Το παρατηρητήριο βρισκόταν μέσα σε έναν ψηλό μεσαιωνικό πύργο γνωστό ως "Tour de la Babotte". Είναι ένας από τους δύο εναπομείναντες πύργους από την εποχή που το Μονπελιέ ήταν περικυκλωμένο από προμαχώνες. Ο πύργος έχει ύψος περίπου 26 μέτρα και για σύντομο χρονικό διάστημα χρησιμοποιήθηκε ως παρατηρητήριο για τη μελέτη ουράνιων φαινομένων, όπως οι εκλείψεις. Όμως, εκείνο το απόγευμα του Δεκεμβρίου, ο πύργος χρησιμοποιήθηκε για έναν εντελώς διαφορετικό σκοπό.
Ο Γάλλος χημικός, φυσικός και εφευρέτης, Λουί-Σεμπαστιάν Λενορμάν (Louis-Sébastien Lenormand), ο γιος ενός ωρολογοποιού, θα έκανε μια επίδειξη. Είχε κατασκευάσει έναν μηχανισμό που θα επέτρεπε στους ανθρώπους να πηδούν από κτήρια που είχαν πάρει φωτιά και να προσγειώνονται με ασφάλεια στο έδαφος. Η συσκευή του αποτελούνταν από δύο ομπρέλες που συνδέονταν μεταξύ τους με ένα άκαμπτο ξύλινο πλαίσιο. Ο Λενορμάν είχε κάνει αυτό το άλμα για αρκετό καιρό από μικρότερο ύψος -την κορυφή μιας βελανιδιάς. Πριν είναι βέβαιος και την δοκιμάσει ο ίδιος, είχε κάνει δοκιμές με ζώα.
Εκείνο το απόγευμα, ο Λενορμάν εμφανίστηκε στην κορυφή του πύργου. Χαιρέτισε σύντομα το πλήθος το οποίο γινόταν όλο και ανυπόμονο όσο περνούσε η ώρα. Ξαφνικά, άρπαξε τη λαβή της γιγαντιαίας ομπρέλας και πήδηξε.
"Homo Volans", εικονογράφηση από τον Faust Vrančić
Ο Λενορμάν δεν εφηύρε το αλεξίπτωτο. Ήταν απλά ο πρώτος που εμπιστεύτηκε τη ζωή του σε μια ιδέα που υπήρχε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οι πρώτες περιγραφές αλεξίπτωτων ήταν φανταστικές. Ο συγγραφέας της Δυναστείας Χαν, Σίμα Τσιάν, είχε αναφέρει την ιστορία του Σουν, ενός θρυλικού Κινέζου αυτοκράτορα που ξέφυγε από τον δολοφονικό πατέρα του ανεβαίνοντας στην κορυφή μιας ψηλής σιταποθήκης και πηδώντας με ασφάλεια αρπάζοντας δύο μπαμπού καπέλα.
Η παλαιότερη απεικόνιση ενός αλεξίπτωτου (εικόνα πάνω) εμφανίζεται σε ένα ανώνυμο χειρόγραφο από τη δεκαετία του 1470 στην Ιταλία, που δείχνει έναν άνδρα στο κενό να κρατάει ένα πλαίσιο με μπάρες προσαρτημένο σε ένα κωνικό θόλο.
Μια δεκαετία αργότερα, σχεδιάστηκε ένα πιο εξελιγμένο αλεξίπτωτο από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, όπου ο θόλος ήταν ανοιχτός από ένα τετράγωνο ξύλινο πλαίσιο αντί του κωνικού. Το σκίτσο συνοδευόταν από μια περιγραφή, "Αν κάποιος έχει μια σκηνή από λινό, από την οποία όλα τα ανοίγματα έχουν σταματήσει, και έχει διαστάσεις δώδεκα braccia (περίπου 23 πόδια) επί δώδεκα, θα μπορεί να πέσει κάτω από οποιοδήποτε μεγάλο ύψος χωρίς να υποστεί κάποιο τραυματισμό".
Το αλεξίπτωτο του ντα Βίντσι - πηγή
Ο Δαλματός εφευρέτης Fausto Veranzio εξέτασε το σκίτσο του αλεξίπτωτου του ντα Βίντσι και διατήρησε το τετράγωνο πλαίσιο, αλλά αντικατέστησε το θόλο με ένα κομμάτι πανί σαν ιστίο που ανακάλυψε ότι επιβράδυνε την πτώση πιο αποτελεσματικά. Σε μια περίφημη απεικόνιση του σχεδιασμού του αλεξίπτωτου, με τίτλο Homo Volans (Ιπτάμενος Άνθρωπος), ο Veranzio δείχνει έναν άνδρα να πέφτει με αλεξίπτωτο από έναν πύργο, πιθανώς το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Αυτό το σκίτσο οδήγησε πολλούς ιστορικούς να πιστέψουν ότι ο Veranzio, τότε 65 ετών και σοβαρά άρρωστος, είχε δοκιμάσει το σχέδιό του πηδώντας από το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου. Όμως, η έλλειψη γραπτών στοιχείων υποδηλώνει ότι κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ και το σκίτσο ήταν απλώς μια αναπαράσταση.
Δύο χρόνια μετά από το άλμα με αλεξίπτωτο στο Μονπελιέ, ο Λενορμάν επινόησε τον όρο "parachute" (αλεξίπτωτο), από το Λατινικό πρόθεμα "para" που σημαίνει "ενάντια" και την γαλλική λέξη "chute" που σημαίνει "πτώση". Ως εκ τούτου, η λέξη "parachute" κυριολεκτικά εννοεί μια αεροναυτική συσκευή "κατά της πτώσης".
Ο Αντρέ-Ζακ Γκαρνερέν - πηγή
Oι βελτιώσεις στον σχεδιασμό του αλεξίπτωτου προχώρησαν γρήγορα μετά από την επίδειξη του Λενορμάν. Το 1785, την ίδια χρονιά που ο Λενορμάν επινόησε την λέξη "parachute", ο Γάλλος εφευρέτης, γνωστός ως πρωτοπόρος σε πτήσεις αεροστάτων Ζαν-Πιερ (Φρανσουά) Μπλανσάρ (Jean-Pierre (François) Blanchard) επέδειξε -με ένα σκυλί- το αλεξίπτωτο ως μέσο ασφαλούς διαφυγής από ένα αερόστατο. Το 1793, ο Μπλανσάρ είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει ο ίδιος την αξιοπιστία του αλεξίπτωτου όταν έσκασε το αερόστατό του. Επίσης, ο Μπλανσάρ άρχισε να κατασκευάζει πτυσσόμενα αλεξίπτωτα από μετάξι αντί για λινό απλωμένο πάνω σε ξύλινο πλαίσιο. Το 1797, ο Γάλλος αεροστατιστής Αντρέ-Ζακ Γκαρνερέν (André Garnerin) έκανε την πρώτη πτώση με αλεξίπτωτο χωρίς πλαίσιο. Σήμερα, στο μέρος όπου προσγειώθηκε υπάρχει μια πλάκα προς υπενθύμιση του γεγονότος. Το 1797, ο Γκαρνερέν άφησε το αερόστατο και κατέβηκε με ένα αλεξίπτωτο.
Το άλμα του Γκαρνερέν
Για τα επόμενα εκατό χρόνια δεν συνέβη τίποτα σημαντικό. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο αλεξιπτωτιστής Τσαρλς Μπράντουικ (Charles Broadwick) παρουσίασε δύο σημαντικές προόδους στο αλεξίπτωτο. Έβαλε το αλεξίπτωτό του σε ένα σακίδιο το οποίο φόρεσε στην πλάτη του. Το αλεξίπτωτο έβγαινε από το σακίδιο με ένα στατικό ιμάντα που ήταν συνδεδεμένο με το αερόστατο. Όταν ο Μπράντουικ πήδηξε από το αερόστατο, ο ιμάντας τέντωσε, τράβηξε το αλεξίπτωτο έξω και κόπηκε. Αυτό το σύστημα, το οποίο μπορούσε να φορεθεί στην πλάτη, έγινε το πρότυπο σε όλα τα σύγχρονα συστήματα αλεξίπτωτων. Τα αλεξίπτωτα στατικού ιμάντα εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από τους αλεξιπτωτιστές ακόμη και σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου