Ο Γερμανός "Ρομπέν των Δασών" που όμως δεν ήταν καθόλου Ρομπέν

 

Ο Johannes Bückler, πίνακας του K. H. Ernst (1803) - πηγή

Ο Johannes Bückler -γνωστός και ως Schinderhannes στα γερμανικά, και John ο Εκδορέας και ο Ληστής του Ρήνου στα αγγλικά- ήταν ένας διάσημος παράνομος που ωστόσο, δεν έγδερνε τους εχθρούς του.

 

 

 

Ακόμα και σήμερα ο Johannes Bückler έχει πολλούς θαυμαστές που τον βλέπουν ως τον Γερμανό Ρομπέν των Δασών. Οι μεταγενέστεροι τον έχουν παρουσιάσει ως έναν αξιαγάπητο απατεώνα που παραβιάζει το νόμο για καλούς, ακόμη και αλτρουιστικούς λόγους, και έτσι, έχει γίνει περισσότερο κάτι σαν σύμβολο.

Για άλλους, ωστόσο, τα εναλλακτικά του παρατσούκλια αποτυπώνουν την αληθινή φήμη του που προκάλεσε τον όλεθρο στη Ρηνανία στις αρχές του 19ου αιώνα: Καύσωνας, Σφαγέας και Ληστής του Ρήνου.

Ο Bückler πιστεύεται ότι γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα (η ακριβής χρονιά είναι αβέβαια, άλλοτε αναφέρεται το 1778, άλλοτε το 1783) στο Miehlen στο σημερινό γερμανικό κρατίδιο Ρηνανία-Παλατινάτο στα δυτικά της χώρας. Ο πατέρας του, Johann, ήταν ένας φτωχός λιποτάκτης του στρατού και η μητέρα του, Anna Maria, μικροκλέφτρα. Ο ίδιος στράφηκε στο έγκλημα σε νεαρή ηλικία και, έφηβος ακόμα, τον έπιασαν να κλέβει δέρματα από το βυρσοδεψείο στο οποίο μαθήτευε.

 

Γιατί ονομάστηκε Schinderhannes;

 

Ο Bückler με την οικογένειά του

Ο Bückler συνέχισε τα εγκλήματα και διέπραξε διάρρηξη και ένοπλη ληστεία. Το γεγονός ότι πήρε το παρατσούκλι "Schinderhannes" -προέρχεται από τη λέξη "schinder" που σημαίνει εκδορέας- δεν παρέπεμπε σε μια ιδιαίτερη τάση για βία, αλλά ήταν λόγω της εποχής που μαθήτευε στο βυρσοδεψείο.

Παρά το γεγονός ότι, στην πραγματικότητα, δεν έγδερνε τα θύματά του, η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν Ρομπέν των Δασών. Ήταν ένας αυτοεξυπηρετούμενος απατεώνας με κίνητρο την απληστία. Έγινε όμως ένας λαοφιλής ήρωας σε μια εποχή που το συγκεκριμένο μέρος της Γερμανίας είχε περιέλθει στη γαλλική κυριαρχία, μετατρέποντάς τον σε πρότυπο αντίστασης κατά των εισβολέων.

Τα εγκλήματα του Schinderhannes

 

Ο Πύργος Schinderhannes στο Simmern - πηγή

Τα έγκλημα του Schinderhannes σε όλη τη Ρηνανία ήταν από κλοπές βοοειδών και αλόγων, μέχρι εκβιασμούς, ληστείες και δολοφονίες.

Με μια ομάδα παρανόμων, είχε ως στόχο τους Εβραίους οι οποίοι, σε μια εποχή ανεξέλεγκτου αντισημιτισμού, δεν προστατεύονταν από το νόμο. Για παράδειγμα, ένας συνεργός του, ο "Black Peter", σκότωσε έναν Εβραίο έμπορο βοοειδών μόνο και μόνο επειδή αποκάλυψε τη σχέση του με μια παντρεμένη.

Το 1799, η φήμη του Schinderhannes ενισχύθηκε όταν έκανε μια τολμηρή απόδραση από τη φυλακή. Ενώ ήταν κλειδωμένος σε έναν πύργο στο Simmern, χρησιμοποίησε ένα κουζινομάχαιρο που έβαλε λαθραία ένας φιλικά προσκείμενος φρουρός για να ανοίξει μια τρύπα στην ξύλινη πόρτα -κάλυψε την πρόοδό του βάζοντας τις σανίδες ξανά στη θέση τους χρησιμοποιώντας μασημένο ψωμί- και, όταν βγήκε από το κελί του, πήδηξε από τον πρώτο όροφο στην τάφρο.

Παρόλο που τραυματίστηκε ελαφριά στο πόδι, η απόδραση τον έκανε ήρωα για τον κόσμο. Από εκεί και πέρα, ήταν σίγουρος ότι, όλο και κάποιος θα τον έκρυβε από τις αρχές, ή τουλάχιστον δε θα τον παρέδιδε. Τα εγκληματικά του κατορθώματα έγιναν πιο τολμηρά και παραγωγικά.

Τι απέγινε;

 

Σύγχρονη ξυλογραφία της εκτέλεσης του Bückler - πηγή

Για μερικά χρόνια, ο Schinderhannes κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη. Όλα όμως τελείωσαν το 1802. Απέχοντας πολύ από το να είναι ένας ευγενής κακοποιός, κατέθεσε αμέσως εναντίον των μελών της συμμορίας του με την ελπίδα μιας πιο επιεικούς ποινής. Αντίθετα, φυλακίστηκε στο Holztrum, έναν επιβλητικό πύργο στην πόλη του Μάιντζ, και ανακρίθηκε πολλές φορές τους επόμενους 16 μήνες.

Στη δίκη που έγινε τον Οκτώβριο του 1803, ο Schinderhannes στάθηκε στο εδώλιο με δεκάδες συνεργούς του. Σε όσους δεν είχαν την τύχη να αθωωθούν (μεταξύ αυτών και η σύζυγός του, Julchen, η οποία μόλις είχε γεννήσει τον γιο του), τους επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης ή καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Schinderhannes ήταν ο πρώτος από τους 20 που καταδικάστηκαν να αποκεφαλιστούν στις 21 Νοεμβρίου 1803, καθώς θα παρακολουθούσαν χιλιάδες κόσμου.

Ωστόσο, ο μύθος του συνέχισε να μεγαλώνει, με εξαιρετικά ρομαντικές αφηγήσεις των πράξεών του να εμφανίζονται σε μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ταινίες -συμπεριλαμβανομένης μιας ταινίας του 1958 σε σκηνοθεσία Helmut Käutner-, μέχρι που ενέπνευσε και επιτραπέζια παιχνίδια.