρθε έμπνευση: τα αποτελέσματα των πειραμάτων μου με τις φωλιές των εντόμων μοιάζουν αρκετά με τις αναφορές εκείνων των ανθρώπων που έτυχε να βρίσκονται στην περιοχή UFO. Σκεφθείτε και συγκρίνετε: προσωρινή δυσλειτουργία των ηλεκτρονικών συσκευών και διαταραγμένα ρολόγια (δηλ. ο χρόνος, ένα αόρατο και «επίμονο» εμπόδιο, μία προσωρινή μείωση του βάρους των αντικειμένων, η αίσθηση μιας σταγόνας στο ανθρώπινο βάρος, φωταμψίες σε κίνηση, λάμψεις μπροστά στα μάτια, μία «γαλβανική» γεύση στο στόμα).

Είμαι σίγουρος ότι τα έχετε ξαναδιαβάσει όλα αυτά σε περιοδικά σχετικά με UFO. Σας λέω, λοιπόν, ότι μπορείτε να τα νιώσετε όλα αυτά και στο Μουσείο μας. Ελάτε να μας επισκεφθείτε! Μήπως βρισκόμουν στο κατώφλι ενός άλλου μυστηρίου; Περίπου. Και για άλλη μία φορά με βοήθησε η τύχη ή καλύτερα οι παλιοί καλοί μου φίλοι τα έντομα. Και ξανά υπήρχαν βραδιές χωρίς ύπνο, αποτυχίες, αμφιβολίες, βλάβες και άλλα ατυχήματα …και δεν είχα κάποιον να μου δώσει μία συμβουλή–θα γελούσαν μαζί μου ή ίσως θα είχα χειρότερη αντιμετώπιση….

Μπορώ, όμως, να σας πω αυτό, αναγνώστες μου, είναι ευτυχισμένος αυτός που χρησιμοποιεί λιγότερο ή περισσότερο ικανοποιητικά τα μάτια του, το μυαλό του και τα επιδέξια χέρια του— αυτά είναι αρκετά σημαντικά–και πιστέψτε με, η χαρά από μία δημιουργική δουλειά, ακόμα και δουλειάς που δεν είναι επιτυχημένη είναι αρκετά υψηλότερη και πιο φωτεινή από κάθε κερδισμένο δίπλωμα, μετάλλιο ή πατέντα.



Πετώντας σε μία Πλατφόρμα Αντιβαρύτητας (αποσπάσματα από ένα ημερολόγιο)

Μπορείτε να βγάλετε τη δική σας άποψη από τα αποσπάσματα του ημερολογίου μου–φυσικά απλουστευμένα και διαμορφωμένα για αυτό το βιβλίο. Οι φωτογραφίες και τα σκίτσα θα σας βοηθήσουν να κρίνετε την ιστορία μου ….μία ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Εκτάσεις σε μακρινή απόσταση «πνίγονται» μέσα στην μπλε-μωβ ομίχλη. Ο γιγαντιαίος θόλος του ουρανού με τα αφράτα σύννεφα εκτείνεται πάνω από τα χωράφια και τις θαμνώδεις περιοχές . Πετάω περίπου στα 300 μέτρα πάνω από το έδαφος έχοντας μία λίμνη που βρίσκεται μακριά σαν ένα επίμηκες σημείο που το χρησιμοποιώ σαν το σημείο αναφοράς μου.

Τα περίπλοκα μπλε περιγράμματα των δέντρων υποχωρούν και ανάμεσά τους υπάρχουν εκτάσεις γης. Αυτά που έχουν χρώμα μπλε-πράσινο είναι χωράφια σπαρμένα με βρώμη. Και αυτά τα παράξενα άσπρα σε σχήμα ορθογωνίου που πάλλονται ρυθμικά είναι φαγόπυρο. Ευθεία μπροστά μου είναι ένα χωράφι με alfalfa. Το πράσινό του χρώμα είναι οικείο και θυμίζει το χρώμα του μεσαίου πράσινου κοβαλτίου σαν χρώμα λαδομπογιάς. Οι πράσινοι ωκεανοί σιταριού στα δεξιά μου έχουν πιο σκούρα απόχρωση και θυμίζουν χρώμα χρωμίου που έχει οξειδωθεί. Μία τεράστια παλέτα πολλών χρωμάτων απλώνεται όλο και πιο μακριά και πίσω.

Μονοπάτια ελίσσονται ανάμεσα σε χωράφια και θάμνους. Ενώνονται με χωματόδρομους που εκτείνονται όλο και πιο πίσω προς τον αυτοκινητόδρομο και είναι ακόμα ορατά από εδώ που έχει ομίχλη, αλλά ξέρω ότι αν πετάξω από τη δεξιά πλευρά της λίμνης θα τον δω καλύτερα–μία απαλή, γκρι γραμμή χωρίς τέλος ή αρχή πάνω στην οποία τα μικρά κουτιά-αυτοκίνητα σέρνονται αργά.

Ισομετρικές και επίπεδες σκιές από πυκνά σύννεφα απλώνονται γραφικά γύρω από το ηλιόλουστο δάσος της στέπας. Το χρώμα τους είναι βαθύ μπλε εκεί που καλύπτουν τους θάμνους και πολλές αποχρώσεις του μπλε πάνω από τα χωράφια. Τώρα βρίσκομαι κάτω από τη σκιά ενός τέτοιου σύννεφου. Επιταχύνω μια και είναι πολύ εύκολο για μένα να το κάνω και αφήνω πίσω μου τη σκιά.

Σκύβω λίγο μπροστά και αισθάνομαι ένα ζεστό, τεταμένο άνεμο και έρχεται από κάτω χαμηλά από το ζεστό από τον ήλιο έδαφος και τα φυτά. Δεν έρχεται από τα πλάγια, από το έδαφος αλλά κατά κάποιο περίεργο τρόπο από την επιφάνεια. Νιώθω ένα πυκνό και παχύ ρεύμα που μία έντονη μυρωδιά από ανθισμένο φαγόπυρο. Φυσικά, αυτή η μηχανή μπορεί πολύ εύκολα να σηκωθεί ψηλότερα όπως και όταν ένα μεγάλο πουλί, ένας αετός ή γερανός κοκαλώσει καθώς απλώνει τα φτερά του. Αλλά εγώ δεν έχω φτερά και ίπταμαι στον αέρα όχι εξαιτίας μίας ιπτάμενης μηχανής.

Στην πτήση μου αυτή υποστηρίζομαι από μία επίπεδη, ορθογώνια, μικρή πλατφόρμα λίγο μεγαλύτερη από μία καρέκλα που έχει μία κατακόρυφη μπάρα με δύο χερούλια από τα οποία κρατιέμαι και με βοηθάει να οδηγήσω αυτό το μέσο. Μήπως πρόκειται για επιστημονική φαντασία; Δεν θα το έλεγα…

Με λίγα λόγια, το μισοτελειωμένο χειρόγραφο αυτού του βιβλίου εγκαταλείφθηκε για δύο χρόνια γιατί η γενναιόδωρη και αρχέγονη Φύση για άλλη μία φορά μέσα από τους φίλους μου τα έντομα μου είχε αποκαλύψει κάτι άλλο–και το ακολούθησα όπως συνήθως κομψά και διακριτικά, όμως γρήγορα και πειστικά. Και για δύο χρόνια αυτή η Ανακάλυψη δεν με άφηνε σε ησυχία ακόμα και αν μου φαινόταν ότι την κατακτούσα με αστραπιαία ταχύτητα. (σημ. Ο Grebennikov ήταν περίπου 62-63 ετών το 1990-1992)

Όμως πάντα συνέβαινε κατά αυτόν τον τρόπο: όταν η δουλειά σου είναι νέα και ενδιαφέρουσα ο χρόνος περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Ένα φωτεινό σημείο στην λίμνη της στέπας είναι ήδη πιο κοντά. Πέρα από αυτήν φαίνεται ο αυτοκινητόδρομος και τα κουτάκια-αυτοκινητάκια διακρίνονται καθαρά. Ο αυτοκινητόδρομος είναι περίπου 8 χιλιόμετρα μακριά από τον σιδηρόδρομο που τρέχει παράλληλα με αυτόν. Και αν κοιτάξω πιο κοντά μπορώ να δω τους στύλους του ρεύματος και τα ανοιχτόχρωμα αναχώματα του σιδηρόδρομου.

Δεν είμαι ορατός από το έδαφος και όχι λόγω αποστάσεως: ακόμα και σε μία πάρα πολύ χαμηλή πτήση δεν ρίχνω σχεδόν καθόλου σκιά στο έδαφος. Όμως, όπως ανακάλυψα πριν οι άνθρωποι μερικές φορές βλέπουν κάτι όταν είμαι στον αέρα–είτε μία φωτεινή σφαίρα, έναν δίσκο ή κάτι που μοιάζει με ένα σύννεφο με αιχμηρές άκρες που κινείται. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους κάτι που δεν μοιάζει με ότι θα ήταν ένα σύννεφο.

Κάποιος παρατήρησε ένα «επίπεδο, μη διαφανές τετράγωνο περίπου στο μέγεθος ενός εκταρίου»–θα μπορούσε να είναι η μικρή μου κατασκευή πλατφόρμας που μεγάλωνε οπτικά όπως την κοιτούσες από κάτω; Οι περισσότεροι όμως δεν έβλεπαν τίποτα και είμαι χαρούμενος προς το παρόν για αυτό–δεν μπορώ να είμαι αρκετά προσεκτικός. Από την άλλη μεριά, δεν έχω καταλήξει τι είναι αυτό από το οποίο εξαρτάται το γεγονός να είμαι ορατός ή αόρατος.

Έτσι, λοιπόν, ομολογώ ότι αποφεύγω τους ανθρώπους επίτηδες όσο κάνω πτήσεις και για αυτό το λόγο παρακάμπτω τις πόλεις ακόμα και τα σταυροδρόμια και τα μονοπάτια με μεγάλη ταχύτητα αφού πρώτα είμαι σίγουρος ότι δεν περνάει κάποιος μέσα από αυτά. Χωρίς αμφιβολία σε αυτές τις εξορμήσεις μου που είναι φανταστικές για τον αναγνώστη, αλλά για μένα είναι συνηθισμένες εμπιστεύομαι αποκλειστικά τους φίλους μου τα έντομα που απεικονίζονται σε αυτές τις σελίδες.

Η πρώτη πρακτική εφαρμογή της ανακάλυψής μου ήταν και ακόμα είναι εντομολογική: να ερευνήσω τα μυστικά μου μέρη, να πάρω μία φωτογραφία τους από ψηλά, να βρω νέες και ανεξερεύνητες περιοχές εντόμων που χρειάζονται προστασία και ασφάλεια. Όμως, αλλοίμονο …η Φύση έχει τοποθετήσει τα δικά της όρια πάνω στην δουλειά μου: όπως και ένας επιβάτης ενός αεροπλάνου, μπορούσα να δω, αλλά όχι να πάρω φωτογραφία.

Το κλείστρο της μηχανής μου δεν μπορούσε να κλείσει και τα δύο φιλμ που είχα πάρει μαζί μου (το ένα μεσα στη μηχανή και το άλλο μέσα στην τσέπη μου) εκτέθηκαν σε φως. Δεν είχα, επίσης, καμία επιτυχία να σχεδιάσω την περιοχή αφού και τα δύο μου τα χέρια ήταν απασχολημένα με κάτι συνεχώς και δεν μπορούσα να ελευθερώσω ένα χέρι μου παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Έτσι, μπορούσα μόνο να σχεδιάσω από μνήμης. Κατάφερα να το κάνω αυτό αμέσως μόλις προσγειωνόμουν, αλλά ακόμα και αν είμαι καλλιτέχνης η μνήμη μου δεν είναι τόσο καλή.

Όταν πετούσα δεν ένιωθα το ίδιο όταν νιώθουμε όταν πετάμε στον ύπνο μας.

Όλα ξεκίνησαν όταν έβλεπα ότι πετούσα στον ύπνο μου και άρχισα να γράφω το βιβλίο μου πριν από λίγο καιρό. Και το να πετάς δεν σου προσφέρει τόσο μεγάλη ευχαρίστηση όσο είναι η εργασία γιατί μπορεί να είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο. Όποιος το κάνει πρέπει να σταθεί με ισορροπία, όχι απλά να ίπταται. Τα χέρια πάντα είναι απασχολημένα και η γραμμή που χωρίζει αυτό το «διάστημα» από το άλλο είναι μόλις μερικά εκατοστά από έξω.

Το σύνορο είναι αόρατο αλλά μπορεί να σε ξεγελάσει. Το μαραφέτι μου είναι ακόμα αρκετά αδέξιο και θυμίζει ίσως σκαλοπάτια νοσοκομείου. Όμως, αυτό ήταν μόνο η αρχή! Μια που το έφερε η κουβέντα, εκτός από τη φωτογραφική μηχανή, είχα μερικές φορές προβλήματα και με το ρολόι μου και πιθανόν με την ένδειξη που έλεγε την ημερομηνία: καθώς κατερχόμουν με ένα γνώριμο κατέβασμα, συχνά το έβλεπα ότι ήταν «εκτός εποχής» με μία διαφορά δύο εβδομάδων και τότε έπρεπε να το ξανά-ελέγξω.

Έτσι, λοιπόν, υπάρχει η δυνατότητα να πετάξει κάποιος όχι μόνο στο χώρο, αλλά και και στο χρόνο. Δεν μπορώ να εγγυηθώ για το τελευταίο 100%, εκτός ίσως από το γεγονός ότι ιδιαίτερα στην αρχή ένα ρολόι έμενε πίσω και μετά προχωρούσε μπροστά γρήγορα, αλλά στο τέλος της εκδρομής έδειχνε πάλι σωστά την ώρα.

Για αυτό το λόγο απέφευγα την επαφή με ανθρώπους στη διάρκεια των πτήσεών μου: αν ο χρόνος υπάρχει παράλληλα μαζί με την βαρύτητα και ίσως κατά λάθος να ανατάραζα τη σχέση της αιτίας-αποτελέσματος και κάποιος να τραυματιζόταν. Εκεί εστιάζονταν και οι φόβοι μου: έντομα που είχαν «παγιδευτεί» εκεί εξαφανιζόταν από δοκιμαστικούς σωλήνες, κουτιά και άλλα δοχεία.

Εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν πίσω τους σχεδόν κανένα ίχνος. Ένας δοκιμαστικός σωλήνας που βρισκόταν στην τσέπη μου κομματιάστηκε σε πολύ μικρά κομμάτια και εμφανίστηκε μία τρύπα σε σχήμα οβάλ πάνω στο γυαλί με καφετιές, «σαν την ουσία χιτίνη» άκρες–μπορείτε να το δείτε στη φωτογραφία. Πολλές φορές ένιωθα ένα καυτό σαν ηλεκτρικό σοκ μέσα στην τσέπη μου–ίσως την ώρα που οι φυλακισμένοι μου «δραπέτευαν.»

Μόνο μία φορά βρήκα ένα παγιδευμένο έντομο μέσα στον σωλήνα, αλλά δεν ήταν η ενήλικη ιχνεύμων (είδος εντόμου) με τα άσπρα δαχτυλίδια σε κεραίες της, αλλά η …χρυσαλίδα της, δηλ. ένα στάδιο ανάπτυξης πριν. Ήταν ζωντανή και κουνούσε την κοιλιά της όταν την άγγιζα. Προς απογοήτευση μου, πέθανε μία εβδομάδα μετά. Το καλύτερο είναι να πετάς σε καλοκαιρινές μέρες με καθαρό ουρανό. Το πέταγμα είναι αρκετά πιο δύσκολο όταν βρέχει και σχεδόν αδύνατο το χειμώνα, όχι όμως εξαιτίας του κρύου. Θα μπορούσα να είχα προσαρμόσει τη συσκευή μου ανάλογα, αλλά εφόσον είμαι εντομολόγος, απλά δεν χρειάζεται να κάνω πτήσεις το χειμώνα.

Πώς και γιατί έκανα αυτήν την ανακάλυψη;

Το καλοκαίρι του 1988 και καθώς εξέταζα στο μικροσκόπιο τα κύτταρα χιτίνης σε έντομα, τις πτεροειδείς (φτεροειδείς) κεραίες τους και τα ευαίσθητα φτερά των πεταλούδων, το ενδιαφέρον μου έπεσε σε μία καταπληκτικά ρυθμική μικροκατασκευή σε μία λεπτομέρεια στα μεγάλα έντομα. Ήταν μία εξαιρετικά οργανωμένη σύνθεση σαν να είχε βγει από εργοστάσιο βάσει αυστηρών σχεδίων και υπολογισμών. Όπως το είδα, η περίπλοκα σπογγώδης εμφάνιση δεν ήταν απαραίτητα εκεί για ανθεκτικότητα στην λεπτομέρεια ή για καλλωπιστικούς λόγους. Δεν είχα ξαναπαρατηρήσει κάτι σαν και αυτό το ασυνήθιστο μικρο-στολίδι είτε στη φύση, στην τεχνολογία ή στην τέχνη.

Επειδή η δομή του ήταν τρισδιάστατη, μέχρι στιγμής δεν μπορώ να το αποτυπώσω σε ένα σχέδιο ή φωτογραφία. Γιατί να το χρειάζεται ένα έντομο; Από την άλλη μεριά, εκτός από την πτήση, αυτή η κατασκευή στη βάση της θήκης του φτερού ήταν πάντα κρυμμένη από τα ανθρώπινα μάτια και κανείς δεν μπορούσε να τη δει όπως έπρεπε. Ήταν ίσως το κύμα-πομπός μαζί με το «πολλαπλό φαινόμενο της Κενής Δομής; (CSE)

Εκείνο το πραγματικά τυχερό καλοκαίρι υπήρχαν πολλά έντομα αυτού του είδους και θα τα αιχμαλώτιζα τη νύχτα: ποτέ πριν ή μετά δεν είχα καταφέρει να παρατηρήσω αυτά τα έντομα. Έβαλα τη μικρή, κοίλη χίτινη πλάκα κάτω από το μικροσκόπιο για να το εξετάσω και πάλι κάτω από ένα δυνατότερο φακό τα περίεργα κύτταρα σε σχήμα αστεριού. Για άλλη μία φορά, θαύμασα αυτό το θαύμα της φύσης και σχεδόν χωρίς λόγο το τοποθέτησα πάνω από μία ολόιδια πλάκα που είχε τα ίδια ασυνήθιστα κύτταρα από τη μία της πλευρά.

Δυστυχώς, το έσπασα με την τσιμπίδα μου. Για μερικά δευτερόλεπτα, κρεμιόταν πάνω από την άλλη πλάκα στο ράφι του μικροσκοπίου, γύρισε μερικές μοίρες προς τη φορά του ρολογιού, γλίστρησε στα δεξιά, έστριψε από την αντίθετη φορά του ρολογιού, κουνήθηκε και μόνο τότε έπεσε απότομα πάνω στο γραφείο. Φαντάζεστε πώς ένιωσα εκείνη τη στιγμή ….και τότε συνήλθα. Έδεσα μερικούς πίνακες με ένα σύρμα (δεν ήταν εύκολο πράγμα) και είχα επιτυχία παρά μόνο όταν τους τοποθέτησα κάθετα. Αυτό που είχα κατασκευάσει ήταν ένα μπλοκ χιτίνης με πολλές επιστρώσεις. Το τοποθέτησα πάνω στο γραφείο.

Ακόμα και ένα σχετικά μεγάλο αντικείμενο όπως μία πινέζα δεν θα μπορούσε να πέσει πάνω του–κάτι το έσπρωξε πάνω και δίπλα. ‘Όταν, όμως, τοποθέτησα μία πινέζα πάνω στο «μπλοκ» παρατήρησα τα εξής φανταστικά και απίθανα πράγματα: για παράδειγμα, η πινέζα για μερικές στιγμές χανόταν από το πεδίο όρασης μου και αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν ο πομπός, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό.

Και για άλλη μία φορά χάρηκα τόσο που όλα τα αντικείμενα γύρω μου ήταν ομιχλώδη και ασταθή. Με μεγάλη προσπάθεια προσπάθησα να ανασυγκροτηθώ μέσα σε μερικές ώρες και συνέχισα την εργασία μου. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν όλα και φυσικά πολλά ακόμα περιμένουν στην σειρά για να κατανοηθούν, να επιβεβαιωθούν και να δοκιμαστούν. Φυσικά θα πω στους αναγνώστες μου για τις μικρές λεπτομέρειες της κατασκευής μου, σχετικά με τις αρχές της προώθησής της, τις αποστάσεις, το ύψος, την ταχύτητα, τον εξοπλισμό, αλλά στο επόμενό μου βιβλίο.

Επιχείρησα την πρώτη, ανεπιτυχή και σε επικίνδυνο ύψος πτήση μου την νύχτα της 17ης Μαρτίου, 1990. Δεν είχα την υπομονή να περιμένω πιο ζεστό καιρό και δεν φρόντισα ώστε να πάω σε μία ερημική τοποθεσία. Ήξερα ότι εκείνη η νύχτα θα ήταν και η πιο επικίνδυνη για αυτού του είδους τη δουλειά.

Ήμουν άτυχος από την αρχή: οι πίνακες από δεξιά που συγκρατούσαν την πλατφόρμα κόλλησαν για μία στιγμή. Θα έπρεπε να είχα λύσει το πρόβλημα άμεσα, αλλά το παραμέλησα. Πήρα ρεπό από την Ακαδημία θεωρώντας ότι μία το βράδυ όλοι θα ήταν στο κρεβάτι τους και δεν θα με έβλεπαν. Η ανύψωση πήγε καλά, αλλά σε μερικά δευτερόλεπτα όταν το φως από τα παράθυρα των κτηρίων βυθιζόταν από κάτω μου ένιωσα ζαλάδα. Έπρεπε να είχα προσγειωθεί τότε αμέσως, αλλά κάθισα ακόμα στον αέρα πράγμα που ήταν λάθος γιατί μία δυνατή ενέργεια πήρε τον έλεγχο της κίνησης και του βάρους από τα χέρια μου και με τράβηξε με κατεύθυνση την πόλη.

Παρασυρμένος από αυτήν την αναπάντεχη και ανεξέλεγκτη δύναμη, διέσχισα τον δεύτερο κύκλο εννεαόροφων κτηρίων στην κατοικημένη ζώνη της πόλης (ήταν χτισμένα σε δύο τεράστιους κύκλους με πενταόροφα κτήρια μαζί και αυτά του πανεπιστημίου), και μετά πέρασα πάνω από ένα στενό χωράφι καλυμμένο με χιόνι και μετά πάνω από τον αυτοκινητόδρομο …Η σκοτεινή απεραντοσύνη του Novosibirsk πλησίαζε προς το μέρος μου και πήγαινα πάνω της αρκετά γρήγορα. Ήμουν ήδη κοντά σε μία συστάδα ψηλών εργοστασιακών καμινάδων πολλές από τις οποίες έβγαζαν πυκνό καπνό και η βραδινή βάρδια ήταν ακόμα σε ισχύ. Έπρεπε να κάνω κάτι γρήγορα.

Απέκτησα τον έλεγχο της κατάστασης πολύ γρήγορα. Στο τέλος, κατάφερα να κάνω μία αναγκαία μετατροπή στους πίνακες. Η οριζόντια κίνησή μου μείωσε την ταχύτητά της, αλλά τότε ένιωσα πάλι άρρωστος. Μόνο στην τέταρτη προσπάθεια κατάφερα να σταματήσω την οριζόντια κίνηση στο σημείο που η πλατφόρμα μου κρεμιόταν πάνω από τη Zatulinka, το βιομηχανικό κομμάτι της πόλης. Οι απαίσιες καμινάδες συνέχιζαν να καπνίζουν ακριβώς από κάτω μου.

Ξεκουράστηκα για λίγα λεπτά –όσο μπορεί να γίνει αυτό ενώ είσαι κρεμασμένος πάνω πάνω από ένα φωτισμένο φράχτη εργοστασίου–και μετά σιγουρεύτηκα ότι η «κακιά ενέργεια» είχε περάσει. Γλίστρησα προς τα πίσω–όχι ακόμα όμως προς την Ακαδημία μας, αλλά στα δεξιά της προς το αεροδρόμιο. Το έκανα αυτό για να παραπλανήσω κάποιον σε περίπτωση που με είχε παρατηρήσει.

Στα μισά του δρόμου για το αεροδρόμιο και πάνω από μερικά μαύρα και σκοτεινά χωράφια όπου δεν ήταν κανείς εκεί ξαφνικά γύρισα σπίτι …την επόμενη μέρα φυσικά δεν μπορούσα να κουνηθώ από το κρεβάτι. Τα νέα στην τηλεόραση και τις εφημερίδες ήταν κάτι περισσότερο από ανησυχητικά. Πρωτοσέλιδα όπως «UFO πάνω από την Zatulinka» και «Ξανά εξωγήινοι;» έδειχναν ότι η πτήση μου είχε γίνει αντιληπτή. Αλλά πώς; Μερικοί περιέγραψαν το «φαινόμενο» σαν λαμπερές σφαίρες ή δίσκους–πολλοί είδαν όχι μόνο μία σφαίρα, αλλά δύο! ‘Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν δει έναν «αληθινό δίσκο» και ακτίνες.

Δεν απορρίπτω την πιθανότητα μερικοί κάτοικοι της Zatulino να μην είδαν τις σχεδόν αναγκαίες κινήσεις μου, αλλά κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό συνέβαινε με αυτούς. Εξάλλου, ο Μάρτιος του 1990 ήταν ιδιαίτερα πλούσιος σε θεάσεις UFO στην Σιβηρία κοντά στο Nalchik και στο Βέλγιο. Σύμφωνα με την εφημερίδα Πράβντα, «στις 31 Μαρτίου ο μηχανικός Marcel Alferlane τράβηξε ένα δίλεπτο φιλμ της πτήσης ενός γιγαντιαίου τριγωνικού σκάφους, το οποίο σύμφωνα με Βέλγους επιστήμονες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά «αντικείμενα που κανείς πολιτισμός δεν θα μπορούσε τώρα να κατασκευάσει.»

Ήταν έτσι στην πραγματικότητα; Όσο για εμένα, θα πρότεινα ότι τα βαρυτικά φίλτρα της πλατφόρμας ( ή όπως τα ονομάζω τα μπλοκ πινάκων) αυτών των μηχανημάτων ήταν στην πραγματικότητα μικρά και τριγωνικά και φτιαγμένα εδώ στη Γη–αλλά πιο περίτεχνα φτιαγμένα σε σχέση με το δικό μου ξύλινο μαραφέτι.

Ήθελα και εγώ να κατασκευάσω μία τριγωνική πλατφόρμα–είναι περισσότερο ασφαλής και πιο πρακτική έτσι–αλλά διάλεξα να κατασκευάσω ένα ορθογώνιο σχήμα γιατί είναι εύκολο στο να διπλώσει και όταν είναι διπλωμένο μοιάζει με βαλίτσα, με τη θήκη ενός ζωγράφου ή με έναν χαρτοφύλακα. Έτσι μπορεί να μη γίνεται αντιληπτός και να εγείρει υποψίες. Στην πραγματικότητα το «μασκάρεψα» για να φαίνεται σαν μία θήκη ζωγραφικής.

Δεν είχα καμία σχέση με τις θεάσεις ούτε στο Nalchik ούτε στο Βέλγιο. Εξάλλου, όπως ήδη φαίνεται δεν ήμουν και πολύ πρακτικός στη χρήση της νέας μου ανακάλυψης–πετάω μόνο πάνω από τα καταφύγια που ζουν τα έντομά μου. Είναι αρκετά πιο ενδιαφέροντα για εμένα από κάθε τεχνολογική ανακάλυψη.

Αυτή τη στιγμή μελετάω έντεκα ανάλογα καταφύγια: οκτώ στην περιοχή του Omsk, ένα στην περιοχή του Voronezh και ένα κοντά στην περιοχή του Νοvosibirsk. Στο παρελθόν ήταν έξι στην περιοχή του Νοvosibirsk τα οποία είχαν δημιουργηθεί και συντηρηθεί από την οικογένειά μου, αλλά σε κάποιους δεν άρεσε να βρίσκονται εκεί. Ούτε και η Ακαδημία της Γεωργίας (που ακόμα έχει εμμονή με τη χρήση της «χημείας» περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά), ούτε και η Επιτροπή για την Προστασία του Περιβάλλοντος ήταν πρόθυμοι να με βοηθήσουν να σώσω αυτά τα μικρά καταφύγια από τους κακούς και αγνώμονες ανθρώπους.

Έτσι, συνεχίζω το ταξίδι μου προς τα δυτικά κάτω από τα καταπληκτικά και αφράτα σύννεφα το μεσημέρι. Οι μπλε σκιές από τα σύννεφα, το περίπλοκο σχήμα των θαμνοειδών εκτάσεων και τα πολύχρωμα ορθογώνια χωράφια, όλα επιπλέουν πίσω από εμένα.

Η ταχύτητα της πτήσης μου είναι αρκετά μεγάλη, αλλά δεν υπάρχει άνεμος στα αυτιά μου–η δύναμη του πεδίου της πλατφόρμας έχει «χαράξει» μέσα στο χώρο μία ανοδική-απολίνουσα και αόρατη στήλη που έχει αποκόψει την πλατφόρμα από τη βαρυτική έλξη της γης. Όμως, με άφησε και ο αέρας μέσα στην στήλη ήταν άθικτος. Νομίζω πως όλο αυτό όπως λειτουργούσε, διαχώριζε το κενό κατά τη διάρκεια της πτήσης και μετά το έκλεινε πίσω μου.

Αυτό πρέπει να ήταν και ο λόγος που δεν ήταν ορατή ή ορατά διαστρεβλωμένη η πλατφόρμα και ο «αναβάτης» της όπως και στην περίπτωση της πτήσης μου πάνω από το προάστιο Zatulinka του Novosibirk. Όμως, η προστασία αυτή από τη βαρύτητα ακολουθεί κάποιους νόμους, αν και δεν είναι ολοκληρωμένοι: αν κουνήσεις το κεφάλι σου μπροστά, νιώθεις ήδη τις αναταράξεις του ανέμουπου έχει ξεκάθαρα είτε την γλυκιά μυρωδιά ενός γαρύφαλλου, ενός φαγόπυρου είτε των χρωματιστών αγριόχορτων των πεδιάδων της Σιβηρίας.

Αφήνω πίσω μου στα δεξιά μου το Isilkul με τον τεράστιο ανελκυστήρα για το σιτάρι και σταδιακά άρχισα να κατεβαίνω προς τον αυτοκινητόδρομο όντας αρκετά προσεκτικός ώστε να μη γίνω ορατός από τους οδηγούς, τους περαστικούς και εκείνους που εργάζονταν στα χωράφια.

Η πλατφόρμα μου και εγώ δεν έριχναν καμία σκιά (αν και η σκιά εμφανιζόταν πότε πότε): βλέπω τρία παιδιά στην άκρη του δάσους, πηγαίνω προς τα κάτω, κατεβάζω ταχύτητα και πετάω ακριβώς από πάνω τους. Δεν έδειξαν κάποια αντίδραση το οποίο σημαίνει ότι όλα λειτουργούσαν ομαλά και ότι ούτε και εγώ, αλλά ούτε και η σκιά μου ήταν ορατά. Η πλατφόρμα μου και εγώ δεν έκαναν επίσης κανέναν θόρυβο: το προωθητικό σύστημα της συσκευής μου ήταν τέτοιο ώστε η πλατφόρμα να μην κάνει κανένα θόρυβο γιατί δεν υπήρχε καθόλου τριβή στον αέρα πρακτικά.

Το ταξίδι μου ήταν μεγάλο, τουλάχιστον σαράντα λεπτά από το Novosibirsk. Τα χέρια μου ήταν κουρασμένα και δεν μπορούσα να τα πάρω από το πηδάλιο, το ίδιο και τα πόδια μου και το σώμα μου. Πρέπει να στέκομαι όρθιος, δεμένος στο κάθετο πηδάλιο με μία ζώνη. Και ακόμα και αν μπορούσα να ταξιδέψω γρήγορα ακόμα φοβάμαι να το κάνω γιατί η χειροποίητη συσκευή μου ήταν ακόμα μικρή και εύθραυστη.

Και πάλι πηγαίνω πάνω και κάτω και σύντομα βλέπω τα γνωστά σημάδια στο δρόμο–μία διασταύρωση στο δρόμο, έναν τερματικό σταθμό επιβατών στη δεξιά πλευρά του αυτοκινητοδρόμου. Ακόμα πέντε χιλιόμετρα και τελικά βλέπω τις πορτοκαλί κολώνες του φράχτη του καταφυγίου. Το Καταφύγιο φέτος νομίζω γίνεται είκοσι ετών! Πόσες φορές στο παρελθόν δεν είχα σώσει αυτό το παιδί μου από τις δυσκολίες και τη γραφειοκρατία, από τα αεροσκάφη που ψεκαζαν χημικά, από φωτιές και από άλλες κακές πράξεις. Και έτσι η Γη των Εντόμων ήταν ζωντανή και όμορφη!

Κατεβαίνοντας και πατώντας φρένο το οποίο συμβαίνει με την πολλαπλή μετατόπιση των φίλτρων-περσίδων που ήταν τοποθετημένα κάτω από την πλατφόρμα, βλέπω ήδη το άλσος της πρασινάδας από τα καρότα, να διακρίνω το φως στα κεφάλια των λουλουδιών τους που μοιάζει με γαλάζια μπάλες. Ήταν φυσικά καλυμμένα με έντομα και μία καταπληκτική ευχαρίστηση με καταβάλλει, απομακρύνοντας την κούραση μου γιατί εγώ ήμουν αυτό που έσωσε αυτό το κομμάτι Γης, ακόμα και αν ήταν ένα μικρό κομμάτι λιγότερο από επτά εκτάρια.

Ήδη για περίπου είκοσι χρόνια κανείς δεν έχει έρθει μέχρι εδώ, κανείς δεν έχει κόψει το γρασίδι, φροντίσει τα κοπάδια και το χώμα έχει συσσωρευτεί σε ορισμένα μέρη σε ύψος δεκατεσσάρων εκατοστών. Όχι μόνο έντομα που είχαν εξαφανιστεί ξαναγύρισαν, αλλά επίσης και είδη χόρτων όπως σπάνιες ποικιλίες γρασιδιού, μωβ Scorzonera που τα μεγάλη άνθη της το πρωί μυρίζουν σαν σοκολάτα και πολλά άλλα φυτά.

Νιώθω την πυκνή μυρωδιά του λουλουδιού cuckoo-που μόνο η ποικιλία αυτή στις μεσαίες κοιλάδες μυρίζει έτσι και βρίσκεται ακριβώς πίσω από το φράχτη του καταφυγίου και με γεμίζει για ακόμα μια φορά με χαρούμενη αναμονή για το επόμενο ραντεβού μου με τον κόσμο των εντόμων.

Νάτα, λοιπόν, μπορώ να τα δω πολύ καλά ακόμα και στα δέκα μέτρα πάνω από το έδαφος πάνω στις πλατιές ομπρέλες και μπλε μπάλες από τα φυτά angelica και τα καρότα: σκούρες πορτοκαλί πεταλούδες κάθονται πάνω τους σε ομάδες, βαριές σφήκες σκύβουν πάνω στα λευκά και στα κίτρινα άνθη του αγριοριζαριού, λιβελούλες στα χρώματα της πιπερόριζας και του μπλε με τρεμάμενα πλατιά φτερά και ένα φίνο σμήνος με φλεβοειδή σχέδια περνάει δίπλα από το κεφάλι μου. Κατεβαίνω ακόμα περισσότερο και βλέπω μία ξαφνική λάμψη από κάτω μου: μία σκιά, από εδώ και εμπρός αόρατη είχε πλέον εμφανιστεί και τώρα σιγά γλιστρούσε κατά μήκος των χόρτων και θάμνων.

Αλλά, είμαι ήδη ασφαλής–δεν υπάρχει ψυχή εδώ γύρω και ο αυτοκινητόδρομος που απέχει τριακόσια μέτρα βόρεια του καταφυγίου είναι τώρα άδειος. Μπορώ να προσγειωθώ. Οι μίσχοι από τα ψηλότερα χόρτα θροΐζουν κάτω από τον πάτο του «πόντιουμ»–της πλατφόρμας μου με τα μπλοκ από πίνακες.

Προτού προσγειωθώ σε ένα μικρό ανάχωμα, για άλλη μία φορά ανοίγω τις περσίδες από το πηδάλιο ελέγχου και ανυψώνομαι κάθετα. Η γη από κάτω μου γρήγορα συρρικνώνεται σαν να ζαρώνει: οι θάμνοι του καταφυγίου, τα σύνορά του και οι φράχτες του και όλα όσα βρίσκονταν γύρω από τις θαμνώδεις εκτάσεις. Ο ορίζοντας ξεκινά να κάμπτεται σε όλες του τις πλευρές σαν ένα τεράστιο σπήλαιο και να ανοίγεται προς τις σιδηροδρομικές γραμμές δύο χιλιόμετρα στα αριστερά, μετά ένα χωριό στα δεξιά με το φως να τρεμοπαίζει πάνω στις στέγες από σχιστόλιθο.

Ακόμα πιο μακριά στα δεξιά, βρίσκεται η Roslavka, το κεντρικό κτήμα της Lesnoy State Farm που ήδη μοιάζει με μία μικρή πόλη. Αριστερά του σιδηροδρόμου υπάρχουν φάρμες με αγελάδες που ανήκουν στο τμήμα της Lesnoy Komsomolsk. Είναι περικυκλωμένα από ένα κίτρινο δακτυλίδι από άχυρα και πατημένη κοπριά. Προς τα δυτικά και μακριά, εκεί που η απαλή καμπύλη του σιδηρόδρομου χάνεται (πραγματικά σε μπερδεύει γιατί ο σιδηρόδρομος είναι τόσο ευθύς όπως ένα βέλος) υπάρχουν μικρά σπίτια και το όμορφο άσπρο κτήριο του τερματικού σταθμού του Yunino, έξι χιλιόμετρα μακριά. Πέρα από το Yunino υπάρχουν οι αμέτρητες εκτάσεις του Καζακστάν, πνιγμένες στη ζεστή και μπλε ομίχλη.

Και επιτέλους, βρισκόταν εκεί από κάτω μου, η Isikulia η γη της νεότητάς μου. Ήταν πολύ διαφορετική από το πώς ήταν στους χάρτες και στα σχέδια των επιγραφών και των πινακίδων. Ήταν τεράστια, ζωντανή με το να διασπείρεται μέσα στις σκοτεινές περίπλοκες νησίδες των θαμνωδών εκτάσεων, τις θολές σκιές, το φως, και τα καθαρά σημεία των λιμνών. Ο τεράστιος δίσκος της Γης που φιλοξενεί όλα αυτά για κάποιο λόγο φαίνεται όλο και περισσότερο κοίλος. Ακόμα δεν έχω καταλήξει στην αιτία αυτής της τόσο οικείας ψευδαίσθησης. Πηγαίνω όλο και πιο ψηλά και τα λιγοστά άσπρα σύννεφα βυθίζονται από κάτω και ο ουρανός γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινός και από κάτω είναι βαθύ μπλε.

Τα χωράφια είναι ορατά ανάμεσα από τα σύννεφα που έχουν ήδη καλυφθεί με μία πυκνή μπλε ομίχλη και γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο να τα διακρίνεις. Κρίμα να μην μπορώ να πάρω μαζί μου τον τετράχρονο εγγονό μου Andrei μαζί μου. Η πλατφόρμα θα μπορούσε άνετα να σηκώσει και τους δυο μας. Όμως, κάποιος πρέπει να είναι αρκετά προσεκτικός…

Θεέ μου, τι κάνω; Η σκιά μου πέφτει πάνω στην κοιλάδα, έτσι δεν είναι; Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να τη δουν χιλιάδες όπως εκείνη την αξέχαστη νύχτα του Μαρτίου. Είναι μέρα τώρα και μπορεί να φανεί ξανά σαν ένας δίσκος, ένα τετράγωνο ή στη χειρότερη περίπτωση η ίδια η δική μου μορφή. Υπάρχει ακόμα και ένα εμπορικό αεροπλάνο, αθόρυβο μεν, αλλά έρχεται κατά πάνω μου και το μέγεθός του μεγαλώνει γρήγορα. Ήδη μπορώ να δω την κρύα γυαλάδα του σώματός του και τον παλμό της μύτης του με το κόκκινο φως του που αναβοσβήνει.

Γρήγορα, κάτω! Πατάω το φρένο απότομα και κάνω στροφή. Ο ήλιος είναι πίσω μου και η σκιά μου πρέπει να βρίσκεται μπροστά μου και πάνω στο γιγαντιαίο, κυρτό άσπρο τοίχο ενός σύννεφου. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο μία πολύχρωμη δόξα, ένα ιριδίζον, φωτεινό δακτυλίδι που είναι οικείο σε όλους τους πιλότους που έχει χρωματίσει το σύννεφο μπροστά μου.

Αναστενάζω με ανακούφιση–αυτό σημαίνει κανείς δεν είδε ούτε εμένα ή το είδωλό μου καμουφλαρισμένο σε ένα τρίγωνο, τετράγωνο ή στο «τετριμμένο» δίσκο. Ξαφνικά είχα μία ιδέα (πρέπει να πω ότι παρόλο τις τεχνικές και φυσικές αντιξοότητες μέσα σε απόγνωση, η φαντασία λειτουργεί πολύ περισσότερο και γρηγορότερα σε μία πτήση εν πτώσει). Tι θα γινόταν αν δεν ήμουν ο μοναδικός μέσα σε πέντε εκατομμύρια ανθρώπους που είχε ανακαλύψει τη συσκευή μου; Τι θα γινόταν αν οι πτητικές μηχανές που βασίζονται στην ίδια αρχή–είτε κατασκευασμένες στο σπίτι ή επαγγελματικές–έχουν ήδη κατασκευαστεί και δοκιμαστεί;

Όλες, όμως οι προηγούμενες πλατφόρμες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μερικές φορές ήταν ορατές σε άλλους ανθρώπους. Οι πιλότοι επίσης είναι «μεταμφιεσμένοι»–τους βλέπουν σαν «ανθρωποειδείς» σε ασημένιες φόρμες είτε κοντούς και πράσινους ή επίπεδους σαν να ήταν φτιαγμένοι από σανίδα. Έτσι πολλοί πιθανόν δεν αποτελούν πλήρωμα σκαφών UFO, αλλά είναι «προσωρινά παραμορφωμένοι» (φυσικά για τους εξωτερικούς παρατηρητές) οι γήινοι πιλότοι και οι κατασκευαστές παρόμοιων πλατφόρμων, σαν τη δική μου, που έχουν φτιάξεις τις δικές τους αξιόπιστες συσκευές.

Η συμβουλή που έχω να δώσω σε όσους κατά τη διάρκεια της μελέτης των εντόμων έτυχε να παρατηρήσουν το ίδια φαινόμενο και ξεκίνησαν να δοκιμάσουν μία «πτητική μηχανή» είναι αυτή (επι τη ευκαιρία, είμαι πεπεισμένος ότι κάποιος δεν μπορεί να κάνει αυτή την ανακάλυψη χωρίς έντομα): πετάξτε μόνο καλοκαιρινές καλές μέρες, να αποφύγετε την εργασία κατά τη διάρκεια καταιγίδας και βροχής, μη πηγαίνετε πολύ μακριά ή πολύ ψηλά, να μην πάρετε τίποτα από το χώρο που θα προσγειωθείτε, να κάνετε όλους τους συνδέσμους της συσκευής όσο το δυνατόν πιο δυνατούς και να αποφύγετε να δοκιμάσετε τη συσκευή σας σε περιοχές που υπάρχουν ηλεκτρικά καλώδια , πόλεις, συγκοινωνίες ή άνθρωποι.

Το καλύτερο μέρος για να δοκιμάσετε είναι μία απόμακρη δασώδης κοιλάδα, όσο το δυνατόν πιο μακριά από κατοικίες. Διαφορετικά το φαινόμενο που είναι γνωστό και σαν poltergeist μπορεί να εμφανιστεί σε μία ακτίνα μερικών μόνο δεκάδων μέτρων–ανεξήγητα φαινόμενα μετακίνησης αντικειμένων στα σπίτια, ανοιγόκλειμα διακοπτών και ηλεκτρικών συσκευών, ακόμα και φωτιά.

Δεν έχω να δώσω κάποια απάντηση σε όλα αυτά, αλλά φαίνεται ότι τέτοια φαινόμενα αποτελούν το αποτέλεσμα προσωρινών διαταραχών, ένα μπερδεμένο πράγμα. Τίποτα, ούτε το παραμικρό κομμάτι από κάτι δεν θα πρέπει να πέσει κατά τη διάρκεια της πτήσης ή στην περιοχή προσγείωσης.

Ας θυμηθούμε το φαινόμενο στο Dalnegorsk τον Ιανουάριο του 1986, προφανώς τραγικό για τους εφευρέτες της συσκευής γιατί ανατινάχθηκε στον αέρα και διασκορπίστηκε σε μία τεράστια περιοχή και μόνο μικρά κομμάτια από τα φίλτρα βρέθηκαν που ήταν αδύνατο να αναλυθούν χημικά (όπως και θα έπρεπε!) Θυμηθείτε ότι ανέφερα πως τα έντομα που μεταφέρονται από «εκεί-εδώ» μέσα σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα εξαφανίστηκαν και μία τρύπα δημιουργήθηκε στον σωλήνα παρόλο που ήταν άθικτος.

Από ό,τι φαίνεται αυτές οι τρύπες θύμιζαν αυτές που υπάρχουν και στα παράθυρα με τζάμι που συχνά εχουν τα σπίτια και τα κτήρια και καμία φορά τα συναντά κανείς στα παράθυρα πολλών δωματίων σε κτήρια με πολλά πατώματα. Μία τρύπα έχει διαστάσεις 3-5χιλιοστά από έξω, φαρδαίνει σαν κώνος από μέσα και η διάμετρος διαφυγής είναι 6-15 εκατοστά. Μερικές τρύπες είναι λιωμένες ή χρωματισμένες καφέ στις γωνίες, όπως έγινε και στην περίπτωση του δοκιμαστικού σωλήνα με τα έντομα.

Φαίνεται ότι αυτού του είδους το poltergeist δεν δημιουργείται, όπως πίστευα στην αρχή από εφήμερα μικροπλάσματα τύπου μικρής φωτεινής σφαίρας, αλλά από σωματίδια και κηλίδες που είχαν τοποθετηθεί απρόσεκτα καθώς δοκίμαζα μία συσκευή παρόμοια με τη δική μου. Οι φωτογραφίες από τις τρύπες στα παράθυρα σε αυτό το κείμενο έχουν καταγραφεί και δημιουργηθεί από εμένα στο επιστημονικό κέντρο της Αγροτικής Ακαδημίας στο Novesibirsk. Μπορώ να τις δείξω σε όποιον ενδιαφέρεται και θέλει να τις δει. Αυτές οι τρύπες εμφανίστηκαν μεταξύ του 1975-1990, αλλά καμία από αυτές, εκτός ίσως από μία τελευταία δεν έχουν σχέση με τις δικές μου πτήσεις.

Είμαι σίγουρος ότι μέρος των περιγραφών σχετικά με τα UFO έχουν αιτία αυτές τις πλατφόρμες και έναν μεγάλο αριθμό συσκευών που ηθελημένα ή κατά τύχη βγήκαν έξω από το ενεργό πεδίο των σχεδιαστών τους και των κατασκευαστών τους. Αυτά τα απομεινάρια μπορούν να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα και άλλου ή στην καλύτερη περίπτωση να δημιουργήσουν μία σειρά από απίστευτες ιστορίες και μύθους στα περιοδικά και τις εφημερίδες, συχνά συνοδευμένα από «επιστημονικά» σχόλια…

Ποιος είναι ο λόγος που δεν αποκαλύπτω την ανακάλυψή μου αυτή τη στιγμή; Αρχικά, γιατί κάποιος χρειάζεται χρόνο και ενέργεια για να αποδείξει την αλήθεια. Δεν έχω τίποτα από τα δύο. Ξέρω από προσωπική πικρή εμπειρία πόσο αποθαρρυντικό είναι αυτό το έργο να προσπαθώ να έχω αναγνώριση για προηγούμενές μου ανακαλύψεις συμπεριλαμβανομένου και του CSE για την ύπαρξη του οποίου είμαι σίγουρος ότι έχετε πεισθεί.
Αυτή ήταν η απάντηση για τις παρατεινόμενες και επίπονες προσπάθειες που έκανα για την επιστημονική αναγνώριση του CSE:

«Κάθε περαιτέρω επικοινωνία μαζί σας σχετικά με το θέμα της αιτήσεώς σας για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας είναι αντιπαραγωγική.»

Γνωρίζω προσωπικά μερικούς από τους «Υψηλούς Ιερείς της Επιστήμης» και είμαι σίγουρος ότι αν ποτέ κάποιο από αυτά τα άτομα βρισκόταν ανάμεσα στο ακροατήριό μου (που είναι σήμερα πρακτικά αδύνατο) δεν θα ήταν εντυπωσιασμένος ούτε για το παραμικρό ή ακόμα χειρότερα θα πετούσε τον κατεργάρη έξω από το γραφείο. Ανυπομονώ να δω κάποτε νέοι άνθρωποι να αντικαθιστούν αυτούς τους «ιερείς».

Η δεύτερη αιτία για την «μη-αποκάλυψη» μου είναι περισσότερο αντικειμενική. Ανακάλυψα αυτές τις αντιβαρυτικές κατασκευές μόνο σε ένα είδος εντόμων που ζει στη Σιβηρία. Δεν έχω καν πει σε ποια οικογένεια ανήκει αυτό το έντομο–φαίνεται ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαφάνισης και το πληθυσμιακό κύμα που κατέγραψα στο παρελθόν τότε πιθανόν να ήταν τοπική και τελική. Έτσι, αν θα ανακοίνωνα το γένος και το είδος του εντόμου ποιος θα με διασφάλιζε ότι ανειλικρινείς άνθρωποι, ημιμαθείς στον τομέα της βιολογίας δεν θα έτρεχαν έξω σε φαράγγια, λιβάδια και δάση να αιχμαλωτίσουν ίσως μερικά από τα τελευταία δείγματα αυτού του Θαύματος της Φύσης;

Ποιος θα με διασφάλιζε ότι δεν θα όργωναν τις εκατοντάδες από τα ξέφωτα, ότι δεν θα εξαφάνιζαν τις εκατοντάδες των δασών για να απλώσουν τα χέρια τους σε αυτό το δυνητικά επικερδές θήραμα; Για αυτούς τους λόγους, ας θεωρήσουμε ότι όλα όσα ανέφερα εδώ και στο παράρτημα να είναι μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Μακάρι ποτέ η Φύση να μην αποκαλύψει η ίδια το μυστικό της σε αυτούς–θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια και δεν είναι ποτέ ικανοί να το αποκαλύψουν με τη βία καθώς υπάρχουν ακόμα αρκετά εκατομμύρια είδη εντόμων που ζουν στον πλανήτη.

Ξοδεύοντας τουλάχιστον μία ώρα στη μορφολογική μελέτη του καθενός από αυτά, μετά υπολογίστε τις πιθανότητες να έρθετε σε επαφή με το Ασυνήθιστο. Ειλικρινά σας εύχομαι να έχετε κάνει πρόοδο και να ζήσετε αρκετά χρόνια. Ακόμα και αν δουλεύατε ακατάπαυστα, οκτώ ώρες την μέρα θα χρειαζόσασταν χίλια χρόνια ζωής. Πιστεύω ότι οι αναγνώστες μου θα με καταλάβουν και θα με συγχωρήσουν, όλοι εκείνοι που θέλουν άμεσες πληροφορίες σχετικά με την ανακάλυψή μου εκείνοι που δεν υποκινούνται από τον εγωισμό τους, αλλά απλά από περιέργεια. Αλήθεια, τι θα κάνατε αν ήσασταν στη θέση μου, αν έπρεπε να δράσετε σύμφωνα με το συμφέρον της Ζωντανής Φύσης;

Εκτός των άλλων, μπορώ να δω ότι παρόμοιες εφευρέσεις έχουν γίνει από άλλους ανθρώπους που προτιμούσαν να πετούν στους βραδινούς ουρανούς κάτω από την κάλυψη παράξενων δίσκων, τριγώνων, ή τετραγώνων μέσα σε ιριδίζουσες ακτίνες, που βιάστηκαν επίσης να παρουσιάσουν το έργο τους στα γραφεία των γραφειοκρατών. Πέφτοντας προς τα κάτω, ή καλύτερα βρισκόμενος σε βύθιση προσανατολίζομαι και κοιτάω να δω αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω. Κατεβαίνω απότομα σε ύψος σαράντα μέτρων από το έδαφος και προσγειώνομαι με ασφάλεια εκεί που προσγειώνομαι πάντα: σε ένα μικροσκοπικό ξέφωτο στο Μεγάλο Δάσος του καταφυγίου. Δεν θα το βρείτε στο χάρτη και ακόμα και αν πάτε εκεί δεν θα μπορέσετε να το ανακαλύψετε.

Μην κρίνετε από το γεγονός ότι πολλά κλαδιά από αρκετές λεύκες είχαν κοπεί ή τεμαχιστεί «από μία δέσμη φωτός» η αυστηρά κάθετη απογείωση και προσγείωση είναι αρκετά δύσκολες και η αρχική τροχιά στο μεγαλύτερό της μέρος ήταν επικλινής, ιδιαίτερα κατά την απογείωση, όταν η πλατφόρμα για κάποιο λόγο απομακρύνεται από τον ήλιο ή κάποιες φορές το αντίστροφο. Χαλαρώνω τις βίδες στον πίνακα ελέγχου και μετά τον χαμηλώνω σαν μία κεραία σε φορητό ραδιόφωνο και την αφαιρώ από την πλατφόρμα την οποία και διπλώνω στη μέση. Τώρα μοιάζει σαν το βαλιτσάκι ενός ζωγράφου, ένα κουτί για τα χρώματα μόνο που είναι περισσότερο παχύ.

Βάζω μέσα στη θήκη λίγο φαγητό, μερικά εργαλεία για να επιδιορθώσω το φράχτη στο σακίδιό μου και ξεκινώ για το Μεσαίο Ξέφωτο ανάμεσα στις λεύκες και στους χαμηλούς θάμνους. Ακόμα και πριν αφήσω πίσω το δάσος, βλέπω σαν καλό οιωνό μία οικογένεια από βατράχους στο χρώμα της φωτιάς που ήταν παρατεταγμένοι σε ένα στρώμα δάσους σε μία ανοικτή καμπύλη (μανιτάρι) ή όπως λέγεται σύμφωνα με την παράδοση «το δακτυλίδι της μάγισσας.»

Γιατί «μάγισσας»; Και γενικότερα, γιατί κάποιος πρέπει να κόψει, να κλωτσήσει και να σκοντάψει σε αυτό το πανέμορφο μανιτάρι των δασών της Σιβηρίας; Συχνά ρωτάω τους συλλέκτες μανιταριών γιατί το κάνουν. Η απάντηση είναι «γιατί δεν τρώγεται!» Όμως, ούτε και ο χλοοτάπητας, ούτε ο πηλός, ούτε τα κλαδιά και οι ρίζες δέντρων, ούτε οι πέτρες δεν τρώγονται. Αν στο δάσος στη θέση των μανιταριών βρίσκονταν πέτρες κανείς δεν θα τις κλωτσούσε. Φαίνεται ότι τα μανιτάρια που δεν μπορούν να καταναλωθούν κλωτσιούνται γιατί είναι ζωντανά. Το κάνουν για να τα σκοτώσουν! Γιατί όμως;

Είναι άραγε στο αίμα των ανθρώπων να κλωτσούν τα μανιτάρια, να πατούν ένα έντομο, να πυροβολούν ένα πουλί, ένα λαγό ή ένα βίσωνα; Και από εκεί δεν προέρχονται η σκληρότητα, ο σαδισμός, τα πογκρόμ και οι πόλεμοι; Κανείς στην πραγματικότητα δεν θέλει να το πιστέψει, αλλά βάζω τον εαυτό μου στη θέση ενός εξωγήινου: έρχομαι στη Γη να επισκεφθώ τους ανθρώπους και τους βλέπω να κλωτσούν τα μανιτάρια, να πατούν έντομα, να πυροβολούν πουλιά και ο ένας τον άλλον. Τι θα έκανα; Θα έστρεφα αμέσως το σκάφος μου από την άλλη πλευρά και θα επέστρεφα. Δεν θα επέστρεφα πίσω για τα επόμενα 500 γήινα χρόνια, ΕΣΥ τι θα έκανες αναγνώστη μου αν ήσουν εξωγήινος;

Είναι τουλάχιστον καλό που αυτή η μικρή οικογένεια βατράχων είναι μακριά από τα κακά μάτια και τα αδίστακτα πόδια. Κάθε καλοκαίρι παίρνω μεγάλη χαρά να βλέπω αυτή την ξεχωριστή μορφή ζωής ….τα κόκκινα σαν της κανέλας το χρώμα, μεγάλα και δροσερά καπάκια τους με τις ασπριδερές τους φολίδες (μανιτάρια). Μπροστά μου βρίσκεται το Ξέφωτο. Πατάω πάνω του, όπως συνήθως, με την καρδιά μου να βουλιάζει σε μία συνεχή λαχτάρα για αυτή την αγαπημένη και μακρινή φύση του Isilkul, αλλά μαζί με έναν φόβο ότι κάποιος «κυρίαρχος» θα πάρει την απόφαση να το οργώσει και με μία χαρά που είναι ακόμα παρθένο, άκοπο και απάτητο.

Και πραγματικά δεν σημαίνει τίποτα ότι στο σακίδιό μου έχω μία διπλωμένη αδρανοποιημένη πλατφόρμα με βαρυτικά μικρό-κυτταρικά μπλοκ φίλτρων και ανάμεσά τους ένας διπλωμένο κοντάρι με ρυθμιστές πεδίων και μία ζώνη με την οποία και δένομαι πάνω στο κοντάρι. Ποια είναι η διαφορά που έκανα μία ανακάλυψη που είναι μπροστά 50 χρόνια από τη σύγχρονη επιστήμη; Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κάνουν κατακτήσεις και πολλά άλλα μυστήρια που αφορούν την Ύλη, το Διάστημα, τη Βαρύτητα και το Χρόνο.

Αλλά, κανένας υπέρ-πολιτισμός σε κανέναν πλανήτη κανενός Γαλαξία δεν πρόκειται να ξανά-δημιουργήσεις αυτό το ίδιο Ξέφωτο με την περίπλοκη, εύθραυστη, ευαίσθητη Ζωή… Πού αλλού, σε ποια γωνιά του Σύμπαντος πρόκειται να βρείτε το ίδιο λιλά-μπλε χρώμα των λουλουδιών όπου στα ημι-διαφανές τους σώμα δύο μύγες χορεύουν τον ερωτικό τους χορό; Σε ποιον άλλο πλανήτη μία σχεδόν μπλε πεταλούδα θα καθόταν στο προτεταμένο χέρι σου να δοκιμάσει ένα αλμυρό λουκάνικο, τυρί ή μία πίκλα; Ή διαφορετικά να περπατήσει πάνω κάτω στην παλάμη σου ανοιγοκλείνοντας τα γκρι φτερά της που στην πίσω τους πλευρά υπάρχει ένα όμορφο στολίδι σε σχήμα στρογγυλών ματιών;

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που εμείς, οι άνθρωποι ξεκινήσαμε να πετάμε πρώτη φορά με αερόστατα, μετά με αεροπλάνα και σήμερα με πανίσχυρους πυραύλους που στέλνουν σε άλλα ουράνια σώματα. Ποια θα είναι η συνέχεια; Μετά θα πετάμε σε άλλα αστέρια με ταχύτητες κοντά σε αυτή του φωτός. Αλλά ακόμα και ο πιο κοντινός γαλαξίας θα είναι άπιαστος.

Ακόμα η Ανθρωπότητα -αν κατακτήσει τον χαρακτηρισμό σαν Νοήμων- έχει να λύσει πολλούς γρίφους του Σύμπαντος και τότε θα υπερνικήσει και αυτό το εμπόδιο. Τότε κάθε κόσμος μέσα στο σύμπαν θα γίνει προσβάσιμος και πολύ κοντινός ακόμα και αν απέχει τρισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Θα συμβεί, γιατί όλα είναι θέμα Λογικής, Επιστήμης και τεχνολογίας και τίποτα άλλο. Αυτό το Ξέφωτο θα πάψει να υπάρχει αν εγώ–και δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μπορώ να στηριχτώ–δεν πρόκειται να το διατηρήσω για τους κοντινούς και μακρινούς μου απογόνους.

Έτσι, λοιπόν, τι είναι πιο πολύτιμο αυτή τη στιγμή για την Ανθρωπότητα -το καταφύγιο των εντόμων ή μία συσκευή κατασκευασμένη κατ’ οίκον που θα έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσει μία απογειωτική ανύψωση τουλάχιστον εκατό κιλών και μία οριζόντια ταχύτητα που θα φθάνει τα 30-40χλμ./λεπτό; Ρωτάω, εσένα, αναγνώστη μου. Αλλά σκέψου αρκετά πρωτού να δώσεις μία σοβαρή και υπεύθυνη απάντηση.

Κοιτάξτε αυτές τις φωτογραφίες. Μπορεί ο τρόπος συναρμολόγησης της συσκευής να είναι ιδιαίτερα απλός. Ένα εύκαμπτο καλώδιο μέσα στο κοντάρι πλοήγησης μεταφέρει την κίνηση από το αριστερό πηδάλιο στις βαρυτικές περσίδες. Ενώνοντας ή διαχωρίζοντας αυτές τις «φτερωτές-θήκες», απογειώνομαι ή προσγειώνομαι. Μία φορά έχασα το αριστερό πηδάλιο σε μία προσγείωση ελεύθερης πτώσης και θα ζούσα σε ένα καλύτερο κόσμο αν η πλατφόρμα δεν είχε σκάψει αρκετά βαθιά λακκούβα πάνω στην καλλιεργήσιμη έκταση, πρώτα μία κάθετη και μετά μία οριζόντια που έβλεπε μακριά από τον ήλιο.

Έτσι, όχι μόνο επέζησα, αλλά επίσης δεν ένιωσα σχεδόν καθόλου την πρόσκρουση, μόνο σκοτάδι. Έβγαλα έξω τον εαυτό μου από τη λακκούβα μαζί με την συσκευή που είχε υποστεί αρκετές ζημιές καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια αφού δεν είχε μέσα σωρούς σκουπιδιών! Έπρεπε να χρησιμοποιήσω όλη μου την εφευρετικότητα για να μην φαίνεται τι είναι. Αν φαινόταν από το δρόμο θα είχε προκαλέσει αρκετές συζητήσεις και θα είχε οδηγήσει μερικούς φανατικούς ερευνητές στον ένοχο. Παρόμοιες λακκούβες–που είχαν και ένα πλευρικό τούνελ και χωρίς σωρού σκουπιδιών σχηματίστηκαν ξαφνικά στις 24 Οκτωβρίου 1989 στις εκτάσεις Khvorostyansk της Περιοχής Samara.

H εφημερίδα Komsomol’skaya Pravda την περιέγραψε με λεπτομέρειες στο τεύχος της στις 6 Δεκεμβρίου τον ίδιο χρόνο. Φαίνεται ότι δεν είμαι ο μόνος και πολύ πιθανόν είναι σαν να «εφευρίσκω το ποδήλατο». Στην πραγματικότητα, το πάνω μέρος της συσκευής μου μοιάζει αρκετά με ένα ποδήλατο: το δεξί πηδάλιο χρησιμοποιείται για οριζόντια και εμπρόσθια κίνηση με τη βοήθεια ενός καλωδίου με την κλίση που δίνει και στα δύο ζευγάρια περσίδων στις «φτερωτές θήκες.» Ποτέ δεν πετάω πιο γρήγορα από 25χλμ/λεπτό και προτιμώ να πηγαίνω δέκα φορές πιο αργά.

… Δεν ξέρω αν σε έχω πείσει, αναγνώστη μου, ότι παρόμοιες συσκευές θα είναι σύντομα διαθέσιμες πρακτικά στον καθένα, ενώ η Ζωντανή Φύση χωρίς την οποία οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν δεν θα είναι διαθέσιμη στον καθένα αν δεν την σώσουμε.

Αλλά, δεν θέλω να φανώ εξ’ ολοκλήρου άπληστος και θα δώσω στους ερευνητές ακόμα μία Πατέντα της Φύσης, μία που επίσης συνδέεται με την Κίνηση και τη Βαρύτητα. Οι φυσικοί λένε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κίνηση χωρίς υποστήριξη. Με άλλα λόγια, μία συσκευή που είναι απολύτως απομονωμένη από το περιβάλλον δεν θα πετάξει ή ένα αυτοκίνητο δεν θα κινηθεί χωρίς εξωτερικούς τροχούς, ένα αεροπλάνο δεν θα πετάξει με μία προστατευμένη προπέλα ή μηχανή και το ίδιο αν πρόκειται για έναν πύραυλο με σταματημένα ακροφύσια. Ο Βαρόνος Μινχάουζεν ήταν η μοναδική εξαίρεση που κατάφερε να τραβήξει προς τα πάνω τον εαυτό του με τις τρίχες από ένα βάλτο.

Συνέβη κοντά στο Novosibirsk το 1981 όταν μελετούσαμε την έντομο-πανίδα του alfalfa–τους επικονιαστές και τα παράσιτά του. Περπατώντας κατά μήκος της έκτασης , «θέριζα» alfalfa που είχε μία φωλιά εντόμων και τότε μετέφερα τα περιεχόμενά της–έντομα, φύλλα, λουλούδια–σε ένα γυάλινο δοχείο. Αυτή είναι η απάνθρωπη μέθοδος της μελέτης των εντόμων που υπάρχουν στα χωράφια και δεν εχει ανακαλυφθεί κάποιος καλύτερος τρόπος. Αλίμονο, αυτή ήταν η εργασία μου με την οποία κέρδιζα τα προς το ζην στο Ινστιτούτο της Αγροτικής Χημείας. Ήμουν έτοιμος να ρίξω ένα κομμάτι μάλλινου-βαμβακερού υφάσματος εμποτισμένο με αιθέρα μέσα στο δοχείο και μετά να το κουμπώσω, όταν ένα φωτεινό μικρό κουκούλι αναπήδησε προς εμένα.

Είχε σχήμα οβάλ, αρκετά συμπαγές και αδιαφανές. Ένας από τους «αιχμαλώτους» του δοχείου πρέπει να το είχε σπρώξει–τα κουκούλια δεν μπορούν να αναπηδήσουν μόνα τους! Όμως, το κουκούλι με διέψευσε: αναπήδησε ακόμα μία φορά, κτύπησε το γυάλινο τοίχο και έπεσε κάτω. Το έβγαλα έξω και το τοποθέτησα σε έναν ξεχωριστό δοκιμαστικό σωλήνα. Στο σπίτι το κοίταξα κάτω από ένα μικροσκόπιο–τίποτα σπουδαίο, ένα κουκούλι όπως όλα τα άλλα, περίπου 3 χιλιοστά μακρύ και 1,5 χιλιοστά σε φάρδος. Τα τοιχώματά του ήταν δυνατά αν τα άγγιζε κάποιος, όπως και θα έπρεπε να είναι.

Το κουκούλι αναπήδησε ενεργητικά όταν αναφλέχθηκε ή ζεστάθηκε από τον ήλιο; Ήταν ήσυχο στο σκοτάδι. Μπορούσε να πηδήσει 3 εκατοστά σε μήκος και ακόμα πιο εκπληκτικά 5 εκατοστά σε ύψος. Από όσο μπορώ να πω, πετούσε ομαλά, σχεδόν καθόλου να σκοντάφτει. Χωρίς αμφιβολία, η νύμφη του εντόμου ήταν υπεύθυνη για την κίνηση. Όμως, ήταν αδύνατο να δω πώς συνέβαινε αυτό. Μπορώ να σας πω, προτρέχοντας λίγο, ότι μέσα από το το κουκούλι βγήκε τελικά ένα αρσενικό έντομο που ανήκε στην οικογένεια ichneumon του είδους Batiplectes anurus. Είναι αρκετά ευεργετικό για τη γεωργία γιατί οι νύμφες του μπορούν να βλάψουν το σκαθάρι, ένα παράσιτο του alfalfa.

Το ιπτάμενο κουκούλι τελικά προσγειώθηκε σε ένα δροσερό μέρος, για παράδειγμα σε μία σχισμή του εδάφους. Πολύ πιθανόν το δίχτυ μου να μπήκε στο δρόμο αυτό του παράξενου ταξιδιού ακριβώς την ώρα που πήδηξε. Όλα έμοιαζαν σαν φαινόμενο poltergeist–ανεξήγητα άλματα οικόσιτων εντόμων που έχουν περιγραφεί πολλές φορές σε μελέτες. Θα το βάλω μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο και θα το κοιτάξω από κάτω: θα μπορούσε ίσως να είναι η νύμφη που το τραβάει προς τα κάτω και μετά απότομα το απελευθερώνει; Τίποτα τέτοιο–δεν υπήρχαν βαθουλώματα σε κανένα σημείο και το κουκούλι αναπηδούσε χωρίς να έχει σχέση το πώς το κυλούσα. Ήταν εκπληκτικό το γεγονός ότι από την οριζόντια και γυαλιστερή γυάλινη επιφάνεια πηδούσε στο πλάι.

Μέτρησα την τροχιά που είχε διαγράψει: ήταν έως 35 εκατοστά σε μήκος και 5 εκατοστά σε ύψος, που σημαίνει ότι το κουκούλι ανυψώθηκε μόνο του σε ένα ύψος τριάντα φορές το πλάτος του! Να αφήσω αυτή την κάψουλα χωρίς κάποια υποστήριξη; Αλλά, πώς; Με ένα κομμάτι χαλαρού βαμβακερού μαλλιού! Άνοιξα ένα κομμάτι βαμβακερού μαλλιού τραβώντας το σιγά σιγά και τοποθέτησα το κουκούλι πάνω σε αυτό το «σύννεφο», το έβαλα έξω στον ήλιο και περίμενα ανυπόμονα. Αν το περιεχόμενο του κουκουλιού πηδούσε χτυπώντας το χαμηλότερο τοίχο κάνοντας έτσι το κουκούλι να αναπηδήσει από την στήριξή του, αυτή τη φορά δεν θα γινόταν γιατί η πρόσκρουση θα απορροφηθεί από τις λεπτές ίνες που γεμίζουν το βαμβακερό μαλλί. Θεωρητικά, το κουκούλι δεν θα πρέπει καν να κινηθεί. Αλλά, όχι: απογειώνεται από το ακίνητο «μαξιλάρι» του προς τα πάνω και δίπλα, όπως έκανε και πριν.

Μετράω το γενικότερο πλαίσιο του άλματος, είναι 4 εκατοστά όπως και πριν. Το έντομο δεν πρέπει να χτύπησε τον πάτο αλλά το κάτω μέρος του κουκουλιού. Όπως, όμως και να έχει πρέπει να έκανε κάτι το οποίο ανάγκασε την κάψουλα να κινηθεί. Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα, αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις σημειώσεις νιώθω ταραχή. Τότε, το 1981 δεν θεωρούσα τίποτα υπερφυσικό στα πηδήματα που έκανε ο αιχμάλωτός μου. Ήταν κάτι που γνώριζα, σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους: δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν αντικείμενα που να κινούνται χωρίς κάποια στήριξη. Διαφορετικά, θα είχα αναπαράγει μερικές εκατοντάδες από αυτά τα έντομα–ευτυχώς είναι αρκετά κοινά και θα είχα μελετήσει έτσι το φαινόμενο διεξοδικά.

Ας φανταστούμε το εξής, για λίγο: για ποιο λόγο να ήθελε το συγκεκριμένο έντομο να φύγει από τη Γη; Ένα ενήλικο έντομο με φτερά δεν θα είχε καμία τύχη–η ατμόσφαιρα μας είναι αρκετά αραιή στα πιο ψηλά σημεία και τα φτερά δεν μπορούν να τα βγάλουν περα. Μία νύμφη, όμως, σε ένα κουκούλι είναι μία διαφορετική εντελώς περίπτωση. Θα μπορούσε, θεωρητικά, μόλις ανύψωνε την κάψουλά του 5 εκατοστά με ένα πήδημα να την σηκώσει ακόμα περισσότερο στην ατμόσφαιρα και μετά ξανά και ξανά το ίδιο…

Και αν το κουκούλι ήταν κλεισμένο αεροστεγώς–εννοώ τη δεξαμενή οξυγόνου για την αναπνοή του πιλότου–τότε η συσκευή θα ήταν ικανή να αφήσει πίσω την ατμόσφαιρα και να μην αντιμετωπίσει κανένα εμπόριο επιταχύνοντας χωρίς να υπάρχει όριο. Αυτή είναι η δελεαστική και καταπληκτική αξία όσων κινούνται χωρίς υποστήριξη, αλλά αλίμονο …ένα προϊόν κενής φαντασίας. Αλλά ακόμα και αν δεν είστε φυσικός, σίγουρα θα έχετε δυσκολία να φανταστείτε μία μικρή νύμφη τι μπορεί να κάνει αν το όχημά της πετάξει ψηλά πέντε εκατοστά. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα–παρόλο αυτά πηδάει!

Οι φυσικοί υποστηρίζουν ότι αυτό είναι «πέρα από την επιστήμη» γιατί «εναντιώνεται στους νόμους της φύσης.» Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το έντομο Batiplectes anurus δεν το γνωρίζει αυτό. Αυτή η απαγόρευση έπρεπε επίσης να παραμείνει άγνωστη και από τους έμπειρους βιολόγους που με ειλικρίνεια έγραψαν τα παρακάτω στη σελίδα 26 του ακαδημαϊκού τόμου Register of Insects of European USSR (τόμος 3, τεύχος 3): «το κουκούλι αναπηδάει σαν αποτέλεσμα απότομων κινήσεων της νύμφης που βρίσκεται μέσα στο κουκούλι.» Με λίγες λέξεις είναι μία περίπτωση κάποιου πράγματος που έχει κινηθεί χωρίς υποστήριξη, ένα παράδειγμα που έχει εξεταστεί και δοκιμαστεί ανεπιφύλακτα, Σου το αποκαλύπτω, αναγνώστη μου: ανακάλυψε, σχεδίασε, χτίσε και καλή επιτυχία! Αλλά, βιάσου!

Μεγάλης έκτασης χημικός πόλεμος έχει ξεκινήσει εναντίον του παράσιτου του alfalfa του σκαθαριού με το ρύγχος (phitonomus). Η ανθρωπότητα έχει ουσιαστικά κερδίσει. Αλλά το τίμημα είναι πολύ μεγάλο: με τον αφανισμό του σκαθαριού Phitonomus varnabilis τη χλωρίδα του πλανήτη θα χάσει τον ιχνεύμονα (αυτό που ακολουθεί τα ίχνη) Batiplectes anurus εφόσον είναι το μοναδικό που λειτουργεί σαν παράσιτο αυτού του είδους της σιταρόψειρας και δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτό.

Στο μεταξύ, κάθε πρόταση που έγινε για τη χρήση βιολογικών όπλων εναντίον τέτοιων παρασίτων όπως του δικού μας ιχνεύμονα και άλλων εντόμων κυνηγών έχουν απορριφθεί επανειλημμένα από τους διευθυντές της Ρωσικής Γεωργίας και της αγροτικής ανάπτυξης. Τους πολεμώ χρόνια τώρα, αλλά χωρίς επιτυχία μέχρι σήμερα.

Ωστόσο, κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι ακόμα και εκείνοι που έχουν τον έλεγχο–πώς θα μπορούσαν να σταματήσουν τα προσοδοφόρα χημικά εργοστάσια; Και γιατί οι αγροτικοί επιστήμονες να ενδιαφερθούν για κάποιο έντομο που μετακινείται χωρίς στήριξη, ο οποίος δεν επιτρέπει στο alfalfa να θεραπευτεί με δηλητήριο; Βιαστείτε, βιολόγοι, μηχανικοί, φυσικοί! Γιατί αν νικήσει η Χημεία αυτό το Μυστήριο και μαζί άλλα σχετικά Μυστήρια θα αφήσουν τους ανθρώπους για πάντα. Χωρίς τα έντομα, οι άνθρωποι δεν θα ανακαλύψουν το μυστήριο. Δείξτε μου εμπιστοσύνη, είμαι εντομολόγος με 60 χρόνια πείρα.

Στο τέλος του πρώτου μου βιβλίου, «Ένα Εκατομμύριο Γρίφοι» (A Million Riddles) που τυπώθηκε στο Novosibirsk το 1968 υπάρχει ένα σχέδιο που παρουσιάζω και πάλι εδώ: ένας άνθρωπος που πετάει πάνω από την Ακαδημαϊκή Κοινότητα του Novosibirsk. Πετάει με μία κατασκευή που βασίζεται σε ένα ζεύγος τεράστιων φτερών σαν από έντομο. Εκείνη την περίοδο ονειρευόμουν να κατασκευάσω μία τέτοια συσκευή. Κατά ένα περίεργο τρόπο το όνειρο αυτό έγινε πραγματικότητα ακριβώς λόγω της φιλίας μου με τα έντομα–ωστόσο, δεν αντέγραψα τυφλά τα πιο εμφανή τμήματα–για παράδειγμα τα φτερά πράγμα που με κάνει σήμερα και χαμογελάω σήμερα, αλλά ακολούθησα την προσεκτική παρατήρηση της ζωντανής Φύσης.

Τίποτα δεν θα είχα καταφέρει χωρίς τους εξάποδους φίλους μου και κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς αυτούς επίσης. Για αυτό το λόγο, διαφυλάξτε τον κόσμο τους, τον αρχαίο, τον καταπληκτικό κόσμο των Εντόμων γιατί είναι ένας απέραντος, μοναδικός θησαυρός των μυστηρίων της Φύσης! Σας εκλιπαρώ, όλους! Φροντίστε τον!

Από το ημερολόγιο ενός φυσιοδίφη

Τεχνητή Κυψέλη

Πάρτε μιάμιση ντουζίνα papier-machet από τις θήκες των αυγών (30 θέσεων), δέστε τις μαζί ή κολλήστε τις (την μία πάνω από την άλλη) με τέτοιο τρόπο, ώστε τα «δόντια» να δένουν το ένα μέσα στο άλλο και όχι τα σημεία με τα βαθουλώματα. Με αυτόν τον τρόπο θα έχετε μεγάλα κελιά όμοια με αυτά που έχουν οι «χαρτονιένες» κυψέλες από σφήκες με τα πολλαπλά κελιά, με τη διαφορά όμως ότι είναι αρκετά μεγαλύτερες. Στερεώστε όλο το πακέτο (μπορεί επίσης να τοποθετηθεί μέσα σε μία θηκη) πάνω από το κεφάλι ενός ανθρώπου που κάθεται σε μία καρέκλα, σε απόσταση 10-20 εκατοστών ψηλά.

Αφήστε εκεί τον άνθρωπο για 10-15 λεπτά. Η «αφύσικη» και ασυνήθιστη μετατροπή της φόρμα του χώρου που δημιουργήθηκε με αυτή την κατασκευή μπορεί κανείς να την αισθανθεί και μόνο με την παλάμη του. Πειραματιστείτε με σπόρους, ή αναπτυσσόμενους μικρό-οργανισμούς και έντομα κάτω από αυτή την μακρό-κυψέλη και συγκρίνετε τα αποτελέσματα με εκείνα που θα έχετε αν τοποθετήσετε τα αντικείμενα 2 μέτρα μακριά από την κυψέλη. Επαναλάβετε κάθε σετ πειραμάτων πολλές φορές.

«Κυψέλη από Σίδερο» Με έναν παρόμοιο τρόπο, πειραματιστείτε με τη δύναμη του κοινού τρίφτη της κουζίνας βάζοντας τον έναν πάνω στον άλλον με τις λεπτές του λεπίδες κάτω, και τις μικρές του τρύπες στον πάτο, και τις μεγάλες τρύπες να κοιτούν προς τα πάνω.

Παραγωγή του φαινομένου CSE σε χαρτί

Κόψτε κατά μήκος 5 φύλλα χαρτιού φωτοτυπίας και διπλώστε τα σαν ακορντεόν έτσι ώστε να δώσουν 10 γωνίες και 20 επιφάνειες. Πιέστε τα ακορντεόν για να διαμορφώσουν ένα τετράγωνο και κολλήστε τα το ένα πάνω στο άλλο, στρέφοντας αυτά οριζόντια κατά 30 μοίρες με τη φορά του ρολογιού ξεκινώντας από αυτό στη βάση. Κολλήστε μαζί, κατά προτίμηση από σκούρο χαρτί, ένα κωνικό με πολλές στρώσεις «λουλούδι» με αρκετά πέταλα. Ανοίξτε τα πέταλα. Πειραματιστείτε με την κατασκευή βάζοντας την παλάμη σας πάνω από το «λουλούδι» και κάτω από το κρεμασμένο «ακορντεόν» . Τοποθετείστε τα πάνω από το κεφάλι ενός καθισμένου ανθρώπου και σημειώστε τι αισθάνεται.

Αφρώδες Πλαστικό: Έχουμε την εντύπωση ότι το αφρώδες πλαστικό είναι ένα εξαιρετικό υλικό για θερμική μόνωση που «αντανακλά» τη ζέστη του χεριού ακόμα και από απόσταση. Αλλά, ακόμα και αν το καλύψετε με ένα μαύρο χαρτί, χαρτόνι ή αλουμινένιο φύλλο θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο. Αυτό συμβαίνει γιατί οι πολλαπλές σαν κύστες κοιλότητες του υλικού παράγουν το φαινόμενο CSE.

Αφρώδες Λάστιχο: Είναι ευρέως γνωστό ότι αν κάποιος κοιμάται, για παράδειγμα, πάνω σε ένα βαμβακερό μάλλινο στρώμα δεν κοιμάται πολύ καλά όταν χρησιμοποιήσει ένα αντίστοιχο από αφρό ή δεν μπορεί να κοιμηθεί καθόλου. Αυτό είναι μία τυπική εκδήλωση του CSE. Αργότερα ο οργανισμός προσαρμόζεται μόνος του στο νέο κρεβάτι.

«Το CSE σε Μανιτάρι» Κάποια φορά ένας κυνηγός μου είχε πει ότι ζεσταίνει τα χέρια του το χειμώνα σε ένα αγκυλωτό μανιτάρι. Ας θυμηθούμε ότι το κατώτερο οριζόντιο κομμάτι αυτού του μήκυτα που φυτρώνει σε δέντρα είναι γεμάτος από λεπτές κυβικές κυψέλες μέσα από τις οποίες πέφτουν οι σπόροι το χειμώνα. Αυτό που ένιωθε ο κυνηγός δεν ήταν η ζέστη, αλλά το CSE.

Κινούμενες «κυψέλες» Κατασκευάστε ένα κυλινδρικό ζάρι με μία κορυφή στη μία του πλευρά και κάντε αρκετές τρύπες στην επιφάνειά του διαμέτρου όσο περίπου η μύτη ενός μολυβιού ή μεγαλύτερες. Το CSE αυξάνεται σημαντικά αν το θέσετε σε περιστροφή και μπορεί να το καταλάβει κανείς εύκολα με την παλάμη του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι κοιλότητες/τρύπες αυξάνονται αριθμητικά στο χώρο.

«Λουλούδι με CSE» Η «αφύσικη» στάση ενός φαινομενικά γνωστού και όμορφου αντικειμένου όπως ένα ζωντανό λουλούδι μπορεί επίσης να αλλάξει. Βάλτε μαζί περίπου μία ντουζίνα λουλούδια όπως τουλίπες, νάρκισσοι, κρίνοι και άνθη σε σχήμα καμπάνας ανάποδα και πάνω από το κεφάλι ενός ανθρώπου που κάθεται. Για να περιορίσετε την επίδραση του αρώματός τους βάλτες το μπουκέτο μέσα σε μία πλαστική σακούλα. Γράψτε μου για τα αποτελέσματα.

«Δέντρα που τα ρίχνει ο άνεμος» Ένας από τους ανθρώπους με τους οποίους πειραματίστηκα, ένας γεωγράφος μου ανέφερε αφού είχε νιώσει τα αποτελέσματα της κατασκευής μου ότι κάποτε είχε νιώσει κάτι παρόμοιο πολλά χρόνια πριν, όταν περνούσε ανάμεσε σε ένα κομμάτι ενός δάσους που τα δέντρα του τα είχε ρίξει ο άνεμος. Το κεφάλι του, τα αυτιά του, το στόμα του και ολόκληρο το σώμα του ένιωσε κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο–ακριβώς το ίδιο που ένιωσε και κάτω από την συσκευή μου. Αυτό σημαίνει ότι η απότομη διακοπή της μορφής ενός κανονικού χώρου με πολλαπλές κοιλότητες όπως το δάσος είχε τη δυνατότητα για κάποιο διάστημα να εκπέμπει κύματα που δεν ήταν ευχάριστα για τους ανθρώπους.

Πριν από τη βροχή. Τοποθετήστε το τηλέφωνο μίας μπανιέρας πάνω από σιφόνι της και αφήστε να τρέξει κρύο νερό. Αργά βάλτε το χέρι σας προς το μέρος των σταγόνων που βγαίνουν από το πλάι. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν να βγαίνει μία «ζέστη.» Στην πραγματικότητα, είναι το CSE που ενδυναμώνεται από την κίνηση για ακόμα μία φορά νέων στοιχείων των πολλών στρωμάτων που δημιουργεί το πλέγμα των υγρών σταγόνων και τα κενά μεταξύ τους. Μετά από εξάσκηση στο μπάνιο ή την κουζίνα, νιώστε σε μεγαλύτερη ένταση το φαινόμενο CSE σε πηγές και καταρράκτες. Ακόμα και όταν η ατμοσφαιρική πίεση είναι μεγάλη, η κάλυψη που δίνει μία μακρινή βροχή δημιουργεί ένα ισχυρό πεδίο CSE που έχει επίδραση σε μία μεγάλη περιοχή. Έχετε ποτέ νιώσει νύστα πριν τη βροχή ακόμα και σε κλειστό χώρο; Το CSE δεν μπορεί να προβληθεί.

«Το CSE ενός βιβλίου» Χρησιμοποιείστε ένα παχύ, κατά προτίμηση πολυδιαβασμένο βιβλίο και τοποθετήστε το κάθετα στην άκρη ενός γραφείου και την πλάτη του να κοιτάει την κατεύθυνση του ήλιου (δηλ. να κοιτάει το βορρά τη νύχτα). Ανοίξτε το βιβλίο και απλώστε τις σελίδες του όσο πιο πολύ ομοιόμορφα γίνεται. Σε λίγα λεπτά (το CSE δεν εμφανίζεται αμέσως και δεν εξαφανίζεται αμέσως) προσπαθήστε να νιώσετε με την παλάμη σας, τη γλώσσα σας και το πίσω μέρος του κεφαλιού σας κάποια από τα πράγματα που αναφέρθηκαν σε αυτό το κεφάλαιο.

«Ένας μεγάλος κώνος» γεμισμένος με τεχνητή κυψέλη και τρεις μαγνήτες πίσω» Δύο τέτοιο κώνοι που τοποθετήθηκαν ο ένας αντίθετα από τον άλλον σύμφωνα με τη θέση του ήλιου το πρωί, 23 Απριλίου 1991 πετάχθηκαν μακρυά και παραμορφώθηκαν. Ο ένας είχε τοποθετηθεί στο Isilkul και ο άλλος κοντά στο Novosibirsk (ο δεύτερος είχε ξεδιπλωθεί και είχε στραπατσαριστεί σε έναν τοίχο μίας υπόγειας κρυψώνας. Οι μαγνήτες εξαφανίστηκαν).

Την ίδια στιγμή οι κάτοικοι ενός διαμερίσματος στο Omsk είχαν μία σειρά εμπειριών περίεργων “poltergeists» (δες τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων Vechernii Omsk, Omsk και Moscow για 26 Απρίλη). Εξαιτίας αυτής της σύμπτωσης στις 5 Αυγούστου, 1991 η ίδια συσκευή που βρίσκεται στην εικόνα ονομάστηκε «το hyperboloid του Grebennikov’s» (σημ. μτφρ. hyperboloid= δευτεροβάθμια επιφάνεια που δημιουργείται από μία υπερβολή που περιστρέφονται γύρω από κύριο άξονα της) Στην πραγματικότητα, μία από τις ακτίνες των κατακόρυφων ηλεκτρονικών κυμάτων μεταξύ των δύο κατασκευών πρέπει να είχαν δημιουργηθεί ακριβώς εκεί, στο ανάχωμα του Irtysh στο Omsk.

«Ένας μεσαίος κώνος» Τοποθετήστε σφικτά το ένα μέσα στο άλλο μία ντουζίνα πλαστικά απλά χωνιά και στερεώστε στην κατασκευή σε οποιοδήποτε στήριγμα έχοντας το ρύγχος να κοιτάει τον ήλιο. Καλύψτε την κοιλιά του πάνω χωνιού με ένα δίκτυ ή ένα ύφασμα ανοικτού μπλε χρώματος (έτσι ώστε τα αντικείμενα στο πείραμα να μην δέχονται τη θερμότητα.)

«Ένας μικρός κώνος» Στρίψτε σφικτά δύο μη χρησιμοποιημένα ρολά φιλμ, δέστε τα με μία κλωστή ή σπάγκο και κάντε μία κοιλότητα σαν καμπάνα στη μέση του άνω ρολού. Οι εκδηλώσεις του CSE μπορούν να γίνουν αντιληπτές με την παλάμη, ειδικά σε θέση που είναι αντίθετα από τον ήλιο. Θα αντιληφθείτε ενδιαφέρουσες αντιδράσεις αν πιέσετε τον «μικροκώνο» στο μέτωπό σας.

«Συνεχές εκκρεμές» Τοποθέτησα περιμετρικά την παραπάνω κατασκευή μου, επτά τυλιγμένα φιλμς σε σχήμα χωνιού. Για να μετρήσω τις εκδηλώσεις του CSE τοποθέτησα ένα καλαμάκι να κρεμιέται σε μία κλωστή από ιστό αράχνης.

Αργά καθώς αφήνει τη μία ζώνη επίδραση τους ενός φιλμ, το καλαμάκι θα περάσει στην επόμενη ζώνη του πεδίου επίδρασης και μετά στο επόμενο και ούτω καθεξή. Αυτό το πείραμα έχει αρκετά μεγάλη επιτυχία σε ένα ηχομονωμένο δωμάτιο μακριά από καλώδια, σωληνώσεις, πηγές θερμότητας, κρύου και δυνατού φωτός. Δεν υπάρχει κανένα θαύμα εδώ: η ύλη είναι αιώνια στην ατελείωτη κίνηση.

Ένας θερμοπομπός ηλιακού αιθέρα

Αυτό το περίπλοκο όνομα οφείλεται στον καθηγητής της Λειψίας Otto Kornschelt που ανακάλυψε το CSE πριν εκατό χρόνια και κατασκεύασε συσκευές για πρακτική εφαρμογή στον τομέα της ιατρικής, της γεωργίας και της τεχνολογίας. Ρυθμικές κοιλότητες δημιουργήθηκαν από αλυσίδες χαλκού. Οι συσκευές τοποθετούνταν με το πίσω τους μέρος να κοιτάει τον ήλιο. Είναι πραγματικά αλήθεια ότι οι νέες ανακαλύψεις είναι πολύ απλά οι ξεχασμένες παλιές. Οι αντιδράσεις που περιγράφονται από τον Kornschelt είναι ολόιδιες με αυτές που ένιωσα με τη δική μου ανεξάρτητη δουλειά. Εμαθα για τα πειράματα του Kornschelt πολύ πρόσφατα από το έργο του M. Platten’s New Medical Technique, vol. III, St. Petersburg, 1886, από όπου είναι και το παρακάτω σκίτσο που απεικονίζει την συσκευή.

«Το CSE κόσκινο» Τον παλιό καιρό, σε πολλές περιπτώσεις τα συμπτώματα των πονοκεφάλων και της διάσεισης θεραπεύονταν με το κοινό κόσκινο για το αλεύρι, το οποίο κρατιόταν πάνω από το κεφάλι του ασθενή με το δίχτυ όρθιο. Εναλλακτικά, ο ασθενής έσφιγγε το πλαίσιο του κόσκινου με τα δόντια του έχοντας το δίχτυ μπροστά στο πρόσωπό του. Το υλικό του κόσκινου ήταν αδιάφορο. Η συσκευή δουλεύει καλύτερα αν ο ασθενής κοιτάει προς τον ήλιο (ο βορράς τα μεσάνυχτα). Αυτού του είδους το CSE γίνεται αντιληπτό επίσης από υγιείς ανθρώπους.

Το CSE και οι πλανήτες

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος βρίσκονται σε συγκεκριμένη απόσταση από τον ήλιο. Ο τύπος Ticius-Bodet για τον υπολογισμό της απόστασης είναι ο ακόλουθος: ο αριθμός 4 προστίθεται στους αριθμούς 3, 6, 12, 36 κτλ. (μία γεωμετρική πρόοδος) και το αποτέλεσμα της πράξης αυτής διαιρείται με το 10. Ο λόγος για αυτή την κανονικότητα είναι άγνωστος. Το κενό σημείο αυτής της προόδου (μεταξύ του Άρη και του Δία) καταλαμβάνεται από αστεροειδείς. Ο επιστήμονας από το Κemerovo, V. Iu. Kaznev νομίζει ότι αυτή η κανονικότητα υποβάλλεται από το CSE που προέρχεται από τον Ήλιο: η ύλη των πλανητών είναι ομαδοποιημένη σε περιοχές όπου συγκεντρώνεται το ισχυρό πεδίου του ήλιου.

Το CSE στην καθημερινή ζωή.

Τα κύματα της ύλης που γίνονται αντιληπτά πηγάζουν από σωρούς σωληνώσεων, μερικές σπηλιές, υπόγεια τούνελ, κορυφές δέντρων. Το σχήμα επίσης των επιφανειών είναι σημαντικό (στρογγυλό, με γωνίες, σκεπασμένο). Ο τοίχος και το υλικό της επίπλωσης επίσης είναι πηγές CSE με συγκεκριμένες παραμέτρους.

«Μικρο-CSE» Το φαινόμενο CSE μπορεί να εκδηλωθεί όχι μόνο σε γαλαξιακή ή οικιακή κλίμακα, αλλά επίσης και στον μικρόκοσμο, σε ουσίες των οποίων τα μόρια έχουν κοιλότητες συγκεκριμένης μορφής. Για παράδειγμα, η ναφθαλίνη. Γέμισα με αυτή ένα δοχείο χωρητικότητας ενός λίτρου, το σφράγισα και το κρέμασα από το ταβάνι. Όσοι στέκονταν από κάτω ένιωθαν στις παλάμες τους ένα ολόκληρο σύστημα δυναμικού πεδίου από «θρόμβους.» (πολύ περισσότερο αν το δοχείο κρεμόταν πάνω από την κορυφή του κεφαλιού). Ο ενεργός άνθρακας είναι επίσης μία ουσία της οποία η δομή έχει πολλές κοιλότητες. Κρατείστε 2-3 ταμπλέτες τέτοιου άνθρακα στα δάκτυλά σας, όπως φαίνεται στην εικόνα και για μερικά λεπτά μετακινείστε τα χέρια σας ελαφρώς πάνω και κάτω ή ενώστε τα και φέρτε τα πάλι μαζί. Γράψτε μου για τα αποτελέσματα.

Tefelin Έχω μέχρι στιγμής απομονώσει 4 πηγές CSE που είναι ωφέλιμες για τον άνθρωπο: κυψέλες μελισσών, πλέγμα από ενωμένα χέρια (περισσότερα για αυτό στο επόμενο κεφάλαιο), κόσκινο και φυλακτήριο ή όπως είναι γνωστό tefelin.

Τι είναι αυτό; Είναι ένα παλιό αντικείμενο: ένας δερμάτινος κύβος σφικτά ραμμένος πάνω σε μία δερμάτινη βάση με δύο κορδέλες. Μέσα στον κύβο υπάρχουν τέσσερα κομμάτια περγαμηνής, τυλιγμένα σφικτά και λευκασμένα από μαλακό δέρμα με επιγραφές από το Ταλμούδ. Ένας πιστός στερεώνει την κατασκευή αυτή στο μέτωπό του έχοντας τον άξονα των περγαμηνών κάθετα στο μέτωπό του και τις εξωτερικές γωνίες να βλέπουν προς την Ανατολή. Από ό,τι φαίνεται, οι επιγραφές δεν έχουν μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το υλικό, η μορφή και οι διαστάσεις.

Αν κατασκευαστεί από διαφορετικά υλικά, η κατασκευή μόνο ανεπιθύμητα αποτελέσματα μπορεί να φέρει, ενώ ένα δερμάτινο tefelin μπορεί να δώσει ένα ευεργετικό για τον χρήστη αποτέλεσμα. Εξάλλου, η μορφή και οι άλλες παράμετροι και η μικροκατασκευή του υλικού έχουν να κάνουν σχέση.

Tο Σκήπτρο του Θωθ Ο αρχαίος Αιγύπτιος θεός Θωθ ήταν ο θεός της επιστήμης, της μαγείας και ο «απογραφέας» των πράξεων που είχε κάνει ένας θνητός στη διάρκεια της γήινης ζωής του. Αυτό είναι το σχέδιο του σκήπτρου του: ένα λυγισμένο στην άκρη χάλκινο σύρμα 2-3χιλιοστών σε σχήμα επίπεδης σπείρας, με 3-4 συσπειρώσεις κάθε μία 10 εκατοστά σε διάμετρο. Κοντά στη λαβή υπάρχουν 2 εγκάρσιες τρισδιάστατες συσπειρώσεις, 5 εκατοστών έκαστη.

Το σύρμα μπαίνει σε μία 16 εκατοστών τετράγωνη λαβή από γερό ξύλο, τέσσερα εκατοστά παχύ στη βάση και 1,5 εκατοστά παχύ στην άκρη του. Όλο το σκήπτρο μαζί με το σύρμα είναι 41 εκατοστά σε μάκρος. Το στενό μέρος της λαβής έχει 13 βαθιά κοψίματα σε σχήμα ακορντεόν. Το σκήπτρο δουλεύει και χωρίς ακόμα το σύρμα, όμως δεν είναι και τόσο ισχυρό. Το σύρμα είναι λεπτό και μπορεί να είναι από οποιοδήποτε υλικό, αν και δουλεύει καλύτερα αν είναι αρκετά μονωμένο με δύο στρώσεις.

Αν κρατάτε το σκήπτρο όπως στη φωτογραφία, όλη η ενέργεια που παράγεται από το κέντρο της μεγάλης σπείρας κάθετα στην επιφάνειά της μπορεί να γίνει αντιληπτή πολύ εύκολα από τις παλάμες κάποιου και στις δύο πλευρές.

Η Πυραμίδα του Χέοπα: Κατασκευάστε μία πυραμίδα από πορώδες χαρτί περιτυλίγματος σε πάχος όσο 3-4 στρωμάτων. Η βάση της να είναι 20×20 εκατοστά και οι άνω πλευρές της 19 εκατοστά η καθεμία. Κολλήστε την μόνο στις γωνίες της, όσο πιο σφικτά τόσο καλύτερα, αλλά με μία λεπτή στρώση.

Κάντε μία τρύπα διαμέτρου 5-6 εκατοστών στη μέση μίας από τις πλευρές της. Κρατήστε ένα κομμάτι κάρβουνου σχεδίασης 10 εκατοστών στα δάκτυλά σας ή απλά ένα μολύβι και βάλτε το μέσα στην τρύπα, δίνοντας κλίση στο άλλο άκρο προς τη βάση της πυραμίδας. «Ανακατέψτε» το χώρο μέσα στην πυραμίδα με αυτό, βγάλτε το έξω και επαναλάβετε την κίνηση περίπου 30 φορές.

Σύντομα θα νιώσετε μία ενεργή ζώνη, «έναν θρόμβο»–εκεί που οι Αιγύπτιοι είχαν τους τάφους τους. Άλλη μία ενεργή ζώνη, πάνω από την κορυφή της πυραμίδας μπορεί επίσης να γίνει αντιληπτή με τον ίδιο τρόπο. Μετά από κάποια εξάσκηση, ο «θρόμβος» και ο «πυρσός» γίνονται αρκετά αντιληπτά αν τοποθετήσετε ένα δάκτυλο μέσα στην πυραμίδα ή βάλετε την παλάμη σας πάνω από αυτή. Το φαινόμενο της πυραμίδας που εμφανίζεται πολλούς αιώνες και μπορεί να τρομάζει μερικούς με μυστήριες ιστορίες είναι απλά εκδηλώσεις του CSE.

Ο σκελετός της πυραμίδας

Εξίσου ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις παρουσιάζονται σε πυραμίδες ίδιων διαστάσεων που έχουν όμως μόνο τον σκελετό τους κατασκευασμένο, χωρίς πλευρές. Ένας σκελετός από 8 ίσια καλαμάκια που έχουν κολληθεί μαζί. Σε αυτή την περίπτωση παρουσιάζεται και το όλον φαινόμενο του CSE από τα καλάμια με την περίπλοκη τριχοειδή δομή τους και το φαινόμενο που αφορά όλη την κοιλότητα που διαμορφώνεται. Τέτοιες πυραμίδες μπορούν να κατασκευαστούν και σε άλλα μεγέθη με αναλογική αύξηση του μήκους των γωνιών.

Κρατείστε μία τέτοια πυραμίδα πάνω από κεφάλι ενός φίλου σας, με τη βάση προς τα κάτω για περίπου 5 λεπτά και μετά με τη βάση προς τα πάνω. Πειραματιστείτε και παραπέρα με έντομα (μέλισσες, κάμπιες σε ανάπτυξη κτλ.) οικιακά φυτά, τρόφιμα που χαλάνε με το να τοποθετείτε αυτά μέσα στην πυραμίδα, πάνω και κάτω της (αντιπαραβάλετε τα πειράματά σας με άλλα αντίστοιχα αλλά χωρίς το CSE). Θα καταλάβετε ποιος ήταν ο λόγος που οι Αιγύπτιοι έκτιζαν πυραμίδες.

Τηλεκίνηση

Αυτό είναι το όνομα που δίνεται σε κίνηση μικρών αντικειμένων χωρίς κάποια επαφή, μία ικανότητα που έχουν κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι. Για παράδειγμα, να κινούν ένα σπιρτόκουτο σε ένα τραπέζι χωρίς να το ακουμπούν, κρατώντας στον αέρα μία μπάλα του τένις… Παραδέχομαι ότι όλοι έχουμε αυτή την ικανότητα. Κρεμάστε από το ταβάνι και από την κορυφή της την σκελετοειδή πυραμίδα με μία λεπτή τεχνητή κλωστή ή ακόμα καλύτερα με από μία μακρυά ελαστική λωρίδα που έχει σκιστεί από μία κάλτσα. Διαλέξτε ένα σημείο που ο αέρας κυκλοφορεί όσο το δυνατόν λιγότερο.

Σε μερικές ώρες, όταν η πυραμίδα θα σταματήσει να περιστρέφεται, από μία απόσταση 2 μέτρων σημαδέψτε την με τα χέρια σας (δείτε την εικόνα). Σε λίγα λεπτά (μη χάνετε το «στόχο» σας), η πυραμίδα θα ξεκινήσει να περιστρέφεται με τη φορά του ρολογιού κάτω από την πίεση της ακτίνας CSE. Σταματήστε την κίνηση μεταφέροντας τα χέρια σας στα δεξιά της και θα αρχίσει τότε να περιστρέφεται αντίστροφα της φοράς του ρολογιού.

Κάντε πειράματα ποικίλης διάρκειας διατηρώντας διαλείμματα πολλαπλής διάρκειας και διαφορετικές αποστάσεις. Θα καταλάβετε ότι η τηλεκίνηση δεν είναι κάποιο θαύμα, αλλά μόνο μία εκδήλωση της Θέλησης της Ύλης που είναι διαθέσιμη όχι μόνο σε μερικούς, αλλά σε όλους. Γεγονός είναι ότι και η παλάμη είναι μία κατασκευή με πολλαπλές κοιλότητες που ξεκάθαρα απωθεί την κατασκευή με τα καλαμάκια που περιγράψαμε σε αυτό το κεφάλαιο. Χρησιμοποιώντας μία σκελετική πυραμίδα μπορείτε να αναπτύξετε τις «τηλεκινητικές» σας ικανότητες και να τις ενισχύσετε σημαντικά.

«Το CSE στα δημητριακά» Δέστε μαζί 30-40 ώριμα στάχια, καλύτερα με κοντά στελέχη μέσα σε έναν ρηχό κώνο σκούρου χαρτιού, όπως και στην εικόνα. Η ενέργεια που γίνεται αντιληπτή στο χέρι σπρώχνουν σε κίνηση τα στάχυα όπως γινόταν και στην ανάλογη συσκευή με τις περσίδες αλλά ακόμα πιο έντονη ακόμα και από τις κυψέλες. Το αποτέλεσμα αυτό παράγεται από τα πολλαπλά σφηνοειδούς σχήματος ιγμόρεια ανάμεσα στα κόνδυλα του σταριού που βρίσκονται σε οξεία γωνία με τη βάση τους.

Κοπή χόρτων με «θαύματα» Όταν ήμουν νέος είδα το εξής: ένα θραύσμα από ένα κομμένο στέλεχος, μήκους ενός μικρού μολύβι είχε τοποθετηθεί στην λεπίδα ενός δρεπανιού δίπλα στην αμβλεία άκρη του. Ένα άλλο κομμάτι ίδιου μήκους, που τοποθετήθηκε πάνω στη λεπίδα με τον ίδιο τρόπο, αλλά σε κάποια απόσταση έσπρωξε το χέρι προς το πρώτο. Περίπου στα 8 εκατοστά, το πρώτο στέλεχος άρχισε να κινείται, «να τρέχει μακριά» από το δεύτερο στέλεχος κατά μήκος του χείλους. Το πείραμα δεν είχε πάντα επιτυχία. Συχνά εμφανιζόταν σωστά μετά την κοπή μεγάλης ποσότητας χόρτων στο ίδιο σημείο.

Νομίζω ότι οι παράγοντες στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι εξής: μία απότομη αλλαγή του ολικού πεδίου CSE πάνω στο «παραμορφωμένο» λιβάδι (ας θυμηθούμε την περίπτωση της πτώσης από τον αέρα), το πλέμα των δακτύλων του θεριστή, οι ιδιότητες του στελέχους λόγω των πολλαπλών κοιλοτήτων του και ίσως η θέση του απέναντι στον πρωινό ήλιο. Ο στατικός ηλεκτρισμός αποκλείεται καθώς όλα εκείνη την ώρα ήταν υγρά.



Αναγνωρίσιμα Ιπτάμενα Αντικείμενα

Πριν από πολύ καιρό, σε ένα απομακρυσμένο χωριό του Καυκάσου έμεινα έκπληκτος όταν είδα ανθρώπους να τριγυρίζουν τα βουνά τη νύχτα μέσα από πυκνά δάση. Κρατούσαν στο στόμα τους αναμμένα τσιγάρα, όλοι κουνούσαν τα χέρια τους και η φλόγα του τσιγάρου τους άναβε για ένα δευτερόλεπτο και εξαφανιζόταν πίσω από τα σώματά τους …Όπως αποδείχθηκε αυτά δεν ήταν τσιγάρα, αλλά τοπικές πυγολαμπίδες το είδος Luceola mingredica όπου αναβοσβήνουν κατά αυτόν τον τρόπο.

Στο μεταξύ, αναφορές για UFO και επιστολές των αναγνωστών μου μιλούν για σκοτεινούς ιπτάμενους δίσκους που τελικά είναι είτε σμήνος πουλιών ή εντόμων. Εγώ ο ίδιος έχω δει στην Σιβηρία όχι απλά ανάλογες στήλες τέτοιων εντόμων, αλλά σφαίρες διαμέτρου 3-4 μέτρων. Σε μία περίπτωση ήταν κάτι κουνούπια σαν αεροπλάνα σε κάποια άλλη φτερωτά μυρμήγκια της οικογένειας Mirmica. Από μακριά αυτό το σμήνος εντόμων θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιον που δεν γνωρίζει σαν μία τεράστια στρογγυλή μορφή πλάσματος.

Μία λεπτομερής περιγραφή του φαινομένου CSE μπορεί επίσης να βρει κάποιος στο βιβλίο μου Τα Μυστικά του Κόσμου των Εντόμων (Mysteries of the World of Insects (Novosibirsk, 1990), στα περιοδικά Sibirskii vestnik elskokhoziastvennoi nauki, no.3, 1984 και Pchlovodstvo, no. 12, 1984. Τα φυσικά χαρακτηριστικά του CSE περιγράφονται στο Μη Περιοδικά Καλπάζοντα Φαινόμενα στο Περιβάλλον (Nonperiodic Galloping Phenomena in the Environment, vol. III (Tomsk, 1988). Συνολικά έχω εκδώσει πάνω από τρεις ντουζίνες άρθρα σχετικά με το θέμα.

Όπως έχω υποσχεθεί θα περιγράψω τα υπόλοιπα στο επόμενό μου βιβλίο και ο τίτλος του θα είναι όπως ονομάζω αυτό το κεφάλαιο: Πτήση (Flight). Σημείωση από τον Jerry Decker: ο Victor S. Grebennikov πέθανε 74 χρονών τον Απρίλιο 2001 όπως αναφέρθηκε στο KeelyNet σε δύο τηλεφωνήματα που έγιναν από τον γιο του Sergei.

Όλα αυτά ειπώθηκαν μέσα σε ένα e-mail από έναν φίλο στη Ρωσία με το όνομα Youlain που έστειλε τον σύνδεσμο πριν δύο χρόνια. Όταν είδα τις εικόνες της πλατφόρμας, ειδικά αυτήν που ήταν σε πτήση πάνω από το έδαφος νόμιζα ότι ήταν ψεύτικη, αλλά δεν μπορούσα να μην το σκέφτομαι και για αυτό μετέφρασα την ιστοσελίδα σε κομμάτια ξεκινώντας από τις τεχνικές περιγραφές.

Καθώς οι συσχετισμοί ξεκαθάριζαν, δίστασα να το αναφέρω γιατί το γράψιμό του είχε κάποιες ενδείξεις ψυχογενών αποτελεσμάτων που σχετίζονταν με αυτές τις κατασκευές. Εννοώ ότι θα μπορούσε να είναι παραισθήσεις, αυταπάτες ή ονειροπόληση που έγιναν πηδώντας στον αέρα πάνω στην πλατφόρμα, όπως ισχυρίζονται ότι «πετούν» και οι θιασώτες του Υπερβατικού Διαλογισμού. Ωστόσο, άλλες πλευρές αυτών που έλεγε με οδήγησαν να σκεφτώ ότι είχε πραγματικά ανακαλύψει κάτι. Έχοντας την ιδέα να αποκτήσω ένα αντίγραφο του βιβλίου έστειλα $200 στον Yuri για να πληρώσει το βιβλίο και τα έξοδα αποστολής και να δώσει το υπόλοιπο ποσό στον καθηγητή. Όντως, παρέλαβα το βιβλίο, ο Youlain το αγόρασε για $7 δολάρια Αμερικής, αλλά ζει στην Ρωσία.

Στο μεταξύ, είχα δημιουργήσει μία μυστική σελίδα στο KeelyNet τη διεύθυνση της οποίας είχα στείλει μόνο σε έμπιστους φίλους μου για να δω ποια ήταν η γνώμη τους για το θέμα και να εξετάσω τις απόψεις τους, τη γνώμη τους και τη γνώση τους. Τους ζήτησα να μην μιλήσουν μέχρι να έχω απευθείας επαφή με τον καθηγητή αν αυτό ήταν δυνατό. Από τις απαντήσεις τους προστέθηκαν νέες ιδέες.

Ωστόσο, ένας από τους για πολύ καιρό έμπιστους που έχει μοιραστεί πολλές χρήσιμες πληροφορίες, έχει πλέον ξετρελαθεί με τη δημοσιότητα και έτσι κοινοποίησε τον σύνδεσμο υποστηρίζοντας ότι «έκρυβα» πληροφορίες με σκοπό να υποτιμήσω την νέα του καριέρα σαν δημόσιο πρόσωπο και συγγραφέα. Στεναχωρήθηκα αρκετά που συνέβη αυτό, αλλά το εγώ του τον πήρε και τον σήκωσε και τώρα πλέον δεν υπάρχει. Στο διάστημα αυτό, ο Υuri μου παραχώρησε ευγενικά την ηλεκτρονική διεύθυνση του καθηγητή και αμέσως του έγραψα στα Ρώσικα στέλνοντας τουλάχιστον πέντε πακέτα τα επόμενα χρόνια με σχετικές πληροφορίες και όλες μεταφρασμένες στα Ρώσικα.

Όλο τον καιρό, έλαβα μόνο ένα γράμμα από τον καθηγητή που έλεγε ότι είχε πάθει εγκεφαλικό, ότι δεν είχε κανένα πτυχίο και ό,τι είχε μάθει ήταν από τις εμπειρίες που είχε σαν αιχμάλωτος πολέμου και ότι ήταν παράλυτος από τη μία του πλευρά έτσι ώστε έγραψε αυτό το γράμμα χρησιμοποιώντας μόνο το ένα του δάκτυλο. Όταν είχα πάρει την απάντησή του, μου έγραφε ότι είχε πάρει τρία από τα γράμματά μου υπογραμμίζοντας στο γράμμα ότι ο γιος του είχε κρατήσει αυτά που ταχυδρομήθηκαν από τον Φεβρουάριο έως και τον Μάιο, πριν τα δει εκείνος.

Παρακάλεσα τον γιο του στο τηλέφωνο γιατί δεν είχαν επικοινωνήσει μαζί μου παρά μόνο μέσω ενός γράμματος μέσα στα δύο προηγούμενα χρόνια και μου είπε ότι όλη η οικογένεια ήταν άρρωστη, ειδικά ο πατέρας του. Στις αρχές του 2001, ρώτησα τον Yuri αν σε περίπτωση που επισκεπτόμουν τη Ρωσία και κανόνιζα μία συνέντευξη με τον καθηγητή Grebennikov θα μπορούσε να είναι ο διερμηνέας και συμφώνησε. Αυτά έγιναν χονδρικά τον Φλεβάρη. Μόνο όταν τηλεφώνησα στον Sergei τον Ιούλιο και μετά την ανάρτηση στο KeelyNet τον Ιούνιο όταν έμαθα ότι ο καθηγητής δεν ήταν πια στη ζωή.

Ο καθηγητής είχε γράψει ότι δεν μπορούσε να εκδώσει το βιβλίο του στα Αγγλικά και έτσι προσπαθούσα να τον κάνω να υπογράψει για την απελευθέρωση των πνευματικών δικαιωμάτων για να ξεκινήσω την εργασία. Μετά το θάνατό του, τα δικαιώματα πήγαν στον γιο του και έτσι τον ρώτησα αν ήταν πρόθυμος να υπογράψει εκείνος και να εισέπραττε ένα μερίδιο από τις πωλήσεις. Δεν φάνηκε να καταλαβαίνει τι του έλεγα ούτε από το τηλέφωνο, ούτε από το λεπτομερές γράμμα που του έστειλα μαζί με τη φόρμα για να συμπληρώσει. Τα τηλεφωνήματα γίνονταν στα Ρωσικά και μεταφράζονταν από την Έλενα, τη διερμηνέα μου. Εκείνη ήταν που επίσης έγραψε και έστειλε το γράμμα σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα στο οποίο ο Sergei δεν απάντησε παρά μόνο στις 6 Δεκεμβρίου, 2001.

Παίρνει περίπου τρεις εβδομάδες για ένα γράμμα να φθάσει από το Ντάλλας στο χωριό του κοντα στο Novosibirsk και τον ίδιο χρόνο για το αντίστροφο. Εταιρίες όπως η UPS, FedX δεν έχουν υπηρεσίες εκεί και ο καθηγητής δεν είχε ιντερνετ εφόσον είχε υποχρεωθεί να ζει με $24.00 το μήνα από τη σύνταξή του. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που σκεπτόμουν να εκδώσω το βιβλίο του καθώς τα ποσοστά του θα βελτίωναν σημαντικά τα εισοδήματά του, αν και αυτό τώρα δεν έχει σχέση πια.

Από τα κομμάτια του βιβλίου του που έχουμε στα Αγγλικά το μόνο που ζητάει είναι να αναγνωριστεί από τους συναδέλφους του και από τα βιβλία της ιστορίας να αναφέρεται το όνομά του σαν αυτός που ανακάλυψε το φαινόμενο CSE. Έχει φυσικά αρνηθεί να αποκαλύψει το όνομα του εντόμου, ούτε καν την οικογένεια που ανήκει. Θα μπορούσε να είναι ένα σκαθάρι, μία πεταλούδα, μία σφήκα, μία ακρίδα. Υπάρχουν περίπου 1100 είδη εντόμων στη Ρωσία.

Ο καθηγητής Grebennikov ήταν εξαιρετικός οικολόγος όπως μπορεί να δει κάποιος από το πόσο προστατευτικός ήταν προς το περιβάλλον. Φοβόταν ότι αν αποκάλυπτε το όνομα του εντόμου οι άνθρωποι θα έσπευδαν στην περιοχή και θα τα εξόντωναν όλα. Του έγραψα σε ξεχωριστά γράμματα ότι δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζουν το όνομά του ή την οικογένειά του.

Για να το επιβεβαιώσουμε, το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν ΔΥΟ ιστούς εντόμων που θα μπορούσαν να αναλυθούν κάτω από ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο ώστε να διευκρινιστεί η γεωμετρία τους και οι διαστάσεις τους. Από εκεί και μετά θα ήταν πιθανό να το αναπαράγουμε τεχνητά και το έντομο έτσι θα ήταν ασφαλές για πάντα.

Πρόσφερα στον καθηγητή $1,000 σε μετρητά για να μου στείλει δύο δείγματα (έστειλα και τα έξοδα αποστολής) ΚΑΙ αποδείχθηκε ότι είχαν το χαρακτηριστικό να απωθούν την βαρύτητα, όπως είχε και ο ίδιος δει. Υπογράμμισε ότι το φαινόμενο δεν είχε να κανει με τον μαγνητισμό, την ηλεκτροστατικότητα ή με ελεύθερα ρεύματα. Δεν απάντησε ποτέ, πράγμα που ο γιος του υποστηρίζει ότι οφείλεται στην αρρώστια του.

Όπως και να έχει, όλο το βιβλίο μεταφράζεται ήδη και τα προσεχή πλάνα μου είναι να αφαιρέσω τις τεχνικές πληροφορίες και να προσθέσω και άλλες πληροφορίες που έχουν σχέση και υποστηρίζουν τις θέσεις του καθηγητή. Θα πωλείται μέσω του Keely Net για να καλύψει τα προσωπικά μου έξοδα και για να βοηθήσει την περαιτέρω έρευνα του διαδικτυακού τόπου.

Συμβαίνουν, όμως πολλά περίεργα

Ζήτησα από τον Sergei να θα μπορούσε να μου δώσει μερικούς από τους ιστούς, αλλά είπε ότι δεν ήξερε τι είναι και που θα μπορούσε να τους βρει. Τότε, τον ρώτησε για την τύχη της πλατφόρμας του πατέρα του και μου είπε (διστακτικά και με το ζόρι) ότι ο πατέρας του την είχε κρύψει και δεν ήξερε πού.

Από τότε έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν Ρώσο επιστήμονα που είχε επισκεφθεί τον καθηγητή στο νοσοκομείο και έλεγε ότι είχε πληροφορίες από πρώτο χέρι ότι είχε κάνει την πλατφόρμα κομμάτια. Ο Sergei μου είπε επίσης ότι πολλοί άνθρωποι ερχόντουσαν σε επικοινωνία μαζί του και με τον πατέρα του από τότε που δημοσιεύτηκε το βιβλίο πριν 6-7 χρόνια περιμένοντας να μάθουν το μυστικό από αυτόν που πότε όμως δεν αποκάλυψε. Πάρα πολλές αναφορές έχουν γίνει στο φόρουμ του Keely Net σχετικά με τις κοιλότητες, τις νανοκατασκευές, τις ακτίνες, την κητίνη, τα διαηλεκτρικά και άλλα θέματα από ανθρώπους που τους ενδιαφέρει το θέμα.

Επιπρόσθετες πληροφορίες έχουν δημοσιευτεί στα Chaos file, Time Dilation file και στην διπλή παρουσία των Decker και Davidson που έγινε στο συνέδριο του KeelyNet τον Ιούνιο του 2001 στο Dallas (διαθέσιμη βιντεοκασέτα). Δες εδώ επίσης τα πειράματα του Dan Davidsons’ experiments που αφορούν την μορφή της δύναμης και την ανακάλυψη για πρώτη φορά από τον Joe Parrs των ενεργειακών φυσαλίδων σε πυραμιδοειδείς κατασκευές.

Υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται με το θέμα και έχουν πάρα πολλές διαφορετικές απόψεις. Αυτή τη φορά, δεν έχουμε διαπιστευμένες πειραματικές αποδείξεις που αφορούν το τελευταίο ευρύτατο και συγκλονιστικό έργο του καθηγητή Grebennikov. Όπως διαπιστώνετε, παίρνουν μέρος όλοι οι κλάδοι των επιστημών, της φιλοσοφίας και της θεοσοφίας και δίνουν σε μεγάλο βαθμό νέες και ρηξικέλευθες απόψεις για τη φύση της βαρύτητας, του χρόνου και των παραφυσικών εμπειριών.

Θα συνεχίσουμε να συγκεντρώνουμε πληροφορίες και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε με πειράματα που μπορούν να επιβεβαιώσουν πολλές πτυχές των λόγων του. Σίγουρα μας έχει παρουσιάσει πολλά πειράματα που φαίνεται ότι βασίζονται ως επί το πλείστον στην ανθρώπινη αντίληψη. Πρέπει να βρούμε τρόπους να καταγράψουμε αυτές τις εκδηλώσεις με όργανα, όπως ακριβώς και το πρόβλημα που είχα με το Aether/ZPE που χρειαζόμαστε κάποιου είδους κατασκευή σαν ένα.

Θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμα: παρακαλώ, μην μπερδεύετε τη διαστολή του χρόνου με τα ταξίδια στο χρόνο. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαστολή του χρόνου απλά δείχνει το πεδίο την τοπικής επιβράδυνσης ενός αντικειμένου, σαν ένα πεδίο «stasis» στο Star Trek, έτσι ώστε οτιδήποτε υπάρχει έξω από αυτό το πεδίο κινείται με κανονική ταχύτητα, ενώ οτιδήποτε μέσα στο πεδίο προοδεύει (μεγαλώνει) με πιο αργούς ρυθμούς. Δείτε το σχετικό αρχείο για τη Διαστολή του Χρόνου.

Ο φίλος του καθηγητή και συνεργάτης του είναι ο Yuri N. Cherednichenko.

Αν έχετε σχόλια, ιδέες ή πληροφορίες σχετικά με τα παραπάνω παρακαλώ, αναρτήστε τα στο φόρουμ του KeelyNet ή στείλτε τα στον Jerry Decker για να το δημοσιεύσει εκείνος. Ευχαριστώ!

@Ion Maggos



terrapapers