Ούτε φωνή , ούτε ακρόαση…..

(Από επίσημη αντίδραση)….

Δεν πέρασαν πολλές βδομάδες από τότε που γράψαμε από

τούτη τη στήλη, για το πρόβλημα της κυκλοφορίας στο πεζοδρόμιο της παραλίας ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ, με αιχμή το δυτικό σημείο της παραλίας , των ποδηλάτων…

Σμάρια παιδιών σε μικρά, ή μεγάλα ποδήλατα ακόμα και πατίνια , γράφουν στα υποδήματα των νεανικών τους ποδιών σε μία απίστευτη περιφρόνηση εκ μέρους των ΚΑΙ , ΚΥΡΙΩΣ των γονιών και κηδεμόνων των εποχούμενων ,τους κινδύνους για τους κινούμενους πεζούς όσο και τη δική τους σωματική ακεραιότητα…

Δεν περηφανευόμαστε για την εκδήλωση ενδιαφέροντος εκ μέρους του κοινού ,του δημοσιεύματος μας γιατί , ένας από τους λόγους ύπαρξής μας είναι και η ανάδειξη προβλημάτων της καθημερινότητας της πόλης μας..

Λυπούμαστε μόνο για την απουσία αντίδρασης των εν γένει υπευθύνων..

ΔΥΣΤΥΧΩΣ…

Προφανώς οι ανωτέρω, είτε δεν διαβάζουν ηλεκτρονικό ΜΑΙΣΤΡΟ, είτε κάτι τέτοια δημοσιεύματα τους αφήνουν ΠΑΓΕΡΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ!!!

Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει…

Όμως η σημερινή δημοσίευση προχωρά σε ένα άλλο θέμα ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ!!!

Για τους οδηγούς των δικύκλων ο λόγος…

Αφήνουμε το ζήτημα της χρήσης του κράνους .

Το κράνος , όπως και η ζώνη σώζουν ζωές και από επικίνδυνους τραυματισμούς …

Αποτελεί πρόκληση -η μη συμμόρφωση

στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας , στην στοιχειώδη λογική και είναι , πέρα από επικίνδυνη και γελοίο παράδειγμα προς αποφυγή , στον διεθνή κόσμο…

Ας πάμε , όμως στην τραγικά επικίνδυνη περίπτωση..

Το φαινόμενο , δικυκλιστών, να έχουν στο μηχάνημα μικρά παιδιά , νήπια , όρθια πιασμένα στα τοιχώματα …

Εικόνα , που ξεπερνάει κάθε λογική και βάζει , τον παρατηρητή, να ανατριχιάζει στη σκέψη μιας στραβοτιμονιάς του μοτοποδηλάτου, ή παρέμβασης άλλου οχήματος…

Παιδί μικρο, νήπιο στο μηχανάκι όρθιο μπροστά , γαντζωμένο κάπου..

Μυαλό δεν υπάρχει;

Από πού κι ως πού , διασφαλίζεται το παιδί ;

Έτσι και γείρει η μηχανή, το πρώτο θύμα , θεός φυλάξει, θα είναι το άτυχο μικρό…

Θυμάμαι , πριν από χρόνια…

Εκεί μπροστά στου Κορομηλιά, βλέπω έναν νεαρό άνδρα οδηγώντας μηχανάκι και μπροστά, η εικόνα που περιέγραψα παραπάνω…

Απλά γνωστός ,αλλά τον σταμάτησα..

Του έκανα την παρατήρηση κι αυτός ….

Με στραβοκοίταξε , μαρσάρησε κι από δω πάνε οι άλλοι…

Πέρασαν , πάνω από έξι μήνες και στο διάστημα αυτό , η συμπεριφορά του περίπου όπως , όταν του έκανα την

παρατήρηση…

Και μια μέρα μπροστά μου , και φρέναρε..

Το ύφος απολογητικό…

«Είχες πολύ δίκιο κυρ Θόδωρε, για τον μικρό στο μοτοσακό»….

Δεν είναι θέμα , αν είχα δίκιο, η επικινδυνότητα μετράει, απάντησα….

Τώρα, μετά από τόσα χρόνια , βλέπω τον, τότε , μικρούλη έφηβο, πια, και χαμογελώ…

Πρέπει να έπιασε ο λόγος μου, σκέφτομαι…

Αλλά, μπορείς να σταματάς τον καθένα για να του πεις μια κουβέντα;

Και καλά , ο άνθρωπος της ιστορίας μου ήταν , τελικά, λογικός πως να ξέρω όμως με τον κάθε άλλο ποια θα είναι η αντίδρασή του…

Οι τηρητές της τροχαίας τάξης;

Δεν ξέρω , εγώ μιλώ για την αφεντιά μου , και μόνο , πως βλέπω το θέμα …

Αλλά αδέρφια, αγαπητοί αναγνώστες και μη….

Πιστεύετε πως κάνω λάθος;

Με το χέρι στη καρδιά , απαντήστε μου…..

Θ.Κ.

11/9/24