Ο Τζέιμς Ζάγκελ, αστυνομικός διευθυντής του Ιλινόις, άκουγε το πρωινό ραδιόφωνο καθώς πήγαινε
Εκτός από το να βοηθάει τα τοπικά αστυνομικά τμήματα με μικρές δουλειές, το τμήμα του (το Illinois Department of Law Enforcement, IDLE) ήταν περισσότερο προσανατολισμένο στην καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος και της διακίνησης ναρκωτικών. Καθώς όμως οι αναφορές έγιναν σαφέστερες -πολλοί θάνατοι σε όλη την περιοχή του Σικάγο- ο Ζάγκελ γνώριζε ότι αυτή θα μπορούσε να είναι η πιο σημαντική περίπτωση της καριέρας του. Άρχισε να κάνει ένα σωρό τηλεφωνήματα. Πρώτα στον διευθυντή της Βόρειας Περιφέρειας του IDLE, τον Thomas Schumpp, ο οποίος χειριζόταν το Σικάγο και τα προάστια του. Του είπε να συγκεντρώσει τους κορυφαίους ερευνητές του και να τους βάλει να αρχίσουν να συλλέγουν δεδομένα από τα αστυνομικά τμήματα. Αργότερα επικοινώνησε με αξιωματούχους υψηλού επιπέδου και ζήτησε την βοήθειά τους. Μεταξύ αυτών ήταν ο Γενικός Εισαγγελέας του Ιλινόις, Τάιρον Φάνερ, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται σε μια εκδήλωση συγκέντρωσης χρημάτων. Όταν ο βοηθός του του ψιθύρισε τα νέα, ο Φάνερ τα μεταβίβασε στον κυβερνήτη που ήταν μαζί του και έτρεξε στο αυτοκίνητό του για να καλέσει τον Ζάγκελ.
Οι Ζάγκελ και Φάνερ αποφάσισαν να συγκαλέσουν μια συνάντηση με κορυφαία στελέχη επιβολής του νόμου, καθώς και εκπροσώπους της Johnson & Johnson, της κατασκευάστριας εταιρίας του Tylenol. Ο Φάνερ ήξερε ότι χρειαζόταν το FBI, ειδικά αν η -ακόμα τοπική- κρίση μετατρεπόταν σε πανεθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τις επόμενες ώρες, ο βοηθός του έψαχνε νομικά βιβλία μέχρι που τελικά βρήκε έναν νόμο που καθιστούσε την παραποίηση φαρμάκων ομοσπονδιακό πλημμέλημα. Δεν ήταν ακριβώς το μεγάλο έγκλημα που έψαχνε, αλλά ήταν αρκετό για να εμπλακούν οι ομοσπονδιακοί. Το FBI ανέθεσε στην υπόθεση 50 πράκτορες και το τεράστιο δίκτυο εθνικών πόρων του.
Εκείνο το βράδυ, οι ειδήσεις στα κανάλια έδειχναν μόνο τον πανικό για το Tylenol. Σε όλη τη χώρα, τρομοκρατημένοι Αμερικανοί έψαχναν τα ντουλάπια και τα συρτάρια με τα φάρμακα, ψάχνοντας τις κάψουλες και, παρ' ότι πέταξαν το Tylenol, εξακολουθούσαν να έχουν έναν τεράστιο αριθμό συσκευασμένων προϊόντων στα σπίτια τους, τα οποία, οποιοδήποτε από αυτά, θα μπορούσε να είναι ένας Δούρειος Ίππος με το θανατηφόρο δηλητήριο.
Καθώς ο τρόμος εξαπλωνόταν σε όλη την χώρα, η 20χρονη Τερέζα Τζάνους πέθανε στο Northwest Community Hospital. Ο Δρ Κιμ είχε κάνει ό,τι μπορούσε, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά από την πρώτη στιγμή.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της ημέρας, ο διευθυντή της Βόρειας Περιφέρειας του IDLE, Schumpp, και ο βοηθός του Edward Cisowski, λάμβαναν αναφορές από τους άνδρες τους και προσπαθούσαν απεγνωσμένα να καταλάβουν ποιος θα μπορούσε να είναι υπεύθυνος γι’ αυτό το τερατώδες έγκλημα. Δεν είχαν προφανές κίνητρο. Στη συνάντηση το επόμενο πρωί, ο εξουθενωμένος Schumpp σηκώθηκε όρθιος και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Ίσως ήταν κάποιος που προσπαθούσε να χειραγωγήσει την τιμή της μετοχής της J&J, είπε. Ή, ίσως ένα από τα θύματα ήταν στόχος κάποιου, και τα υπόλοιπα σκοτώθηκαν για να καλυφτεί η πραγματική δολοφονία. Θα μπορούσε επίσης να είναι κάποιος δυσαρεστημένος υπάλληλος της J&J που ήθελε εκδίκηση. Όποια και αν είναι η περίπτωση, κάθε πιθανότητα θα έπρεπε να απορριφθεί μέχρι να αποκαλυφθεί ένα ξεκάθαρο κίνητρο. Συνήθως οι περισσότεροι δηλητηριαστές είναι γυναίκες, αν και σχεδόν πάντα σκότωναν ανθρώπους που γνώριζαν. Και εκτός του ότι τρία από τα θύματα ονομάζονταν Μαίρη και οι Τζάνους ήταν μια μεγάλη οικογένεια, δεν υπήρχε τίποτα που να συνδέει τα θύματα μεταξύ τους.
Οι εκπρόσωποι της J&J άκουσαν την απόφαση να αφαιρεθούν όλα τα προϊόντα Tylenol από τα ράφια των καταστημάτων και από τα ντουλάπια στα σπίτια, σε εθνικό επίπεδο και άμεσα. Παρά τη μαζική απώλεια εσόδων που αντιμετώπιζε, η εταιρία συμφώνησε και αποφάσισε να προχωρήσει ακόμη περισσότερο, διακόπτοντας προσωρινά όλη την παραγωγή του προϊόντος. Μόλις καταστρέφονταν τα παυσίπονα, θα ήταν αδύνατο να εντοπιστεί πού και πότε δηλητηριάστηκαν και δε θα ήταν διαθέσιμα ως στοιχεία σε μια δίκη. Όμως, τώρα διακυβεύονταν εκατομμύρια ζωές, οπότε προείχε η σωτηρία τους, μια απόφαση που έμελλε να παίξει μεγάλο ρόλο σε μελλοντικά γεγονότα. Οι εκπρόσωποι της J&J προσφέρθηκαν να δημιουργήσουν ένα εργαστήριο για τον έλεγχο κυανίου. Η εταιρία διοργάνωσε και πραγματοποίησε συνεντεύξεις Τύπου σε μεγάλα ΜΜΕ σε όλη τη χώρα για να προειδοποιήσει τους καταναλωτές για τον κίνδυνο. Αν δεν μπορούσαν να σώσουν το προϊόν, ήλπιζαν ότι ίσως έσωζαν τη φήμη της.
Όταν τελείωσε η συνάντηση, ο Schumpp δημιούργησε μεικτές ομάδες ερευνητών που θα επιτηρούσαν τα σπίτια των θυμάτων. Η θεωρία του ήταν ότι, ένας ανώνυμος δολοφόνος μπορεί να ήθελε να δημιουργήσει μια προσωπική σχέση με τα θύματά του. Ομάδες επιτήρησης στάλθηκαν επίσης σε όλες τις κηδείες. Περισσότεροι πράκτορες στάλθηκαν για να μιλήσουν με οποιονδήποτε εργαζόταν κοντά στα καταστήματα όπου είχε αγοραστεί το μολυσμένο Tylenol. Δημιουργήθηκε μια τηλεφωνική γραμμή η οποία γρήγορα πλημμύρισε από συμβουλές, θεωρίες και κλήσεις από ανθρώπους που αναρωτιόντουσαν τι να κάνουν με το Tylenol που είχαν. Ορίστηκε συνάντηση σε καθημερινή βάση όπου, κάθε ερευνητής έπρεπε να γράφει ό,τι είχε μάθει κάθε μέρα. Αυτές οι αναφορές καταχωρήθηκαν σε ένα ειδικό πρόγραμμα σε υπολογιστή που αναπτύχθηκε μόνο για αυτήν την υπόθεση.
Οι αρχές ήταν τόσο αποφασισμένες να βρουν τον δράστη που ακόμη και τα μέντιουμ είχαν την τιμητική τους. Ο άνδρας ήταν λευκός, είπαν στην αστυνομία, ήταν μαύρος, ήταν Λατίνος. Οδηγούσε βαν, αγροτικό, μοτοσυκλέτα. Κάποια στιγμή ένα μέντιουμ τηλεφώνησε λέγοντας ότι είχε ένα όραμα μιας 46χρονης Γιαπωνέζας που ήταν θυμωμένη με την J&J επειδή αρνήθηκε να την προσλάβει. Προτού αφήσει το δηλητηριασμένο παυσίπονο, είχε αγοράσει ένα βάζο με ελιές από το κατάστημα, είπε. Η ιδιαιτερότητα των στοιχείων έκανε την ιστορία να φαίνεται αληθινή. Η αστυνομία τον ρώτησε πώς είχε τα οράματά του και εκείνος τους είπε ότι, όποτε έπαιρνε το μαγικό στυλό του, εκείνο έγραφε τις λεπτομέρειες γι' αυτόν.
Οι ερευνητές απέκλεισαν κάθε πιθανότητα η μόλυνση να είχε συμβεί στα εργοστάσια όπου κατασκευαζόταν το Tylenol και άρχισαν να ψάχνουν τις εφημερίδες του Σικάγο για υπερβολική δόση του φαρμάκου ή ιστορίες τυχαίου θανάτου που θα μπορούσαν να παρακινήσουν την εκδίκηση. Όταν δεν βρήκαν τίποτα, έψαξαν 10 χρόνων δολοφονίες που συνέβησαν στις 29 Σεπτεμβρίου για να δουν αν η ημερομηνία ήταν σημαντική.
Μάταια όμως. Καθώς περνούσαν οι μέρες, η πίεση στους ερευνητές να βρουν έναν ύποπτο αυξανόταν. Ο δολοφόνος δεν είχε απαιτήσεις και είχε χτυπήσει τυχαία μέσω του Tylenol. Θα τον εμπόδιζε η απόσυρση του φαρμάκου από την αγορά να βρει άλλους τρόπους να σκοτώσει; Υπήρχαν δεκάδες άλλα φάρμακα χωρίς ιατρική συνταγή που θα μπορούσαν να είναι εξίσου ευάλωτα. Όσο προσπαθούσαν οι αρχές να ηρεμήσουν το κοινό, μέχρι να βρεθεί ο δολοφόνος, όλοι ήταν πιθανός στόχος. Μέχρι στιγμής, οι συνεντεύξεις είχαν χρησιμεύσει μόνο στην απαλλαγή ενός μεγάλου αριθμού αθώων.
Στις 6 Οκτωβρίου, μια ανυπόγραφη, χειρόγραφη επιστολή έφτασε στα γραφεία της J&J.
Κύριοι:
Όπως μπορείτε να δείτε, είναι εύκολο να τοποθετηθεί κυάνιο (αλλά και κάλιο και νάτριο) σε κάψουλες που βρίσκονται στα ράφια των καταστημάτων. Και δεδομένου ότι το κυάνιο βρίσκεται μέσα σε ζελατίνη, είναι εύκολο να πείσουμε τους αγοραστές να καταπιούν το πικρό χάπι. Μια άλλη ομορφιά είναι ότι το κυάνιο λειτουργεί γρήγορα. Χρειάζεται πολύ λίγο. Και δεν υπάρχει χρόνος για να ληφθούν αντίμετρα.
Αν δεν σας ενοχλεί η δημοσιότητα αυτών των μικρών καψουλών, τότε μην κάνετε τίποτα. Μέχρι στιγμής έχω ξοδέψει λιγότερα από 50 δολάρια και μου παίρνει λιγότερο από 10 λεπτά ανά μπουκάλι.
Αν θέλετε να σταματήσετε τη δολοφονία, στείλτε 1.000.000 δολάρια στον τραπεζικό λογαριασμό #84-49-597 στην Continental Illinois Bank Chicago, Ill.
Η J&J ειδοποίησε αμέσως αυτό που είχε γίνει πλέον Ειδική Ομάδα του Tylenol. Το πρώτο πράγμα στο οποίο εστίασαν οι ερευνητές ήταν ο τραπεζικός λογαριασμός, αλλά αντί για τη σημαντική ανακάλυψη που τόσο πολύ ήθελαν, αυτό που ανακάλυψαν έμοιαζε περισσότερο με φάρσα. Ο λογαριασμός είχε καταχωρηθεί σε έναν κληρονόμο της περιουσίας του Miller Brewing, τον Φρέντερικ Μίλερ ΜακΚέι, ο οποίος είχε κλείσει πρόσφατα ένα ταξιδιωτικό γραφείο που του ανήκε. Ο προσημειωμένος φάκελος που περιείχε την επιστολή εντοπίστηκε στη μηχανή γραμματοσήμων Pitney-Bowes του πρακτορείου. Σύντομα, έμαθαν ότι η πρώην υπάλληλος του ΜακΚέι, Νάνσυ Ρίτσαρντσον, τον κυνηγούσε για τον τελευταίο μισθό των 511 δολαρίων. Ίσως δεν ήταν το κίνητρο για να διαπράξει μαζική δολοφονία, αλλά η επιστολή ήταν μια ομολογία που δεν αγνοήθηκε εύκολα. Η Νάνσυ και ο σύζυγός της, Ρόμπερτ, είχαν θυμώσει με τον ΜακΚέι για την επιταγή. Οι πράκτορες έμαθαν ότι, μέχρι και τρεις εβδομάδες πριν από τους πρώτους θανάτους του Tylenol, οι Ρίτσαρντσον ζούσαν στο Σικάγο αλλά έφυγαν χωρίς εξήγηση. Εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψή τους και εξαπολύθηκε ανθρωποκυνηγητό σε εθνικό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου