Όταν το Λούνα Παρκ ήταν το ωραιότερο μέρος του κόσμου

Υπήρχε κάτι από extreme sports στην Μπαλαρίνα ενώ το Ταψί ήταν το πρώτο απελευθερωτικό και διδαχτικό πεδίο αντίληψης ότι η ζωή μπορεί να σε χορέψει.


Τα Αηδονάκια, στο Μαρούσι, το τελευταίο Λούνα Παρκ της Αθήνας, έκλεισε μετά από τριάντα χρόνια συνεχούς ζωής –δεκαεπτά από τα οποία λειτουργούσε χωρίς άδεια. Αυτό, φυσικά, δεν το γνώριζαν τα 300.000 παιδιά που περνούσαν την είσοδό του -την εγχώρια Disneyland-, κάθε χρόνο δημιουργώντας αναμνήσεις.

Ίσως το Λούνα Παρκ να παραμένει σήμερα ο μόνος αναλογικός τόπος διασκέδασης, έξω από οθόνες, ψηφιακούς ήρωες και ολογραφικές εμπειρίες. Ίσως το Λούνα Παρκ να είναι η μόνη σύνδεση με τις συνήθειες του παρελθόντος μαζί με το ραδιόφωνο και το κουβεντολόι στο σταθερό τηλέφωνο.

Λίγο πριν το Black Mirror γίνει πραγματικότητα και αντικρίσουμε τη νταντά-ρομποτάκι να φτιάχνει φρουτόκρεμα και λίγο μετά τη θεμελίωση της σχέσης μας με τη Siri, η οποία καλεί τους φίλους μας αντί για εμάς, το Λούνα Παρκ είναι εκεί, σε ενεστώτα χρόνο, να καλύψει το χρονικό και συναισθηματικό κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας, μεταξύ του κάποτε και του επόμενου.


Στην πρώιμη φάση του, ο σκονισμένος «γύρος του θανάτου» στηνόταν κάθε σαββατοκύριακο προς τέρψη όλης της οικογένειας που κοιτούσε γουρλωμένη τον μοτοσικλετιστή να κινείται εναντίον της βαρύτητας μέσα σε ένα τεράστιο κύλινδρο


Photo: Unsplash / Eepeng Cheong
Μέρες και νύχτες στο Rodeo

Στα «κατσέλια» της Παραλιακής, εκεί που τώρα είναι το Blue και το Akanthus, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, βρισκόταν για χρόνια το θρυλικό Λούνα Παρκ, Rodeo, με την μπαλαρίνα, τον τροχό, το ταψί, το τρενάκι του τρόμου, τα συγκρουόμενα.

Στην πρώιμη φάση του, ο σκονισμένος «γύρος του θανάτου» στηνόταν κάθε σαββατοκύριακο προς τέρψη όλης της οικογένειας που κοιτούσε γουρλωμένη τον μοτοσικλετιστή να κινείται εναντίον της βαρύτητας μέσα σε ένα τεράστιο κύλινδρο, μια τρομακτική δεξαμενή επιδεξιότητας, τρέλας και απόγνωσης, ένα σόου βασισμένο στη φυγόκεντρο δύναμη και στην τύχη.

To Rodeo φιλοξενούσε και τη ντισκοτέκ Fiji, στην οποία γυρίστηκε η ταινία «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα». Στο Rodeo, επίσης, είχαν γυριστεί οι ταινίες «Γύρος του Θανάτου», «Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν», «Έξοδος κινδύνου» αλλά και η ταινία «Le Casse», του 1971, με τους Ομάρ Σαρίφ και Ζαν Πολ Μπελμοντό.


Ένα άηχο μπαμ, το οποίο κουβαλούσε ο δημιουργός του στο σπίτι σαν τρόπαιο ξεδώματος, παρόμοιο με αυτό του Τζάκσον Πόλοκ, μαζί με τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα της κατανόησης του κόσμου


Photo: Unsplash / Joia de Jong
Οι ακουαρέλες της φρεναπάτης

Δίπλα στον μελλοθάνατο γύρο, ένας μικρότερος περιστρεφόμενος μηχανισμός έδινε στους ίνσταντ καλλιτέχνες την ευκαιρία να εκφραστούν πετώντας μπογιές μέσα από πλαστικά μπουκάλια με στόμιο πάνω σε μια λευκή σελίδα από χαρτόνι που γύριζε γύρω από τον άξονά της σε σταθερό ρυθμό, καλοδεχούμενη την ακαριαία έμπνευση.

Έτσι δημιουργούνταν μια άτακτη ηφαιστειακή έκρηξη, μια μπουρλοτιασμένη πανδαισία χρωμάτων, ένα άηχο μπαμ, το οποίο κουβαλούσε ο δημιουργός του στο σπίτι σαν τρόπαιο ξεδώματος, παρόμοιο με αυτό του Τζάκσον Πόλοκ, μαζί με τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα της κατανόησης του κόσμου.

Φορώντας μια μπατίκ μπλούζα, ψυχεδελικής ανάγνωσης, θυμήθηκα αυτές τις ακουαρέλες φρεναπάτης -κρίμα που δεν τις κράτησα, ευτυχώς που δεν τις κράτησα- και διαβάζοντας για το λουκέτο στα Αηδονάκια τα βιώματα ξεπήδησαν σαν Jack in the Box.

Το Rodeo σταμάτησε να λειτουργεί το 1986 όταν μια κοπέλα έπεσε από το Εντερπράιζ. Το Λούνα Παρκ διαλύθηκε το 1987 και τα παιχνίδια του πουλήθηκαν σε άλλα «κατσέλια» που άνοιξαν στην Αθήνα.

Siri, σβήσε κάθε ανάμνηση!