Έκανα ελεύθερο κάμπινγκ μετά από δέκα χρόνια και το μετάνιωσα

Τελικά το ελεύθερο κάμπινγκ από μία ηλικία και μετά, δεν παλεύεται.

Είπα να το κάνω γιατί ήθελε η κοπέλα μου. Πήραμε το σκύλο, πήραμε ότι είχαμε και δεν είχαμε από σκηνές, αντίσκηνα, σάκους, βατραχοπέδιλα, κεριά, σχοινιά, σουγιάδες, γκαζάκια, μία στολή ιππότη, κάτι γιαταγάνια του παππού μου και πήγαμε Πειραιά να πάρουμε το πλοίο για Αγκίστρι. Κόλαση. Ζέστη, κόσμος, κορονοϊός. Το κατάστρωμα ήταν τίγκα στις γριές (εντάξει ηλικιακός ρατσισμός τσεκ) σε καμιά ώρα φτάσαμε, μια χαρά. Εγώ τα κουβαλούσα όλα σαν μπουλντόζα και η δικιά μου είχε το παιδί - όπου παιδί, σκέψου το σκύλο. Είχα να το κάνω έτσι ελεύθερα δέκα χρόνια. Κάποτε ήμουν νέος και κυλιόμουν στις πέτρες, κοιμόμουν σε κλαδιά σαν κουκουβάγια, δεν είχα κανένα θέμα με τη βρώμα και το αλάτι. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Όλα έχουν αλλάξει. Καταρχάς το σώμα μου δεν αντέχει πλέον τις κακουχίες από το κάμπινγκ. Κάθε κίνηση πονάει και βάλε και το σκύλο, πάει, Τετάρτη και το μαρτύριο θα συνεχιζόταν μέχρι τη Παρασκευή.

Δύο είναι τα θέματα, πρώτον της έκανα το χατίρι και δεύτερον, χμ, είπα κι εγώ να τη δω πάλι λίγο νέο-χίπης. Τι το ήθελα;

Φτάνουμε στο γνωστό δασάκι στο Αγκίστρι και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ρε φίλε. Από την αρχή αυτό ήταν ένα μυστήριο. Ίσως επειδή ήταν Τετάρτη. Αρχίσαμε να στήνουμε και ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο πολύ πάσχει η κοπέλα μου από απόσπαση προσοχής. Εγώ την έστησα μπαμ μπαμ, η άλλη τριάντα ώρες να ξεδιπλώσει τον υπνόσακο. Τελικά και την δική της την έστησα εγώ.

Ναι, αυτό, γιατί όμως να μένουμε σε ξεχωριστές σκηνές με την κοπέλα μου στο κάμπινγκ; Μα γιατί φοβάται να μην κολλήσει κορονοϊό. Σεξ με μάσκα; Τσεκ. Σέβομαι όμως τους γονείς της που είναι ηλικιωμένοι.

Επιστροφή όμως στην κόλαση, ο σκύλος να γαβγίζει σαν τρελός και να θέλει να σπάσει τα λουριά, εγώ να προσπαθώ να βάλω μαγιό και να χορεύω μαζούρκα γιατί μου μπαίνανε οι πευκοβελόνες στις πατούσες.

Με τα πολλά καταφέραμε να πάμε μέχρι την παραλία, βάλαμε και το σκύλο μακροβούτι, όλα καλά, πήγαμε χλαπακιάσαμε στην κλασική ταβέρνα και ήρθε η ώρα για το βραδινό μαρτύριο του ύπνου.

Κουνούπι μέχρι τα μπούνια, να έχει χαλάσει ο φακός και να κουτουλάω τα δέντρα και ο σκύλος να γαβγίζει σαν μανιακός. Τελικά καταφέραμε να κοιμηθούμε με τα χίλια όρια, μαζί μου ο σκύλος να τον τραβάω μέσα στη σκηνή από το λουρί όλο το βράδυ για να μην γκρεμίσει τα πάντα.

Ξύπνησα με φρικτό πονοκέφαλο, αυχενικό τρίτου τύπου, ιδρώτας και αλάτι παντού – θύμιζα παστό ψάρι. Κι όμως μόνο η θέα της θάλασσας μπορούσε τελικά να σε αποζημιώσει για όλη αυτή την ταλαιπωρία. Να και κάτι καλό.

Η δεύτερη μέρα ήταν λίγο πιο εύκολη μιας και είχα γίνει κομάντο μετά από την πρώτη κρυάδα, το θέμα είναι όμως πως για να αρχίσεις να γίνεσαι ένα με το δάσος πρέπει να κάτσεις κανά μήνα, εμείς κάτσαμε δυο μέρες, οπότε είμασταν συνέχεια στο μεταίχμιο.

Δύσκολα θα το ξανάκανα, χάρηκα όμως που το δοκίμασα. Μία ελαφρώς νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν όταν το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν κάτι το ρομαντικό.

Πλέον είναι απλά πολύ ταλαιπωρία με μικρό αντίκρισμα. Αν είσαι νέος ή πολύ τρελός δοκίμασε το.