Η παραδοξότητα της μπροστινής πόρτας στα λεωφορεία -Γιατί δεν θα δουλέψει ποτέ σωστά

Τα τελευταία χρόνια ζω στο Χαλάνδρι και δουλεύω στο κέντρο της Αθήνας.

Αναγκάζομαι, λόγω του ότι το σπίτι μου
βρίσκεται πολύ κοντά στη λεωφόρο Κηφισίας και μακριά από σταθμούς μετρό, να μετακινούμαι καθημερινά με το λεωφορείο, ή το τρόλεϊ -ανάλογα τι θα περάσει πρώτο (αν με ρωτάτε προτιμώ το τρόλεϊ, μου φαίνεται πιο ανθρώπινο).

Τις περισσότερες μέρες λοιπόν είτε στριμώχνομαι σαν σαρδέλα Καλλονής στο 550 (Κηφισιά-Φάληρο) ή αν είμαι τυχερή θα αλλάξω σε επόμενη στάση και θα μπω στο τρόλεϊ 10 (Χαλάνδρι-Τζιτζιφιές) για να φτάσω στα Ιλίσια. Όπου και θα κατέβω.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή θα μεσολαβήσουν πολλά. Φανάρια, στάσεις, μποτιλιάρισμα, κόρνες, κόσμος να μπαίνει, να βγαίνει, να βρίζει, να υβρίζεται, να μυρίζει ιδρώτα και απλυσιά, να αγγίζει και να αγγίζεται, να δίνει πληροφορίες, να παίρνει πληροφορίες, να χάνει στάσεις να σπρώχνει και να σπρώχνεται και άλλα όμορφα πράγματα που δεν σταματούν ποτέ να μας υπενθυμίζουν πόσο σκληρή είναι η καθημερινότητα στην Αθήνα.


Ο οδηγός, ένας γκριζομάλης κύριος γύρω στα 50+, σταματούσε σε κάθε στάση, με τρόπο που ήταν σχεδόν απαγορευτικός για κάποιον να μπει από την μπροστινή πόρτα

Σε αυτό που θα ήθελα να σταθώ όμως σήμερα, είναι το μέτρο των τελευταίων μηνών, συγκεκριμένα της 2ας Ιουλίου, που ορίζει ότι η είσοδος των επιβατών πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από τη μπροστινή πόρτα των λεωφορείων.


Φωτογραφία: Eurokinissi


Δεν θα το κρίνω. Ο ΟΑΣΑ και οι ειδικοί γνωρίζουν (;) καλύτερα από εμένα αν πράγματι δουλεύει στην πράξη. Αν με ρωτάτε πάντως, οφείλω να σας πω ότι η αίσθησή μου μού λέει ότι δουλεύει. Όσοι επιβιβάζονται από τη μπροστινή πόρτα -σύμφωνα με τα όσα βλέπω, ξαναλέω- χτυπάνε σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το εισιτήριο ή την κάρτα τους. Είτε λόγω ντροπής, είτε γιατί θέλουν να πηγαίνουν by the book (όπως και η υποφαινόμενη) βγάζουν την καρτούλα, την χτυπούν και την ξαναβάζουν στην τσάντα ή το πορτοφόλι τους.


Θα λέγαμε λοιπόν, ότι βρήκαμε τη φόρμουλα και το σύστημα του ηλεκτρονικού εισιτηρίου μπορεί να δουλέψει ΚΑΙ στα λεωφορεία -τρόλεϊ. Λάθος.

Θα σας περιγράψω τη χθεσινή εμπειρία δύο διαφορετικών μετακινήσεων για να εντοπίσετε την τεράστια παθογένεια του συστήματος.

Λίγο μετά τις 6 το απόγευμα επιβιβάζομαι από τη στάση Ιλίσια, στο τρόλεϊ που εκτελεί το δρομολόγιο Πατήσια-Νέο Ψυχικό, με σκοπό να αλλάξω σε κάποια στάση με άλλο που θα ανέβαινε στο Χαλάνδρι.




Ο οδηγός, που το είχε πάρει πολύ ζεστά -και καλώς έκανε, στις στάσεις άνοιγε πρώτα την μπροστινή πόρτα ώστε να επιβιβαστούν όσοι περίμεναν και κατόπιν -μετά από κάποια δευτερόλεπτα- τις πίσω πόρτες ώστε να κατέβουν όσοι το επιθυμούσαν. Με αυτή την τακτική, εξασφάλιζε ότι όλοι όσοι ήταν έξω, θα ανέβαιναν από την πρώτη πόρτα, φοβούμενοι ότι οι άλλες δεν θα ανοίξουν. Αυτό συνεχίστηκε για τις επόμενες 5 ή 6 στάσεις, με πολλή μεγάλη επιτυχία -μάλιστα κάποιος επιβάτης τον συνεχάρη λίγο πριν κατέβει.

Κατέβηκα στον Ερυθρό Σταυρό και περίμενα για να πάρω το τρόλεϊ Μουσείο-Σίδερα Χαλανδρίου (γι αυτή την ταλαιπωρία μπορούμε να μιλήσουμε κάποια άλλη φορά). Όταν το τρόλεϊ έφτασε επιτέλους, ο οδηγός σταμάτησε πολύ μπροστά από τη στάση και άνοιξε όλες τις πόρτες, εκτός από τη μπροστινή. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και σαν νομοταγοfreak που είμαι, έτρεξα στη μπροστινή πόρτα. Με είδε, άνοιξε, επιβιβάστηκα. Εγώ και άλλα δύο άτομα, ένας άνδρας και μια γυναίκα, ήμασταν οι μόνοι από ένα πλήθος 13-15 ατόμων που μπήκαμε από μπροστά.

Θέλησα κάπως να δικαιολογήσω την ατυχή αυτή στιγμή και έμεινα να παρατηρώ τι θα γίνει στις επόμενες στάσεις. Ο οδηγός, ένας γκριζομάλης κύριος γύρω στα 50+, σταματούσε σε κάθε στάση, με τρόπο που ήταν σχεδόν απαγορευτικός για κάποιον να μπει από την μπροστινή πόρτα. Ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν την άνοιγε καν.
Οι επιβάτες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που έτρεχαν μπροστά- ανέβαιναν από τις πίσω πόρτες με την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Δεν περίμεναν καν να κατέβουν όσοι ήταν μέσα. Υπήρχε στον αέρα αυτή η παραδοχή, ότι το σύστημα κάνει λάθος. Και πως με τη συνενοχή του οδηγού, όλοι μαζί μπορούμε να καταστρατηγήσουμε τα πάντα -γιατί στην τελική έχουμε δίκιο.

Προσθέτοντας την τεράστια ευθύνη που έχουμε ως επιβατικό κοινό να τηρούμε τους κανόνες και να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών, στο παραπάνω παράδειγμα φαίνεται η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται σχεδόν τα πάντα στη χώρα. Φαίνεται ο ωχαδερφισμός και η αδιαφορία όλων για την καθημερινότητά μας.Μια αδιαφορία που αν δεν κάνουμε κάτι τώρα να την σταματήσουμε, θα μας καταπιεί, Σαν μαύρη τρύπα.





πηγή