Θυμάστε τις πανηγυρικές ιαχές του ακραίου κέντρου το καλοκαίρι του
Δεν ήταν ούτε η εκδικητική αδιαφορία για τη δημόσια υγεία εν μέσω πανδημίας, ούτε η απόλυτη Νατοϊκή υποτέλεια στον πόλεμο της Ουκρανίας που φέρνει για πρώτη φορά την κυβέρνηση Μητσοτάκη μπροστά στο φάσμα της πολιτικής φθοράς. Είναι η πρωτοφανής ακρίβεια σε βασικά είδη, σε πρώτες ανάγκες, σε λογαριασμούς, σε ενέργεια και μετακίνηση, που αρχίζει να προκαλεί την απέχθεια της εργαζόμενης κοινωνίας προς την κυβέρνηση της άρχουσας τάξης.
1.
Η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, οι δίχως όριο ιδιωτικοποιήσεις, τα εργοδοτικά προνόμια και ελαφρύνσεις, το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο, οι τεμενάδες στους επενδυτές, δεν έφεραν κανενός είδους ανάπτυξη. Το αντίθετο. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να επικαλείται την πανδημία και τον πόλεμο, ωστόσο η δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα νοικοκυριά δεν έχει μόνο εξωγενείς αιτίες.
Αν τα δεκαετή μνημόνια τσάκισαν τους μισθούς και τα εισοδήματα των Ελλήνων, η ακρίβεια τσακίζει την αγοραστική τους δύναμη. Οι παγωμένοι εδώ και χρόνια μισθοί υποτιμώνται ακόμα περισσότερο με την καλπάζουσα αύξηση του πληθωρισμού.
Σύμφωνα με τη Eurostat η Ελλάδα βούλιαξε στην προτελευταία θέση στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ (αποτιμώμενο σε πραγματική αγοραστική δύναμη), ξεπερνώντας μόνο τη Βουλγαρία. Χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δέκα χρόνια πριν βρίσκονταν σε χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα (Ρουμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Κροατία, Πολωνία, Λετονία κλπ), σήμερα είναι σε πολύ καλύτερη θέση.
Αυτός είναι ο λόγος που οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη ότι οι λόγοι της νέας οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας είναι εξωγενείς, δεν πείθουν.
Τα ελληνικά νοικοκυριά δεν ασφυκτιούν μόνο επειδή η πανδημία και ο πόλεμος περιόρισαν τις προοπτικές ανάπτυξης, αλλά και επειδή το τοξικό μοντέλο οικονομίας και απασχόλησης που εφαρμόζει στη χώρα η άρχουσα τάξη, έχει επιδεινώσει την κατάσταση απόλυτα, αλλά και σχετικά, συγκρινόμενη με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Πλέον η Ελλάδα συγκρίνεται (και υστερεί) από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης σε ότι αφορά το βιοτικό της επίπεδο. Ο μέσος Ρουμάνος έχει πλέον μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη από τον μέσο Έλληνα.
Αυτή είναι η πρώτη και πιο οδυνηρή χρεοκοπία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Εκλέχτηκε για να κάνει την Ελλάδα χώρα σύγχρονη, ευρωπαϊκή, ακμαία και δυναμική και την έφερε πίσω από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.
2.
Η δεύτερη επώδυνη χρεοκοπία αφορά την πανδημία, η οποία με κυβερνητικό διάταγμα “έληξε” τον Φεβρουάριο. Δεν έχει καμιά σημασία για το καθεστωτικό αφήγημα ότι οι αριθμοί των νεκρών τραβούν την ανηφόρα. Σημασία έχει να μην ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα υγείας, και ακόμα περισσότερο, να προετοιμαστεί το άνοιγμά του στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Η Ελλάδα έχει ξεπεράσει σε αριθμό νεκρών ανά εκατομμύριο πληθυσμού, το σύνολο των χωρών που κατά την πρώτη και δεύτερη φάση έσπαγαν τα θλιβερά ρεκόρ το ένα πίσω από το άλλο. Το Βέλγιο, για το οποίο πανηγύριζε ενάμισι χρόνο πριν ο υπουργός Ανάπτυξης ότι είναι 12 (δώδεκα!) φορές χειρότερα από την Ελλάδα, σήμερα είναι καλύτερα.
Αυτή η μακάβρια κούρσα της Ελλάδας προς την κορυφή είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η χώρα δεν έχει πλέον τη δικαιολογία της χαμηλής εμβολιαστικής κάλυψης. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τα ποσοστά εμβολιασμού της χώρας είναι μεγαλύτερα από το μέσο ευρωπαϊκό όρο, σχεδόν ισοδύναμα με τις χώρες που έχουν φρενάρει την πανδημία. Ωστόσο στην Ελλάδα ο κορωνοϊός εξακολουθεί να σκοτώνει πολλούς δεκάδες συμπολίτες μας καθημερινά.
Δεν είναι μόνο οι νεκροί από Covid. Είναι και το σύνολο της υπερβάλλουσας θνητότητας στο οποίο η Ελλάδα έχει θλιβερή πρωτιά, συγκρινόμενη τουλάχιστον με τη Δυτική Ευρώπη η οποία πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος κατά την πρώτη φάση της πανδημίας. Αυτός ο δείκτης αποτελεί την πληρέστερη απόδειξη της ολικής χρεοκοπίας της κυβέρνησης στο να προστατεύσει τη δημόσια υγεία.
Αυτό το γεγονός απαιτεί εξήγηση. Δεν μπορεί πλέον να είναι η ατομική ευθύνη. Δεν μπορεί άλλο να είναι η αντιεμβολιαστική στάση. Είναι η απελπιστική κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τη δημόσια υγεία όσοι κυβερνούν με μοναδικό γνώμονα να κάνουν την υγεία πεδίο κερδοφορίας του ιδιωτικού κεφαλαίου.
3.
Τέλος, η Ελλάδα κατέγραψε μια από τις χειρότερες επιδόσεις, που δεν ποσοτικοποιείται, αλλά είναι προφανής στους καλόπιστους παρατηρητές: αυτή του προκλητικότερου και φανατικότερου υποτακτικού των ΗΠΑ στον πόλεμο Ρωσίας Ουκρανίας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδωσε ρεσιτάλ αντιρωσικής υστερίας αν και η χώρα βρίσκεται σε μια περιοχή που οφείλει να παίρνει υπόψη της συσχετισμούς και γεωπολιτικές. Σε αντίθεση με αυτό που θα υπαγόρευε το συμφέρον της χώρας και του λαού της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πίστευε ότι όσο περισσότερο προσβάλει τη Ρωσία, τόσο περισσότερα εύσημα θα πάρει από την Ουάσινγκτον.
Τα εύσημα μπορεί να τα πήρε, αλλά δεν πήρε τίποτα άλλο. Για την ακρίβεια, την ώρα που η Ελλάδα τοποθετούσε τον εαυτό της στην κορυφή της σωρού των προθύμων του ευρωατλαντικού άξονα, η γειτονική Τουρκία έδινε μαθήματα διεθνούς διπλωματίας δείχνοντας ότι πέρα από την εξυπηρέτηση των υπερατλαντικών συμφερόντων, υπάρχουν και τα εθνικά συμφέροντα, τουλάχιστον έτσι όπως αυτά ορίζονται από την άρχουσα τάξη. Η διαφορά διεθνούς ρόλου, αναγνώρισης, σεβασμού και διπλωματικών μεγεθών ανάμεσα στις δύο χώρες είναι πλέον εμφανής.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ευχαριστημένη με το συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη που κάνει το αφεντικό στον υπάλληλο, αδιαφορώντας αν αυτό βελτιώνει ή χειροτερεύει (για την ακρίβεια εξαϋλώνει) τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας.
Το τριπλό έγκλημα (ακρίβεια, πανδημία και υποτέλεια) που συντελείται σε βάρος της χώρας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας της, αφορά πολιτικές που υλοποιούνται επί χρόνια και από κοινού από δυνάμεις που σήμερα αντιπαρατίθενται.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές με το αίσθημα ιδιοκτησίας που χαρακτηρίζει την καθαρόαιμη παράταξη της άρχουσας τάξης και με την αυτοκρατορική υπεροψία που δείχνουν οι καλοβολεμένοι πολιτικοί εκπρόσωποι του πλούτου απέναντι σε μια κοινωνία που είναι σε απόγνωση μπροστά τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, στο κόστος του σούπερ μάρκετ, στις τιμές της βενζίνης.
Το γεγονός όμως ότι χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια για να δημιουργηθούν ρωγμές σε αυτή την αντιδραστική πολιτική παλινόρθωση δείχνει ότι ο αέρας στα πανιά του νεοφιλελευθερισμού φούσκωνε από τα προηγούμενα μνημόνια, από τον βίο και την πολιτεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, από τη συμπόρευση της Αριστεράς (στην κυβερνώσα της εκδοχή) με τα δόγματα της ελεύθερης αγοράς, του μονόδρομου και του ευρωατλαντισμού. Όσοι αναρωτιούνται γιατί άντεξε (και ακόμα αντέχει) η κοινωνική συναίνεση στην πιο αντιλαϊκή και αντεργατική κυβέρνηση που υπήρξε, ας κοιτάξουν το χώρο που της έδωσε η αξιωματική αντιπολίτευση. Η ενσωμάτωση του ενός, τροφοδότησε το θράσος του άλλου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα πασχίζει να κερδίσει από την πολιτική φθορά της κυβέρνησης και να εμφανιστεί έτοιμος για την εξουσία. Ωστόσο το σύνολο σχεδόν των κυβερνητικών πολιτικών έχουν και τη δική του σφραγίδα. Από τη μνημονιακή καθήλωση μισθών και συντάξεων, μέχρι το Χρηματιστήριο Ενέργειας, και από τις ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών αγαθών (λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια) μέχρι την πλήρη ταύτιση με τις αμερικανικές επιδιώξεις, η ενιαία κατεύθυνση και η όμοια πολιτική δεν κρύβεται.
Η εργαζόμενη κοινωνία δεν έχει τίποτα κοινό με την αστική τάξη και τις πολιτικές της. Η ανεξάρτητη έκφρασή της αναζητείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου