Κάποιοι από τους δολοφόνους εντάχθηκαν αργότερα στην προσωπική φρουρά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη...

 

Δημήτρης Σταματάκης

ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 76 ΧΡΟΝΙΑ
ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ...

ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΛΙΠΑΣΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ!

Ήταν και οι δυο αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού. Πολέμησαν στον Μικρασιατικό πόλεμο και τραυματίστηκαν. Τα “παράσημά” τους; Ο Σταματάκης είχε ένα ξύλινο ποδάρι, ενώ ο Παπουτσάκης ήταν με αγκύλωση και κούτσαινε. Δυο ανάπηροι άνθρωποι. Όμως δεν λογάριασαν την αναπηρία τους, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κρήτη. Ούτε έφυγαν στην Αίγυπτο, όπως ο πολύς Παύλος Γύπαρης, ακολουθώντας το βασιλιά και τον πρωθυπουργό Τσουδερό, για να επιστρέψει στην Κρήτη και να ξεκινήσει τον Εμφύλιο το Νοέμβρη του ‘44. Εντάχθηκαν στο ΕΑΜ και δούλεψαν στις υπηρεσίες κατασκοπείας και αντικατασκοπείας του ΕΛΑΣ.
Το βράδυ της 18ης Ιουλίου του 1947, οι “Γυπαραίοι” τους συνέλαβαν και τους φυλάκισαν σ’ ένα σπίτι στη Σούδα. Εκεί οδήγησαν και τους Μανώλη Πισσαδάκη, Κωστή Πατεράκη, Αντώνη Κορνάρο και το συνταγματάρχη Στέφανο Πρώιμο. Αφορμή; Οι αντάρτες είχανε σκοτώσει τον Παπαδόνικο στα Κεραμειά. Την προηγούμενη μέρα, στις 17.7, είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ και ο ΕΑΜίτης δικηγόρος Ευτύχης Παλήκαρης.
Ξημερώματα Σαββάτου, 19 Ιουλίου, οι φυλακισμένοι περιμένουν το τέλος τους. Κάποια στιγμή μπαίνουν στο δωμάτιο δυο “Γυπαραίοι”. Ο ένας φωνάζει “να σηκωθούν οι Παπουτσάκης και Σταματάκης”. Είχανε ξαπλώσει στο πάτωμα, μάλιστα ο Σταματάκης είχε βγάλει και το ξύλινο πόδι. «Δραματική στιγμή. Σηκώθηκαν και ο Σταματάκης προσπαθεί με τη βοήθεια του Παπουτσάκη να φορέσει το ξυλοπόδαρό του. Πέρασαν 3-4 λεπτά να περάσει το ξύλο στο πανταλόνι και να κουμπώσει τους ιμάντες και ο σαδιστής δήμιος με αταραξία και αδιαφορία περιμένει. Όλοι μας σιωπούμε με χαρακτηριστική σιωπή αγωνίας. Φόρεσαν τα σακάκια των οι δυστυχείς, ζήτησαν από ένα τσιγάρο, μας αποχαιρέτισαν με πνιγμένη φωνή και βγήκαν συνοδεία των δυο δήμιων στην αυλή. Κουτσαίνοντας έφθασαν στην αυλόπορτα και χάθηκαν πίσω από τον μαντρότοιχο.»
Τα δραματικά γεγονότα περιγράφονται στο περιοδικό ΑΝΤΙ, τεύχος 699, στις 12.11.1999. (εκδότης του οποίου ήταν ο Χρήστος Παπουτσάκης, γιος του Γιώργη), με κείμενο που έγραψε ο Στ. Πρώιμος, που τελικά δεν εκτελέστηκε εκείνο το βράδυ. Στο ίδιο αφιέρωμα του ΑΝΤΙ φιλοξενείται η μαρτυρία της Κ.Ξ. από τη Σούδα: «...Η μάνα μου με πήρε να πάμε στο ρυάκι να μαζέψουμε χόρτα. Μια στιγμή μου λέει “Κοίτα, κοίτα τσι βγάζουνε φωτογραφία” και μου δείχνει τσ’ αθρώπους. Ήτανε αγκαλιασμένοι. Αμέσως ακούστηκαν πυροβολισμοί και πέσανε κάτω κι οι δυο με τσι πατερίτσες....»Την επόμενη μέρα, Κυριακή 20.7.1947 βρέθηκαν τα πτώματά τους πεταμένα στο δάπεδο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στη Σούδα.
Κάποιοι από τους δολοφόνους εντάχθηκαν αργότερα στην προσωπική φρουρά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη...
(Από τον Γιάννη Κυριακάκη)