Μεγαλωμένη από μια καταχρηστική ανάδοχη οικογένεια στη Νέα Υόρκη, η Mary Ellen Wilson ενέπνευσε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να πιέσουν για τους πρώτους νόμους για την προστασία των παιδιών στην αμερικανική ιστορία.
Το 1874 εκδικάστηκε η πρώτη περίπτωση παιδικής κακοποίησης στην ιστορία των ΗΠΑ. Μέχρι να παρέμβει κάποιος, η 10χρονη Mary Ellen Wilson είχε βιώσει χρόνια φρικιαστικής κακοποίησης, αλλά έγινε το σύμβολο της αλλαγής που επήλθε.
Η ιστορία της Wilson είναι τραγική, αλλά ταυτόχρονα και εκπληκτική. Σε μια εποχή πριν από τους νόμους για την προστασία των παιδιών, εναπόκειτο στους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να την σώσουν από ένα καταχρηστικό σπίτι και να πιέσουν για νόμους κατά της παιδικής κακοποίησης που ισχύουν μέχρι και σήμερα.
Η ιστορία της Wilson είναι τραγική, αλλά ταυτόχρονα και εκπληκτική. Σε μια εποχή πριν από τους νόμους για την προστασία των παιδιών, εναπόκειτο στους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να την σώσουν από ένα καταχρηστικό σπίτι και να πιέσουν για νόμους κατά της παιδικής κακοποίησης που ισχύουν μέχρι και σήμερα.
Η κακοποίηση της Mary Ellen Wilson
Πριν από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι γονείς είχαν την σχεδόν απόλυτη εξουσία να πειθαρχούν τα παιδιά τους
Η γεννημένη τον Μάρτιο του 1864 Mary Ellen Wilson, κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου έχασε τον πατέρα της πριν ακόμα κλείσει τα 2 χρόνια της, οπότε η μητέρα της, Frances Wilson, έπρεπε να βρει δουλειά για να τη συντηρήσει.
Η Frances, για να μπορεί να εργάζεται διπλές βάρδιες στο πλυσταριό ενός ξενοδοχείου, προσέλαβε μια γυναίκα ώστε να προσέχει την μικρή Mary Ellen. Όταν όμως δεν κατάφερε να την πληρώσει, εκείνη έδωσε το παιδί στο Τμήμα Φιλανθρωπίας της Νέας Υόρκης, το οποίο κατέληξε στο σύστημα ανάδοχων.
Για τα επόμενα έξι χρόνια, η Mary Ellen έζησε με τον Francis και τη Mary Connolly. "Το κρεβάτι μου τη νύχτα είναι ένα κομμάτι χαλί, απλωμένο στο πάτωμα, κάτω από ένα παράθυρο", κατέθεσε η ίδια στο δικαστήριο. "Δεν είχα παρά μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε συνέβη αυτό".
Το παιδί ζούσε εντελώς αποκομμένο από τον κόσμο. "Δε μου επέτρεπαν να παίζω με άλλα παιδιά. Δεν ξέρω πόσο χρονών είμαι".
Για έξι χρόνια, η Mary Ellen υπέμεινε σωματική και συναισθηματική κακοποίηση. "Δε θυμάμαι να με έχουν φιλήσει ποτέ. Δε θυμάμαι να έχω βγει στο δρόμο".
Η θετή μητέρα της την κλείδωνε σε μια ντουλάπα και τη μαστίγωνε βάναυσα.
"Η μαμά είχε τη συνήθεια να με μαστιγώνει και να με χτυπάει σχεδόν κάθε μέρα. Με μαστίγωνε με ένα μαστίγιο από ακατέργαστο δέρμα, που πάντα άφηνε μελανιές στο σώμα μου".
Η Mary Ellen ανέφερε ότι η θετή της μητέρα την έκοψε με ψαλίδι, κάτι που, για το υπόλοιπο της ζωής της, της άφησε μια μόνιμη ουλή στο πρόσωπό της.
Η Frances, για να μπορεί να εργάζεται διπλές βάρδιες στο πλυσταριό ενός ξενοδοχείου, προσέλαβε μια γυναίκα ώστε να προσέχει την μικρή Mary Ellen. Όταν όμως δεν κατάφερε να την πληρώσει, εκείνη έδωσε το παιδί στο Τμήμα Φιλανθρωπίας της Νέας Υόρκης, το οποίο κατέληξε στο σύστημα ανάδοχων.
Για τα επόμενα έξι χρόνια, η Mary Ellen έζησε με τον Francis και τη Mary Connolly. "Το κρεβάτι μου τη νύχτα είναι ένα κομμάτι χαλί, απλωμένο στο πάτωμα, κάτω από ένα παράθυρο", κατέθεσε η ίδια στο δικαστήριο. "Δεν είχα παρά μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε συνέβη αυτό".
Το παιδί ζούσε εντελώς αποκομμένο από τον κόσμο. "Δε μου επέτρεπαν να παίζω με άλλα παιδιά. Δεν ξέρω πόσο χρονών είμαι".
Για έξι χρόνια, η Mary Ellen υπέμεινε σωματική και συναισθηματική κακοποίηση. "Δε θυμάμαι να με έχουν φιλήσει ποτέ. Δε θυμάμαι να έχω βγει στο δρόμο".
Η θετή μητέρα της την κλείδωνε σε μια ντουλάπα και τη μαστίγωνε βάναυσα.
"Η μαμά είχε τη συνήθεια να με μαστιγώνει και να με χτυπάει σχεδόν κάθε μέρα. Με μαστίγωνε με ένα μαστίγιο από ακατέργαστο δέρμα, που πάντα άφηνε μελανιές στο σώμα μου".
Η Mary Ellen ανέφερε ότι η θετή της μητέρα την έκοψε με ψαλίδι, κάτι που, για το υπόλοιπο της ζωής της, της άφησε μια μόνιμη ουλή στο πρόσωπό της.
Η Etta Wheeler μαθαίνει για την Mary Ellen
Etta Wheeler
Ένας ανήσυχος γείτονας ανέφερε την κακοποίηση της Mary Ellen στις αρχές και η κοινωνική λειτουργός Etta Wheeler ερεύνησε την υπόθεση. Όταν τον Δεκέμβριο του 1873 η Wheeler χτύπησε την πόρτα του σπιτιού των θετών γονιών της Mary Ellen, τρομοκρατήθηκε όταν είδε ένα "χλωμό, αδύνατο παιδί, ξυπόλητο, με ένα λεπτό, λιγοστό φόρεμα".
Η τότε 9χρονη Mary Ellen είχε την ανάπτυξη ενός 5χρονου, ενώ, τα χέρια και τα πόδια της ήταν γεμάτα μώλωπες.
Τρομοκρατημένη από την κακοποίηση, ο Wheeler πήγε στην αστυνομία. Τότε όμως δεν υπήρχαν νόμοι κατά του ξυλοδαρμού των παιδιών και οι γονείς είχαν ουσιαστικά την απόλυτη εξουσία να πειθαρχούν τα παιδιά τους στο σπίτι.
Οι Φιλανθρωπίες αρνήθηκαν να πάρουν τη Mary Ellen από τους θετούς γονείς χωρίς νόμιμη εξουσιοδότηση και οι αρχές δεν ήθελαν να παρέμβουν σε ένα ιδιωτικό θέμα.
Η τότε 9χρονη Mary Ellen είχε την ανάπτυξη ενός 5χρονου, ενώ, τα χέρια και τα πόδια της ήταν γεμάτα μώλωπες.
Τρομοκρατημένη από την κακοποίηση, ο Wheeler πήγε στην αστυνομία. Τότε όμως δεν υπήρχαν νόμοι κατά του ξυλοδαρμού των παιδιών και οι γονείς είχαν ουσιαστικά την απόλυτη εξουσία να πειθαρχούν τα παιδιά τους στο σπίτι.
Οι Φιλανθρωπίες αρνήθηκαν να πάρουν τη Mary Ellen από τους θετούς γονείς χωρίς νόμιμη εξουσιοδότηση και οι αρχές δεν ήθελαν να παρέμβουν σε ένα ιδιωτικό θέμα.
Η Wheeler, απογοητευμένη και απελπισμένη, απευθύνθηκε στον ιδρυτή της Αμερικανικής Εταιρείας για την Πρόληψη της Βαναυσότητας κατά των Ζώων (American Society for the Prevention of Cruelty to Animals).
Οι Υπερασπιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων αγωνίζονται για τη Mary Ellen
Henry Bergh
Την ίδια εποχή περίπου που οι ανάδοχοι γονείς της Mary Ellen άρχισαν να την κακοποιούν, οι ακτιβιστές άρχισαν να πιέζουν για νόμους κατά της σκληρότητας των ζώων.
Το 1866, ο ακτιβιστής Henry Bergh, φοβούμενος για την κακομεταχείριση των ζώων, ίδρυσε την American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA), δηλώνοντας ότι είναι η φωνή για τους "βουβούς υπηρέτες της ανθρωπότητας".
Ο Bergh έγραψε μια Διακήρυξη για τα Δικαιώματα των Ζώων και ίδρυσε την ASPCA. Σύντομα, η οργάνωση έγινε η επιβολή των νέων νόμων κατά της σκληρότητας. Ο ίδιος απέκτησε πολλούς εχθρούς και οι εφημερίδες τον ονόμασαν "The Great Medddler" (Ανακατώστρας), όμως εκείνος πίστευε ακράδαντα στην αποστολή του. "Είναι καθαρά θέμα συνείδησης, δεν έχει παράπλευρα προβλήματα. Το ζήτημα είναι ηθικό από όλες τις πλευρές του".
Όταν ο Bergh συνάντησε την Wheeler, ανέλαβε δράση. Επικοινώνησε λοιπόν με έναν δικηγόρο της ASPCA, έστειλε έναν μυστικό πράκτορα για να δει την κατάσταση της Mary Ellen και ακολούθως, πήγε το θέμα στο δικαστήριο.
Σε μια αίτηση για λογαριασμό της Mary Ellen, οι υποστηρικτές της ζήτησαν από έναν δικαστή να απομακρύνει το παιδί από το σπίτι όπου την κακοποιούσαν. Ο δικαστής συμφώνησε και έτσι ξεκίνησε η πρώτη δίκη κακοποιημένου παιδιού στην ιστορία των ΗΠΑ.
Το 1866, ο ακτιβιστής Henry Bergh, φοβούμενος για την κακομεταχείριση των ζώων, ίδρυσε την American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA), δηλώνοντας ότι είναι η φωνή για τους "βουβούς υπηρέτες της ανθρωπότητας".
Ο Bergh έγραψε μια Διακήρυξη για τα Δικαιώματα των Ζώων και ίδρυσε την ASPCA. Σύντομα, η οργάνωση έγινε η επιβολή των νέων νόμων κατά της σκληρότητας. Ο ίδιος απέκτησε πολλούς εχθρούς και οι εφημερίδες τον ονόμασαν "The Great Medddler" (Ανακατώστρας), όμως εκείνος πίστευε ακράδαντα στην αποστολή του. "Είναι καθαρά θέμα συνείδησης, δεν έχει παράπλευρα προβλήματα. Το ζήτημα είναι ηθικό από όλες τις πλευρές του".
Όταν ο Bergh συνάντησε την Wheeler, ανέλαβε δράση. Επικοινώνησε λοιπόν με έναν δικηγόρο της ASPCA, έστειλε έναν μυστικό πράκτορα για να δει την κατάσταση της Mary Ellen και ακολούθως, πήγε το θέμα στο δικαστήριο.
Σε μια αίτηση για λογαριασμό της Mary Ellen, οι υποστηρικτές της ζήτησαν από έναν δικαστή να απομακρύνει το παιδί από το σπίτι όπου την κακοποιούσαν. Ο δικαστής συμφώνησε και έτσι ξεκίνησε η πρώτη δίκη κακοποιημένου παιδιού στην ιστορία των ΗΠΑ.
Η δίκη
Οι συνθήκες όπου ζούσε η Mary Ellen
Στις 9 Απριλίου 1874, η αστυνομία πήρε τη Mary Ellen από το σπίτι των Connolly και την οδήγησε στο δικαστήριο. Επειδή όμως φορούσε κουρελιασμένα ρούχα, την έβαλαν στο δικαστήριο τυλιγμένη σε μια κουβέρτα.
Ο δημοσιογράφος Jacob Riis περιέγραψε τη σκηνή.
Ο δημοσιογράφος Jacob Riis περιέγραψε τη σκηνή.
"Είδα ένα παιδί… στη θέα του οποίου οι άνδρες έκλαιγαν δυνατά, και άκουσα την ιστορία της μικρής Mary Ellen… αναστάτωσε την ψυχή μιας πόλης και ξύπνησε τη συνείδηση ενός κόσμου που είχε ξεχάσει, και καθώς κοίταξα, ήξερα ότι βρισκόμουν εκεί που γραφόταν το πρώτο κεφάλαιο για τα δικαιώματα των παιδιών".
Κατά τη διάρκεια της δίκης, η Mary Ellen κατέθεσε κατά της Mary Connolly, η οποία υπερασπίστηκε τον εαυτό της υποστηρίζοντας ότι ο κόσμος "αγνοούσε τις δυσκολίες ανατροφής και ελέγχου των παιδιών".
Οι ένορκοι χρειάστηκαν μόλις 20 λεπτά για να αποφασίσουν ότι η Connolly ήταν ένοχη και να την στείλουν στη φυλακή για ένα χρόνο.
Το Κίνημα Προστασίας των Παιδιών
Μετά τη δίκη, η Wheeler υιοθέτησε την Mary Ellen, η οποία μετακόμισε σε ένα προάστιο του Ρότσεστερ.
"Εδώ ξεκίνησε μια νέα ζωή", έγραψε η Wheeler. "Το παιδί, κλεισμένο τόσο καιρό μέσα σε τέσσερις τοίχους ενώ τώρα ήταν σε έναν νέο κόσμο, ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση… Σε αυτό το σπίτι όμως υπήρχαν και άλλα παιδιά και της έμαθαν πράγματα, καθώς τα παιδιά μόνα τους μπορούν να διδάξουν το ένα το άλλο. Της έμαθαν να παίζει, να μην φοβάται, να γνωρίζει τα δικαιώματά της και να τα διεκδικεί".
Η υπόθεση της Mary Ellen ενέπνευσε τον Henry Bergh, ο οποίος, τον Δεκέμβριο του 1874, ίδρυσε στη Νέα Υόρκη την Society for the Prevention of Cruelty to Children (SPCC), η οποία, τον επόμενο χρόνο, ερεύνησε πάνω από 300 περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης.
Όταν ο Bergh και η SPCC πίεσαν για νόμους κατά της παιδικής κακοποίησης, βρήκαν αντιδράσεις. Η εφημερίδα New York World έγραψε ότι ο Bergh ήθελε άδεια για να "μπαίνει στα σπίτια των φτωχών και να τους παίρνει τα παιδιά με την υποψία ότι δέρνονται". Παρά την αντίθεση, το 1876, ο νόμος ψηφίστηκε.
Το 1888, στα 24 της, η Mary Ellen παντρεύτηκε τον Lewis Schutt, έναν χήρο με τρία παιδιά. Το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες, την Etta (που πήρε το όνομά της από τη γυναίκα που έσωσε τη Mary Ellen) και τη Florence, και υιοθέτησε την ορφανή Eunice.
Έζησε μέχρι την ηλικία των 92 ετών και πέθανε στις 30 Οκτωβρίου του 1956.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου