Της Λαμπρινής Θωμά
Τις τελευταίες μέρες μιλάνε αγαπημένοι άνθρωποι,
Ένα Τείχος της Δημοκρατίας, όμως, το οποίο δεν περιλαμβάνει τους πάντες, από αυτό που ονομάζεται Δημοκρατικό Τόξο, είναι ότι κάθε μισό τείχος: ένα ερείπιο.
Η έκκληση προς τους ανθρώπους της συντηρητικής πλευράς, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, να μιλήσουν, να τοποθετηθούν, να συνδράμουν, είναι, λοιπόν, αναγκαία, για να ορθωθεί αυτό το περίφημο Τείχος. Έκκληση σε όσους έχουν απομείνει με συνείδηση, και, όπως φαίνεται, υπάρχουν ακόμη αρκετοί – όσοι δεν μπορούν να βλέπουν να διασύρονται αξίες και η πολιτική τους παρουσία με τα σκονάκια Κυρανάκη και τις υπέρκομψες μαρέγκες. Οι έχοντες σπονδυλική στήλη, όπου και αν τοποθετούνται πολιτικά.
Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι μια πολιτική παρέμβαση, όσο ευρεία και να είναι, θα αλλάξει τα μυαλά μιας κυβέρνησης υπόδουλης. Μιας κυβέρνησης που, σύμφωνα με όσα δήλωσε ο πρέσβυς των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο γνωστός μας κύριος Πάιατ, ήδη ετοιμάζεται να εμπλακεί σε αμερικάνικες και νατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις, επιτιθέμενη [στην γλώσσα του πρέσβυ the extraordinary progress we’ve made in enhancing interoperability, building Greek military capacity and strengthening our collective security – «στην ενίσχυση της διαλειτουργικότητας, στην οικοδόμηση της ελληνικής στρατιωτικής ικανότητας και στην ενίσχυση της συλλογικής μας ασφάλειας», η πολιτική μετάφραση είναι απλή].
Μιας κυβέρνησης που υποχρεώνει τον εθνικό της στρατό να παιανίζει τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο. Που υπουργοί της υπόσχονται το δικό μας αίμα στους αμερικάνους στρατηγούς. Που φρόντισε να ελέγξει τον Τύπο, προσπάθησε να θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό της ακόμη και την καλλιτεχνική δημιουργία. Της κυβέρνησης που ετοιμάζεται να μας κλείσει το στόμα και να μας στείλει στον τάφο για να εξυπηρετήσει αλλότρια συμφέροντα και να ξεπουλήσει μπιρ παρά ότι ξεπουλιέται.
Με απλά λόγια, στην ιστορία μας, ο εσωτερικός έλεγχος, η καταστολή ενός Εχθρού Λαού, έχει ισχυρή τη διεθνή διάσταση. Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε σε παραδείγματα – τα 200 χρόνια από την επανάσταση ως σήμερα μιλούν μόνα τους.
Όλα όσα γίνονται εδώ και κάποιους μήνες, με αιχμή του δόρατος μιαν άβουλη βουλή και ένα υποτελές στις ΗΠΑ συρφετό «κυβερνώντων» που εφαρμόζει την αμερικάνικη πολιτική μέσω του υπουργείου ΠΡΟ-ΠΟ, δεν γίνονται γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αυταρχική. Γίνονται γιατί τα αφεντικά της ετοιμάζουν κάτι στο οποίο αναμένουν να βρουν ενωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού απέναντί τους.
Δεν ανήκω στην πλειοψηφία, και το γνωρίζω. Όπως δεν ανήκω και στους ιδιαιτέρως ψύχραιμους. Ωστόσο, οι ώρες απαιτούν και ψυχραιμία και προσφυγή στη λαϊκή θέληση και αντίσταση. Οι ώρες απαιτούν συσπείρωση, πλειοψηφία, πριν συρθούμε, προσδεμένοι στο νατοϊκό άρμα, στην κόλαση των αμερικάνικων πολέμων.
Είμαστε ένας λαός, που ολόκληρη την τελευταία δεκαετία δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο. Και αντιστάθηκε και, τσακισμένος αλλά ανασαίνοντας ακόμη, συνεχίζει να αντιστέκεται όσο και όπως μπορεί. Το λένε οι χιλιάδες στους δρόμους για τον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, το λένε οι φωνές των παιδιών μας που πλήττονται και πονούν, το λέει η γενναιότητα και καρδιά της πιστής ορθόδοξης γιαγιάς του, αποφοίτου δευτέρας δημοτικού, που δεν πάει στην Εκκλησία για να μην ακούει τις γραίες να ζητούν το κεφάλι του Δημήτρη Κουφοντίνα. Το λένε τα μηνύματα που φτάνουν στα μέηλ μας, στο TPP, στους προσωπικούς μας λογαριασμούς.
Στον αγώνα που ήδη έχει ξεκινήσει διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την ακεραιότητα των κεφαλιών μας και μερικές γκλομπιές στην πλάτη μας. Πολύ περισσότερα από το διασυρμό μας, το διασυρμό και τη στοχοποίηση κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται. Γι’ αυτό και χρειάζονται νέες πλατείες, με όποιον χαρακτήρα και αν λάβουν.
Είμαστε ξανά στο «όλοι μαζί». Για να μην ξαναρχίσουμε να χτίζουμε πάνω στα ερείπια. Για να ορθώσουμε το Τείχος, όντας της νέας αμύνης τα παιδιά. Είμαστε στο «Εμείς» που χωρά κάθε όρθιο άνθρωπο. Και σε αυτό το «Εμείς» η αριστερά, του Άρη και του Γοργοπόταμου, είχε πάντα την αγκαλιά ανοικτή.
Ας μετρηθούμε, λοιπόν.
Πηγή: thepressproject
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου