Ο κανόνας του ποδοσφαίρου που ισχύει μόνο στα Νησιά Φερόε

Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να τον εφαρμόσουν

 Πριν πούμε την ποδοσφαιρική

ιστορία, ας κάνουμε ένα μάθημα γεωγραφίας. Τα Νησιά Φερόε είναι ένα σύμπλεγμα νησιών στον βόρειο Ατλαντικό ωκεανό και είναι μια αυτόνομη περιοχή που ανήκει στο βασίλειο της Δανίας. Έχουν έκταση 1.399 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοι τους φτάνουν τους 54.000.

Η πιο κοντινή τους χώρα είναι η Σκωτία και βρίσκονται σχεδόν ακριβώς σε ίση απόσταση από τη Νορβηγία και την Ισλανδία. Οι κάτοικοι μιλούν φεροϊκά αλλά και δανέζικα. Είναι αυτόνομη από το 1948 και ελέγχει σχεδόν όλους τους τομείς, εκτός από την άμυνα, τη δικαιοσύνη, τις διεθνείς σχέσεις και το νόμισμα, τα οποία υπάγονται στη Δανία. Περίπου 300 ημέρες το χρόνο βρέχει, το κρύο είναι πολύ και οι άνεμοι ακόμα περισσότεροι.

Οι περισσότεροι από εσάς θα τα γνωρίζετε από την ομάδα ποδοσφαίρου. Θα τα μάθατε ακόμα καλύτερα όταν κέρδισαν δυο φορές την εθνική μας ομάδα, την πρώτη στην έδρα τους με 2-1 και τη δεύτερη, 8 μήνες αργότερα, στην Ελλάδα με 1-0.

Οι κάτοικοι των νησιών αγαπούν το ποδόσφαιρο και οι δουλειά που έχουν επιδείξει πάνω σε αυτό, έχει τραβήξει και ξένους παίκτες στο εγχώριο πρωτάθλημα. Η εθνική ομάδα της χώρας βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο No. 123 της παγκόσμιας κατάταξης, ενώ είχε φτάσει και ακόμα ψηλότερα στο παρελθόν.

Ωστόσο, όπως έχουν αναφέρει οι παίκτες που αγωνίζονται εκεί, το πρόβλημα όταν παίζουν δεν είναι ούτε η βροχή ούτε το κρύο. Αλλά οι πάρα πολύ ισχυροί άνεμοι του Ατλαντικού, με ορισμένα από τα γήπεδα να είναι δίπλα στη θάλασσα. Οι άνεμοι είναι τόσο ισχυροί που η ομοσπονδία της χώρας, έχει υιοθετήσει έναν κανόνα στο ποδόσφαιρο, που μάλλον δεν ισχύει πουθενά αλλού.

Αν μια ομάδα κερδίσει ένα κόρνερ, ένα φάουλ ή ακόμα και ένα πέναλτι, επιτρέπεται σε έναν παίκτη να κρατά την μπάλα με το χέρι, μέχρι να την κλοτσήσει ο συμπαίκτης του. Γιατί πολλές φορές είναι αδύνατο να την κρατήσεις ακίνητη. Ωστόσο, αυτός ο κανόνας ευτυχώς δεν προκύπτει και πάρα πολύ συχνά, με τους προπονητές προς τιμήν τους, να μην σχεδιάζουν ειδικές τακτικές και «κομπίνες» μέσα από τέτοιες φάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές, μου έχει δημιουργηθεί η επιθυμία, όχι μόνο να επισκεφθώ κάποια στιγμή τα Νησιά Φερόε, αλλά και να παρακολουθήσω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, για να δω πως εκτελείται ακριβώς μια τέτοια φάση.