του Όθωνα Κουμαρέλλα
Τελικά το Ιράν «απάντησε». Τυχαία, ή όχι, στρυμωγμένο στη γωνία, ή όχι, έδρασε την καταλληλότερη στιγμή. Τη στιγμή που φαίνονταν όλα να καταρρέουν για τον «Άξονα της Αντίστασης» και το Ισραήλ να ξεκινά την «περιπέτεια» του Λιβάνου. Δίνοντας έτσι το «φιλί της ζωής» στη Χεσμπολάχ, αναπτερώνοντας το ηθικό και εξαναγκάζοντας το Ισραήλ και τη δύση σε πιο προσεκτικά βήματα. Το μήνυμα ότι το Ισραήλ δεν είναι αήττητο και ό,τι και να κάνει θα εξακολουθήσει να βρίσκεται σε καθεστώς διαβρωτικής ανασφάλειας για τον πληθυσμό του, στάλθηκε με ηχηρό τρόπο. Κι αυτό ανεξάρτητα από το ποσοστό των πυραύλων που αναχαιτίστηκαν, ή βρήκαν τον στόχο τους. Κανένας πόλεμος δεν κρίνεται στον αέρα (ούτε σβήνουν οι πυρκαγιές από τον αέρα, αλλά αυτό είναι… άλλου παπά ευαγγέλιο). Γεγονός όμως είναι, ότι καμιά αεράμυνα δεν είναι αρκετή για να ανταποκριθεί σε επιθέσεις κορεσμού και το μήνυμα στάλθηκε, ακόμη και κανένας πύραυλος να μην κατάφερνε να φτάσει στο έδαφος (όλοι όμως είδαν, σε πραγματικό χρόνο, ότι έφτασαν «μερικοί»).
Φυσικά το Ιράν είναι το τελευταίο που θα ήθελε μια γενίκευση του πολέμου στη Μέση Ανατολή με την εμπλοκή των Αμερικανών και των Αγγλογάλλων. Έχει επίγνωση της ισχύος εκάστου μέρους και μια γενίκευση της σύγκρουσης πολύ πιθανόν, το σχεδόν σίγουρο, θα ήταν να ανατραπεί ο σχεδιασμός του για έξοδο στη Μεσόγειο. Μια στρατηγική, δηλαδή, που την προσπαθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες, με τη δημιουργία στο έδαφος των συμμαχικών του οργανώσεων, αφού στρατιωτικά το ίδιο βρίσκεται μακρυά. Σε αυτή τη «μη βούληση» για γενίκευση του πολέμου από την πλευρά του Ιράν, προστίθενται και οι ανάγκες της Ρωσσίας και της Κίνας, που για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία τους, δεν εξυπηρετείται από την αναταραχή. Στη θέση όμως που βρέθηκε δεν είχε άλλη επιλογή από μια πολύ καλά μελετημένη στον χρόνο εκτέλεσής της, αρκούντως ισχυρή στο μήνυμά της, αλλά και μετρημένη τόσο, όσο να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε μια κατακλυσμιαία επέκταση του πολέμου με συμμετοχή της «συλλογικής δύσης».
Οι Αμερικανοί
Οι Αμερικανοί βλέπουν με πολύ καλό μάτι μια καταιγιστική αεροπορική επίθεση εναντίον του Ιράν, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλαγή καθεστώτος στο εσωτερικό του. Χερσαία εισβολή και κατοχή όπως παλιότερα στο Ιράκ, όμως αποκλείεται. Μόνον με την προοπτική ότι μαζικοί βομβαρδισμοί ίσως να μόχλευαν τις εσωτερικές αντιθέσεις και να ενίσχυαν την εσωτερική αντιπολίτευση απέναντι στο καθεστώς. Γνωρίζουν όμως, ότι το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο, με τον «άξονα» Ρωσσίας – Κίνας να καραδοκεί. Γνωρίζουν ότι το Ισραήλ δεν είναι Ουκρανία, παρότι πληρεξούσιός τους, αλλά δεν μπορεί να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά από μόνο του, όπως πίστεψαν ότι θα μπορούσε να το κάνει η Ουκρανία εναντίον της Ρωσσίας και διαψεύστηκαν. Εκεί είναι υποχρεωμένοι να εμπλακούν οι ίδιοι πιο άμεσα από άμεσα.
