Ερμής με δωδεκάποντα

Εκεί, στη γωνία Γλάδστωνος και Πατησίων, όπως κατεβαίνεις από το

Πολυτεχνείο αριστερά, γράφει το όνομά σου.

Ερωφίλη Κόκκαλη

ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ, ΕΔΩ ΘΑ ΑΡΑΞΟΥΜΕ, δεν έχει κάμερες παρακολούθησης. Αυτή η καβάτζα είναι ιερό μνημείο για τη γειτονιά μας. Έχω φέρει εδώ και τον Ξηαλέ, και τον Μασάι, και το Γοριλάκι και άλλους ναύτες και αρχαγγέλους.

Καπνίζεις ακόμα, ε; Κι εγώ. Το ηλεκτρονικό ούτε να το μυρίσω. Κι εσύ, ε; Την νταμίρα την πουλάνε και στα περίπτερα πια, το λένε cbd. Γελάς, ε; Στα pet shops πουλάνε cbd λάδι για γάτες. Εμείς οι γατομάνες μια ζωή θυσία. Κι οι σκυλομάνες καλές είστε, μη στραβομουτσουνιάζεις.

Πόσα χρόνια έχουμε να τρακάρουμε; Έξι σίγουρα, γιατί την τελευταία φορά σε είδα στα δελτία ειδήσεων, πρώτο θέμα!

Όταν μου ζήτησαν να μιλήσω δημόσια για σένα, ντράπηκα, κρύφτηκα. Και μεταξύ μας, εμείς δεν είχαμε ποτέ κολλητιλίκια. Πού τα πουλάνε αυτά τα σαντά οι φιλάνθρωποι σωτήρες; Σε μένα και σε σένα; Τεσπά.

Να ξέρεις, εμείς το είδαμε αυτό που σου έκαναν. Ναι. Στο repeat. Τα μάθαμε όλα. Τα ονόματά τους, τα πρόσωπά τους, τα μαγαζιά τους, τις ποινές τους. Από τότε κάθε χρόνο βρισκόμαστε ξανά εκεί, στο ίδιο σημείο ακριβώς. Δεν πήγε καλά αυτό. Είναι ελεύθεροι. Να στρίψω άλλο ένα;

Καταρχάς, να ξέρεις ότι την PrΕΡ ακόμα την περιμένουμε. Αφού μας πλάσαραν όλο το επικοινωνιακό για την 1η Δεκέμβρη, και τα τρία υπουργεία μάς έκαναν ghosting. Και το Υγείας και το Οικονομικών και το Ψηφιακής Διακυβέρνησης. «Δεν λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και τα Truvada». Με ρωτάνε κάθε μέρα στα τηλέφωνα και στα ραντεβού: «Γιατί δεν είναι ακόμα διαθέσιμη η PrΕΡ;» «Προς το παρόν, μπορείτε να την αγοράσετε online», τους απαντώ .

Μου λένε ότι σε θυμούνται και με τα παλιά σου φτερά .«Τα πόσο παλιά;» ρωτάω με σηκωμένο φρύδι. Γιατί εγώ σε θυμάμαι να χορεύεις ξέφρενα, μούσκεμα στον ιδρώτα, κάτι Ψυχοσάββατα στο Sodade, με ένα φανελάκι μαύρο διχτυωτό κι ένα κολλητό μπλουτζίν, όσο ξεροστάλιαζα στην μπάρα για μια ματιά του Ξηαλέ, με μια βότκα σκέτη στο ένα χέρι κι ένα τσιγάρο στο άλλο. Με 12 ευρώ και 2 προφυλακτικά υπόλοιπο τσέπης, αρκετά για μια τελευταία βότκα και ταξί μέχρι τη Χαμοστέρνας.

Όταν ακόμα τα κινητά μας τα είχαμε για sms και αναπάντητες και τα σώματά μας μιλούσαν όλες τις γλώσσες εκτός από τα greeklish. Θυμάσαι, ε; Τότε η online παραγγελία ενός παλτού και η online παραγγελία ενός γκόμενου ήταν διαφορετικές διαδικασίες. Και βέβαια τα παλτά είχαν καλύτερη ποιότητα…

Έβγαζες και δεύτερη σεζόν.

Σε θυμάμαι να τρέχεις φτερωτός πάνω σε τακούνια για να γλιτώσεις από τους κανίβαλους, και μετά με τα ίδια τακούνια σπασμένα, τα ίδια φτερά ξεπουπουλιασμένα, να κάνεις catwalk στην Ερμού.

Σε θυμάμαι να ψευδίζεις εκείνες τις λιγοστές φορές…

Σε θυμάμαι στη σκηνή του pride να κουβαλάς πάνω σε ένα κορμί λυγερό και περήφανο το κληρονομικό στίγμα όλων των γενεών, ανέλπιστα γερά και στιβαρά, μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο, χαμογελαστός.

Να ξέρεις, εμείς το είδαμε αυτό που σου έκαναν. Ναι. Στο repeat. Τα μάθαμε όλα. Τα ονόματά τους, τα πρόσωπά τους, τα μαγαζιά τους, τις ποινές τους. Από τότε κάθε χρόνο βρισκόμαστε ξανά εκεί, στο ίδιο σημείο ακριβώς. Δεν πήγε καλά αυτό. Είναι ελεύθεροι. Να στρίψω άλλο ένα;

Σε άλλα νέα, η Βίσση στο Ηρώδειο και με διπλό sold out. Άρα δεν θα πει τις «Τσούλες». Η Μαντόνα αρρώστησε, ακύρωσε την περιοδεία για τα 40 χρόνια. Τώρα έχει αναρρώσει πλήρως like a phoenix. Και το πιο κουλό απ’ όλα: συμφιλιώθηκαν με τη Βανδή. Όχι η Μαντόνα καλέ, η Βίσση.

Μήπως θυμάσαι τον ΣΥΡΙΖΑ; Έχει υποψήφιο πρόεδρο επιχειρηματία, μορφωμένο, αμερικανοτραφή και γκέι. Δηλώνει αυτοδημιούργητος και Αδέκαστος Μπάρας, και γι’ αυτό έχουν αφρίσει οι άλλες. Μ’ ακούς, καλέ, ή μόνη μου μιλάω;

Περνάω κάθε μέρα από τον πεζόδρομο, δεν το θέλω, αλλά είναι στον δρόμο μου για να πάω στη δουλειά. Ούτε τη δουλειά τη θέλω, αλλά είναι στον δρόμο μου για να πληρώσω το νοίκι.

Τον δρόμο μου τον θέλω, όπως κι εσύ τον δικό σου.

Εντάξει, δεν έχει αλλάξει και τόσο. Κάτι φτωχοτουρίστες που παριστάνουν τους κοσμοπολίτες. Ο μουστακαλής στον πάγκο με τα σταφύλια, σαν άγαλμα. Τα τσόλια στα τραπέζια έξω από τον φούρνο χουφτώνουν το παντελόνι τους όταν με βλέπουν. Ρουφιάνοι στα πέριξ, οικοδομές, ανακαινίσεις, τρυπάνια. Ναι, αγάπη μου, φουλ αναβάθμιση η Ομόνοια.

Όλα πάνε δεξιά.

Πολύ μου αρέσουν τα καινούργια σου φτερά. Χειροποίητα; Μόνος σου τα έραψες; Σαν αληθινά!

Α, μην ξεχάσω κι αυτό.

Εκεί, στη γωνία Γλάδστωνος και Πατησίων, όπως κατεβαίνεις από το Πολυτεχνείο αριστερά, γράφει το όνομά σου. Ναι. Με ροζ χρώμα. Οδός Zackie Oh!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.