Το μικρό κουτί που βλέπετε στην φωτογραφία πιο πάνω, περιέχει ένα φυσερό, μερικούς σωλήνες και άλλα εξαρτήματα. Ήταν ένα κιτ που διέθετε στην αγορά η Tobacco Resuscitator Kit από τον 18ο αιώνα και είχε εγκριθεί για χρήση από την Royal Humane Society -τότε γνωστή ως Society for the Recovery of Persons Apparently Drowned- του Λονδίνου, μια βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση που προωθεί την επέμβαση για να σωθεί η ζωή κάποιου.
Ο καπνός θεωρούνταν ότι έχει αναζωογονητικές ιδιότητες και είχε την ιδιότητα να απορροφά την υγρασία και να ζεσταίνει το σώμα εκ των έσω. Έτσι, η εμφύσηση καπνού σε διάφορα ανοίγματα του ανθρώπινου σώματος ήταν μια διαδικασία που συνιστούσαν για να αναζωογονηθεί το φαινομενικά άψυχο σώμα ενός πνιγμένου. Το φυσερό στο κιτ επέτρεπε στον γιατρό ή τον εξεταστή να εμφυσήσουν καπνό μέσω διαφόρων ακροφυσίων που σχεδιάστηκαν ώστε να ταιριάζουν στα ρουθούνια, αλλά και τον... ορθό.
Πριν από τα μέσα του 18ου αιώνα, αν κάποιος έπεφτε στο νερό και δεν μπορούσε να κολυμπήσει έβρισκε σίγουρα το θάνατο, διότι ακόμα και αν το θύμα σωζόταν, δεν υπήρχε κάποια ενδεδειγμένη μέθοδος για ανάνηψη. Η εμφύσηση αέρα από στόμα ήταν ακόμα κάτι νέο -και παράξενο- και οι σύγχρονες τεχνικές ΚΑΡΠΑ απείχαν πολλούς αιώνες ακόμα.
Το 1745, Άγγλος γιατρός John Fothergill έδωσε την πρώτη διάλεξη για την εμφύσηση αέρα από στόμα σε στόμα, επικαλούμενος το έργο ενός χειρούργου από τη Σκωτία, του William Tossach, ο οποίος κάποτε επανέφερε στη ζωή έναν ασθενή με καπνό από την καύση κάρβουνου. Η εμφύσηση αέρα στους πνεύμονες θυμάτων πνιγμού έγινε η γενική διαδικασία.
Εκείνη την εποχή, υπήρχε η φήμη ότι οι Ινδιάνοι της Βορείου Αμερικής χρησιμοποιούσαν τον καπνό ως φάρμακο για να θεραπεύσουν διάφορες ασθένειες. Εκτός από την εισπνοή του καπνού των καμένων φύλλων, υπήρχε ακόμη μια διαδικασία, αυτή του να φυσούν καπνό προς τα μέσα μέσω του ορθού. Οι Ευρωπαίοι γιατροί θεωρούν ότι ήταν πολύ καλή ιδέα για να αναζωογονήσουν θύματα πνιγμού, επειδή ο καπνός είναι ζεστός και οι πνιγμένοι χρειάζονται ζέστη.
Το 1773, ο γιατρός William Hawes, για να πειραματιστεί με τη νέα θεωρεία, άρχισε να προσφέρει ανταμοιβή σε οποιονδήποτε μπορούσε να του φέρει κάποιον που είχε σωθεί από πνιγμό, εντός βεβαίως εύλογου χρόνου βύθισης. Προφανώς, ο Hawes είχε αρκετή επιτυχία με την επαναφορά θυμάτων πνιγμού και έτσι, τον επόμενο χρόνο, ίδρυσε την Society for the Recovery of Persons Apparently Drowned, μαζί με έναν άλλο γιατρό, τον Thomas Cogan. Αργότερα, η εταιρία έγινε η Royal Humane Society και άνοιξε υποκαταστήματα σε όλη τη χώρα, αλλά κυρίως σε λιμάνια και παράκτιες πόλεις, εκεί δηλαδή όπου ο κίνδυνος πνιγμού ήταν υψηλός. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, η κοινωνία είχε πάνω από 280 αποθήκες σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, οι οποίες τροφοδοτούσαν τον κόσμο με τέτοια κιτ διάσωσης. Οι συσκευές αυτές εγκαταστάθηκαν κατά μήκος του ποταμού Τάμεση στο Λονδίνο, όπως γίνεται σήμερα τους απινιδωτές σε δημόσιους χώρους.
Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, τα κλύσματα καπνού είχαν γίνει μια καθιερωμένη πρακτική στην ιατρική της Δύσης. Μάλιστα, δεν χρησιμοποιούνταν μόνο σε θύματα πνιγμού αλλά και σε διάφορες άλλες ασθένειες, όπως οι πονοκέφαλοι, η αναπνευστική ανεπάρκεια, οι σπασμοί, τα κρυολογήματα, οι κήλες και οι κοιλιακές κράμπες.
Η πρακτική του κλύσματος καπνού εγκαταλείφθηκε σύντομα, όταν, το 1811 ο Άγγλος επιστήμονας Ben Brodie ανακάλυψε ότι η νικοτίνη ήταν τοξική για την καρδιά. Όμως, η χρήση ερεθιστικών αναθυμιάσεων για αναπνευστική θεραπεία συνεχίστηκε για περισσότερο από έναν αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου