Η αδιέξοδη για το λαό Ελληνική εξωτερική πολιτική

Του Γιάννη Χουβαρδά *

Οι νέες Τουρκικές NAVTEX, με τις οποίες δεσμεύονται στις 26-28/10 περιοχή του κεντρικού Αιγαίου για στρατιωτικές ασκήσεις και έως τις 22/10 περιοχή της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας μέχρι και 6,5 ν.μ. νοτίως του Καστελόριζου για έρευνες, η επιστροφή του Oruc Reis υπεράνω της, αλλά και το άνοιγμα των Βαρωσίων από τις Τουρκικές κατοχικές δυνάμεις στην Κύπρο, ενώ το Barbaros συνεχίζει τις έρευνες του στην Κυπριακής ΑΟΖ, επιβεβαιώνουν ότι η ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα και η κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου αντιμετωπίζουν άμεσο κίνδυνο.

Συνακόλουθα καταδεικνύουν το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθούν διαχρονικά οι Ελληνικές κυβερνήσεις, εμφορούμενες από τη στρατηγική της αναβάθμισης της θέση του Ελληνικού καπιταλισμού σε Βαλκάνια-Αν. Μεσόγειο. Αυτή η πολιτική εστιάζει στην οικονομική διείσδυση και στην απόκτηση επιρροής μέσω:

1. Της προώθησης των σχεδίων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Γι’ αυτό και υιοθέτησαν το ρόλο του «μεντεσέ», που τις επιφύλασσαν οι συγκεκριμένες δυνάμεις, ενώ κατέστησαν την Ελλάδα ένα απέραντο πεδίο Αμερικανονατοϊκών βάσεων.
2. Της ανάπτυξης της περιφερειακής συνεργασίας, μέσω της συνεκμετάλλευσης του πλούτου της περιοχής. Σε αυτή την κατεύθυνση επιζητούν την αναγνώριση ορισμένων κρίσιμων για το Ελληνικό κράτος ζητημάτων από την Τουρκία (π.χ. ότι τα μεγάλα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ), ενώ είναι διατεθειμένες να αποδεχτούν μέρος των Τουρκικών αξιώσεων.
3. Της απόσπασης υποστήριξης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη διαπραγμάτευση με την Τουρκία. Ως εκ τούτου επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τα ανοίγματα της Άγκυρας προς τη Ρωσία και την Ανατολή για να διεκδικήσουν ρόλο σημαιοφόρου για τη Δύση.

Οι παραπάνω επιλογές συμβαδίζουν με τους στόχους του Ευρωατλαντικού παράγοντα στην περιοχή, οι οποίοι αφορούν τον περιορισμό της επιρροής των Ρωσία-Κίνα-Ιράν και την προώθηση της περιφερειακής οικονομικής συνεργασίας με δική του εποπτεία-καθοδήγηση. Παράλληλα διευκολύνουν την επιθυμία του να διατηρήσει συμμαχικές σχέσεις με την Τουρκία, καθώς την αναγνωρίζει ως παράγοντα «κλειδί» για την ευόδωση των στόχων του, αλλά και για την επιτυχία σε κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι για την ΕΕ το προσφυγικό και η ενεργειακή ασφάλεια. Ωστόσο η σύμπλευση Ελλάδας-Δύσης μάλλον δε διασφαλίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού, καθώς:

• Οι αποσταθεροποιητικές ενέργειες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ευνοούν την ιμπεριαλιστική πολιτική της Τουρκίας, όπως συνέβη σε Ιράκ-Συρία-Λιβύη κ.α.
• Η Ελλάδα καθίσταται αντίπαλος ισχυρών χωρών, σε περιπτώσεις στρατηγικών ανταγωνιστών της Τουρκίας, οι οποίες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην απόκρουση της αναθεωρητικής πολιτικής της.  Ταυτόχρονα η πίεση που ασκούν σε αυτούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, με την Ελλάδα μπροστάρη, τους ωθεί στη συνεργασία με την Άγκυρα, καθώς αυτή, στα πλαίσια των ηγεμονικών της φιλοδοξιών, διαφοροποιείται από ορισμένες επιλογές των Νατοϊκών συμμάχων της.
• ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σπρώχνουν την Αθήνα να διευκολύνει την περιφερειακή συνεργασία, αδιαφορώντας για τις πιέσεις που της ασκεί η Τουρκία.
• Οι ίδιοι ανέχονται την ηγεμονική πολιτική της Άγκυρας, ενώ δέχονται να εντάξουν στο μεταξύ τους παζάρι μεγάλο μέρος των αξιώσεων της.

Την ίδια στιγμή στρατηγική της Τουρκίας είναι η εδραίωση της ως περιφερειακός ηγεμόνας και η ανάδυση της ως παγκόσμια δύναμη. Συνεπώς επιδιώκει την επέκταση των ζωνών κυριαρχίας της, προκειμένου να διευκολυνθούν οι στρατιωτικές της δράσεις στην περιοχή, η υφαρπαγή του ενεργειακού της πλούτου, η κυριαρχία της στους ενεργειακούς-εμπορικούς δρόμους και η αύξηση των μεριδίων της στις αγορές. Συνακόλουθα αποκαλύπτεται ως αδιέξοδη και η Ελληνική πολιτική της «συνεκμετάλλευσης». Η Άγκυρα χρησιμοποιεί την αγωνία Ελλάδας-Δύσης για τη διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών ώστε:

• Να εγείρει συνεχώς αξιώσεις απέναντι στην Ελλάδα.
• Να εντάσσει στο παζάρι της με τη Δύση τα ελληνοτουρκικά ζητήματα, προσδοκώντας υποστήριξη σε αυτά ή ανταλλάγματα σε αλλά πεδία (σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας).
• Να εκβιάζει Ελλάδα και Δύση με τη χρήση της στρατιωτικής της ισχύος στην Αν. Μεσόγειο, θέτοντας σε αμφισβήτηση τη συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

Οι τελευταίες κινήσεις της Άγκυρας εντάσσονται σε αυτή την πολιτική. Στόχος τους είναι ο εμπλουτισμός της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης με ζητήματα (πέραν της οριοθέτησης ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας και ίσως αιγιαλίτιδας ζώνης σε Αν. Αιγαίο-Αν. Μεσόγειο τις οποίες η Αθήνα δέχεται ή ενδέχεται να κουβεντιάσει), όπως οι θαλάσσιες ζώνες μεταξύ Κρήτης-Ρόδου -περιοχή που Ελλάδα-Αίγυπτος οριοθέτησαν ΑΟΖ, η αποστρατιωτικοποίηση των μεγάλων και το ιδιοκτησιακό καθεστώς μικρών νησιών του Αιγαίου, η πολιτική κατάσταση στη Θράκη. Πρόσθετα με αυτήν την πολιτική  η Τουρκία επιχειρεί να κατοχυρώσει όλη την υφαλοκρηπίδα, τη δυνητική ΑΟΖ και την αιγιαλίτιδά ζώνη της Ελλάδας πέραν των 6 ν.μ, στην περιοχή ανατολικά της Ρόδου (28ος Μεσημβρινός). Η εφαρμογή της υποκινήθηκε από πρόσφατα γεγονότα, τα οποία την έπεισαν ότι μπορεί και πρέπει να ασκήσει εκ νέου καταναγκαστική πολιτική. Μερικά εξ’ αυτών είναι:

• Η άρνηση της ΕΕ στο ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας.
• Ο χαρακτηρισμός διεκδικούμενη από ΗΠΑ-ΕΕ της περιοχή δράσης του Oruc Reis.
• Η στοχοποίηση των Κίνα-Ρωσία-Ιράν από τον M. Pompeo στην επίσκεψη του στην Ελλάδα, αλλά και η αναφορά του στην ανάγκη διατήρησης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
• Οι εκκλήσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Γερμανίας-Γαλλίας για ελληνοτουρκικό διάλογο.
• Η αναγνώριση από το Μητσοτάκη των Τουρκικών διεκδικήσεων στην Αν. Μεσόγειο, αλλά και η επισήμανση του ότι η Ελλάδα συζητά μόνο για θαλάσσιες ζώνες.
• Η επιστολή της Ελληνίδας μόνιμης αντιπροσώπου στον ΟΗΕ που θυμίζει, ότι ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης η Αθήνα προσδιορίζει την υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ της με βάση τη μέση γραμμή. Επισημαίνεται ότι η Ελλάδα στις συμφωνίες με Ιταλία-Αίγυπτο αποδέχτηκε ότι τα νησιά της έχουν μειωμένη ή μηδενική επήρεια.

Όταν γραφόταν αυτές οι γραμμές ΗΠΑ και Γερμανία σε οξύ, αλλά αναντίστοιχο των Τουρκικών προκλήσεων, τόνο καταδίκαζαν τις ενέργειες της Άγκυρας. Ωστόσο συνέχιζαν να ζητούν διάλογο, χαρακτηρίζοντας εκ νέου «διεκδικούμενη από την Ελλάδα» και «αμφισβητούμενη» την περιοχή δράσης του Oruc Reis. Αντίστοιχα το Παρίσι αδρανούσε στις Τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο, παρότι εξελίσσονται και σε περιοχή δράσης της Total και ενώ υπάρχει αμυντική συμφωνία Κύπρου-Γαλλίας. Την ίδια στιγμή η Αθήνα φωνασκούσε στους συμμάχους της να συμμορφώσουν την Τουρκία για να εκκινήσουν οι διερευνητικές επαφές, ορίζοντας ως «κόκκινη γραμμή» την προσβολή της εθνικής της κυριαρχίας στα 6 ν.μ. Συνακόλουθα η Άγκυρα προχωρούσε το σχέδιο της, κατηγορώντας μάλιστα την Ελλάδα στο Σ.Α. του ΟΗΕ για την κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή.

Πηγή: militaire.gr