Συνεπώς, ξύνονται… στη γκλίτσα του τσοπάνη, αλλά φοβούνται και τις γενικότερες επιπτώσεις, που μπορεί να τους γυρίσουν μπούμερανγκ. Πέραν του γεγονότος φυσικά, ότι μια ανεξέλεγκτη πετρελαϊκή κρίση, που θα μπορούσε να προκληθεί, όχι μόνον θα βοηθούσε απέραντα τη Ρωσσία στις δικές της επιδιώξεις και την «εκτίναξη» της οικονομίας της, αλλά θα οδηγούσε συνάμα στην κατάρρευση το οτιδήποτε έχει απομείνει στην οικονομία της Ευρώπης, παρασέρνοντας στο βάραθρο και τις ίδιες τις ΗΠΑ. Έναν μήνα μάλιστα πριν τις εκλογές στην Αμερική, μια τέτοια εξέλιξη θα τίναζε κυριολεκτικά την μπάνκα στον αέρα. Βέβαια δεν είναι απίθανο και δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα αποδειχθεί ότι «όταν το μυρμήγκι θέλει να χαθεί βγάζει φτερά»…
Το Ισραήλ
Το Ισραήλ, από την άλλη, έχοντας βρεθεί σε μεγάλη δυσκολία και συνεχή κατατριβή, εξ ιδρύσεως, αλλά με πολύ μεγάλη ένταση εδώ και έναν χρόνο, δεν έχει πολλές επιλογές. Ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος του και το ξέρει.
Από τη φύση του είναι επιθετικό, η νοοτροπία του είναι η με κάθε μέσο και τρόπο εξόντωση των αντιπάλων του. Έτσι, θεωρεί ότι με τη βία και τη μπαμπεσιά μπορεί να επιβάλλει τους κανόνες στο παιχνίδι και τελικά να κατισχύσει και να καταστήσει το «όραμα» του μεγάλου Ισραήλ πραγματικότητα.
Αντιστρέφοντας τους ρόλους επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τους Αμερικανούς και εν γένει τη συλλογική δύση ως «proxy» ενεργούμενο. Σπρώχνει ολοένα και περισσότερο προς γενικευμένο πόλεμο με την άμεση εμπλοκή των Αμερικανών και της συλλογικής δύσης, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Εξ άλλου διαθέτει πυρηνικά και έχοντας την αλαζονεία που ενισχύεται από την ατιμωρησία που απολαμβάνει, πιστεύοντας ακράδαντα ότι διαμέσου των διαφόρων οικονομικών και άλλων λόμπι, ελέγχει τον κόσμο, δεν αποκλείεται στο τέλος να κάνει το «απονενοημένο». Είναι, πέρα από αδίστακτο για τους αντιπάλους του, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ για την παγκόσμια ειρήνη! Ειδικά τώρα υπό την παρανοϊκή ηγεσία Νετανιάου.
Η στρατηγική της φθοράς
Το Ιράν και ο «Άξονας της Αντίστασης» από την πλευρά τους, έχοντας επίγνωση του Κινδύνου, αλλά και των δικών τους αντιφάσεων και αδυναμιών, πέραν της «καρτερίας» που επιδεικνύουν όλα αυτά τα χρόνια και την μεγάλη ανοχή στις απώλειες, μια ανοχή που δεν διαθέτει το Ισραήλ και η δύση, σωστά επιλέγουν τη σταδιακή «φθορά» του αντιπάλου. Η ανασφάλεια και ο φόβος είναι που θα διαλύσουν εκ των έσω το Ισραήλ και όχι η ισχύς των όπλων. Αυτή χρησιμοποιείται, στον βαθμό που μπορεί να χρησιμοποιείται, για να προκαλεί ολοένα και μεγαλύτερη ανασφάλεια και σπατάλη πόρων, επιτείνοντας τη φθορά. Ταυτόχρονα με τη στρατηγική αυτή στερούν ολοένα και περισσότερο τη δύση από επιχειρήματα για μια άμεση επέμβαση, που το Ισραήλ και το διεθνικό «κόμμα του πολέμου» προσπαθούν να τη σύρουν, μοχλεύοντας τις δικές της αλαζονικές ιδεοληψίες.
Χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε το παραμικρό, επί της ουσίας, όπως περίπου στην Ουκρανία με διαφορετικούς, αλλά παρόμοιους όρους, έχουμε να κάνουμε με την αντιπαράθεση της ισχύος απέναντι στην ευφυία…. Τα κέρδη της ισχύος είναι λίγα και προσωρινά, τα κέρδη της ευφυίας, αν και επιτυγχάνονται αργά και βασανιστικά απέναντι στην ισχύ, είναι περισσότερα και μονιμότερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου