Μια γυναίκα έμαθε μέσω τηλεφώνου ότι ο αδερφός της και η οικογένειά του χάθηκαν σε δυστύχημα με το αυτοκίνητο. Ποια ήταν η πρώτη της αντίδραση και τι κέρδισε από αυτήν την εμπειρία;“Ήμουν ακόμη σε σοκ όταν προσπαθούσα να φτιάξω τις βαλίτσες μας. Λίγο πριν είχα μάθει ότι ο αδερφός μου, η σύζυγός του, η αδερφή της και τα δυο της παιδιά είχαν χάσει τη ζωή τους σε τροχαίο δυστύχημα. “Ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε”, μου είπαν στο τηλέφωνο και ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω, αλλά βρισκόμουν στη μέση μιας μετακόμισης και δεν ήξερα πού βρίσκονταν τα πράγματά μου!
Ήθελα τόσο πολύ να τρέξω στους γονείς μου, αλλά ο σύζυγός μου και εγώ μετακομίζαμε στο Νέο Μεξικό και στο σπίτι μας επικρατούσε το απόλυτο χάος. Τα περισσότερα από τα ρούχα και τα πράγματα που θα χρειαζόμασταν ο σύζυγος, τα παιδιά μου και εγώ ήταν ήδη πακεταρισμένα και κλεισμένα σε κούτες. Δεν μπορούσα να θυμηθώ που βρίσκονταν ακόμα και τα είδη πρώτης ανάγκης. Είχα βυθιστεί τόσο γρήγορα στη θλίψη που δεν μπορούσα να σκεφτώ, ενώ το σοκ της είδησης ακόμα δεν είχε περάσει! Άλλα ρούχα ήταν στοιβαγμένα σε σωρούς δίπλα στο πλυντήριο, πιάτα και ποτήρια έμεναν και κοιτούσαν στον πάγκο της κουζίνας, παιχνίδια και μικροπράγματα ήταν πεταμένα παντού.
Καθώς ο σύζυγός μου, Larry, έκλεινε αεροπορικά εισητήρια για την επόμενη πτήση, εγώ τριγύριζα στο σπίτι μαζεύοντας και πετώντας πράγματα στην ίδια θέση που ήταν πριν. Και το έκανα για ώρα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ… Οι λέξεις από το τηλέφωνο ηχούσαν στο μυαλό μου “Ο Bill πέθανε, το ίδιο και η Marilyn. H June και τα παιδιά επίσης”. Κάποια στιγμή κατάφερα να ξεσπάσω σε κλάματα. Το κλάμα καθάρισε λιγάκι την ομίχλη του μυαλού μου!
Κάθε φορά που ο σύζυγός μου μιλούσε ακουγόταν μακριά, πολύ μακριά και γω καθώς περπατούσα στο σπίτι έπεφτα πάνω σε πόρτες, τραπέζια, κούτες…Απλώς έσερνα τα πόδια μου από το ένα δωμάτιο στο άλλο…
Ο άντρας μου κάλεσε μερικούς φίλους για να τους εξηγήσει τι συνέβη. Ορισμένοι ήθελαν να μου μιλήσουν “Αν χρειαστείς κάτι πες μου”, έλεγαν οι περισσότεροι! Και εγώ απαντούσα με ένα “ευχαριστώ πολύ”, αλλά δεν ήξερα τι να ζητήσω, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ…
Κάθησα σε μια πολυθρόνα κοιτώντας το κενό, ενώ ο Larry τηλεφώνησε στην Donna, τη γυναίκα με την οποία δίδασκα στο νηπιαγωγείο της Εκκλησίας κάθε Κυριακή. Με την Donna ήμασταν φίλες, αλλά δεν είχαμε πολλές και συχνές επαφές. Με το σύζυγό της, Emerson, ήταν πολύ απασχολημένοι όλη την εβδομάδα φροντίζοντας τα 6 παιδιά τους, ηλικίας 6 έως 15 ετών.
Σκέφτηκα πως ο Larry έκανε πολύ καλά που σκέφτηκε να την ειδοποιήσει, μιας και στο επόμενο μάθημα θα ήταν μόνη. Λίγο αργότερα ο σύζυγός μου κυνηγούσε τη μικρή μας κόρη και προσπαθούσε να την βάλει για ύπνο. Εγώ έψαξα λίγο να βρω που είναι, αλλά και πάλι βυθίστηκα στην ίδια πολυθρόνα με το ίδιο κενό βλέμμα.
Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Σηκώθηκα και με αργές κινήσεις άνοιξα την πόρτα:
“Ήρθα να γυαλίσω τα παπούτσια σου”, μου είπε μια αντρική φωνή και όταν σήκωσα το μπερδεμένο βλέμμα μου είδα τον Emerson να στέκεται μπροστά μου. “H Donna έπρεπε να μείνει με το μωρό, αλλά θέλουμε να σε βοηθήσουμε. Θυμάμαι όταν έχασα τον πατέρα μου μου πήρε ώρες να καθαρίσω και να γυαλίσω τα παπούτσια μας για την κηδεία. Αυτό ήρθα να κάνω τώρα για σένα. Δώσε μου τα παπούτσια σου και των παιδιών και του Larry”, είπε.
Δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό κάτι τέτοιο, μέχρι που το ανέφερε. Και θυμήθηκα μάλιστα ότι την περασμένη Κυριακή τα παιδιά είχαν γεμίσει λάσπες και πέτρες τα παπούτσια τους γυρίζοντας από την εκκλησία. Ενώ εκείνος έστρωνε εφημερίδες στο πάτωμα της κουζίνας εγώ μάζεψα όλα μας τα παπούτσια. Από τα καθημερινά μέχρι τα επίσημα, από τα πιο βρώμικα μέχρι τα καθαρά.
Ο Emerson πήρε ένα μαχαίρι που βρήκε, μια μικρή λεκάνη και ένα σφουγγάρι και ο Larry του έδωσε το βερνίκι των παπουτσιών, όταν κατάφερε να το βρει! Παρακολουθώντας τον να δουλεύει τόσο σγυκεντρωμένα κατάφερα και γω να καθαρίσω λιγάκι το μυαλό μου και να βάλω σε μια τάξη τις δουλειές μου. Πρώτα το πλυντήριο, μετά τα παιδιά για ύπνο και έπειτα τα πιάτα. Καθώς καθάριζα το νεροχύτη και κοιτούσα τον Emerson σκεφτόμουν το Ιησού και το πλύσιμο των ποδιών που έκανε στους μαθητές του. Η αγάπη που έγινε πράξη ξανά έφερε δάκρυα στα μάτια μου. Τώρα, όμως, μπορούσα να κινηθώ, να σκεφτώ πιο καθαρά, να πάρω μια απόφαση.
Μια προς μια οι δουλειές τελείωναν. Πήγα στο πλυσταριό για να βάλω ένα ακόμα πλυντήριο και όταν γύρισα ο Emerson είχε φύγει. Σε μια σειρά μπροστά στον τοίχο της κουζίνας ήταν παρατεταγμένα όλα μας τα παπούτσια. Γυαλισμένα και καθαρισμένα τόσο καλά που μπορούσα να τα τοποθετήσω αμέσως μέσα στις βαλίτσες.
Κοιμηθήκαμε πολύ αργά και ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, αλλά οι δουλειές είχαν γίνει. Μπροστά μου έβλεπα μόνο μέρες γεμάτες θλίψη και στεναχώρια. Η εικόνα, όμως, ενός άνδρα που μου θύμισε με την πράξη του τον Ιησού με κρατούσε δυνατή.
Τώρα, όταν μαθαίνω για κάποιον που είχε μια απώλεια δεν τηλεφωνώ απλώς για να μάθω “αν χρειάζεται κάτι”, αλλά προσπαθώ να σκεφτώ εκείνη τη μία δουλειά που ταιριάζει στην περίσταση και μπορώ να την κάνω για να τον βοηθήσω. Μπορεί να πλύνω τα πιάτα, να βγάλω το σκύλο βόλτα ή να είμαι υπεύθυνη του σπιτιού για όσο λείπει. Κι αν με ρωτήσει “Πώς ήξερες ότι χρειαζόμουν αυτό”, απαντώ “Επειδή κάποτε ένας άνδρας καθάρισε τα παπούτσια μου….”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου