Κάθε νεκρός θέλει τον δρόμο του

Είναι πολιτικά ορθή η λέξη «παράδεισος» για κάποιον που δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια τόσων ανθρώπων αβοήθητος;

ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΕΔΩ, στην ίδια καβάτζα. Στο ίδιο παγκάκι. Ήθελα να ’ξερα πώς με βρίσκεις. Έχετε drone στον Παράδεισο και η Σάντα Πέτρα κρατάει το κοντρόλ; 

Με συγχωρείς για τη λέξη, ξέρω, εδώ είναι η Κόλαση και ο Παράδεισος. Δεν περίμενα ότι θα σε ξαναδώ μετά από αυτά που δεν έγιναν στο Εφετείο. Δεν είμαι καλή παρέα σήμερα. Είμαι και βραχνιασμένη. Ήθελες καραόκε; 

Και δεν έχω να σου πω και τίποτα νέα από τη showbiz να περάσει η ώρα. Ο κουίρ αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πάει πολύ καλά. Η Αννούλα η Βίσση τα πάει τέλεια. Και για μένα δεν έχω να σου πω πολλά, κοιμάμαι πολύ αργά, έχω ταχυπαλμίες και καπνίζω σαν φουγάρο. Με γκάζι ανοιχτό. Τζινάβεις.

Πάνε έξι χρόνια και κάθε φορά, όπου πάω και ακούω το όνομά σου, νομίζω ότι πηγαίνω στην ίδια κηδεία ξανά και ξανά. είτε διαβάζουν ποιήματα είτε φωνάζουν συνθήματα. Άλλη κηδεία για τον Ζακ Κωστόπουλο, άλλη κηδεία για τη Zackie Oh, άλλη κηδεία για τα κουίρ θύματα, άλλη κηδεία για τα ανυπεράσπιστα θύματα, άλλη για τους οροθετικούς. Ακόμα και όταν απλώς σε αναφέρουν νιώθω πως βρίσκομαι μέσα σε ένα τελετουργικό απόλυτα ιδιωτικό και μυσταγωγικό.

Λένε πως όταν ξέρεις παραπάνω από δύο άτομα στη ζωή σου που έχουν συμμετάσχει σε ριάλιτι σημαίνει πως ζεις στις παρυφές των «διάσημων» ανθρώπων. Λέω πως αν ξέρεις παραπάνω από δύο ανθρώπους που δολοφονήθηκαν στη μέση του δρόμου από μπάτσους και φασίστες ζεις στις παρυφές των ετοιμοθάνατων.

Η φωνή μου μπασάρει, κάθε μου λέξη αρθρώνεται δύσκολα, και αν δεν πάρω βαθιές ανάσες, δεν θα καταφέρω να ολοκληρώσω την πρότασή μου. Θέλω να είμαι σίγουρη πως αν με ακούς θα με ακούς καλά και φοβάμαι μην ξυπνήσω τα «κακά πνεύματα». Στα σκαλιά του Εφετείου κατάλαβα ότι πια τελείωσαν οι κηδείες σου. Γιατί εκεί παρακολούθησα την κηδεία της Δικαιοσύνης.

Νόμιζα πως είχα μάθει να αποχαιρετώ∙ανθρώπους, σπίτια, μυρωδιές, καναπέδες και καβάτζες στην Αθήνα. Νόμιζα ότι μπορώ να σβήνω «αγκαλιές» από την ατζέντα μου. Να έχω την ταχύτητα να αλλάξω διαδρομή πριν περάσω από τον δρόμο σου. Και πάντα να περνάω από τον δρόμο σου. Πώς γίνεται κάθε δρόμος να έχει τον νεκρό του, αλλά όχι κάθε νεκρός τον δρόμο του;

 Θυμάμαι το βράδυ που χτύπησαν τα κινητά μας. Τα sms έγραφαν «Μην πάτε προς Εξάρχεια». Ήμασταν δεν ήμασταν 25 ετών. Εκείνος ήταν 15. Τον είχε δολοφονήσει ένας μπάτσος στα Εξάρχεια. Ένας από αυτούς που προσβάλλονται όταν τους λένε «μπάτσους». Βγήκαμε έξω, καπνίζαμε και μιλούσαμε στο τηλέφωνο με κόσμο που ήταν εκεί κοντά. «Μην έρθετε», μας έλεγαν. «Τα Εξάρχεια καίγονται». Καθίσαμε στα πεζούλια. Αγωνία, απελπισία και Y2K απομεινάρια από τα ηχεία κάθε φορά που ανοιγόκλεινε η πύλη. Μετά το κακό μαντάτο ήταν αδύνατο να ξανασπρώξουμε τη βαριά πόρτα του Sodade.

Λένε πως όταν ξέρεις παραπάνω από δύο άτομα στη ζωή σου που έχουν συμμετάσχει σε ριάλιτι σημαίνει πως ζεις στις παρυφές των «διάσημων» ανθρώπων. Λέω πως αν ξέρεις παραπάνω από δύο ανθρώπους που δολοφονήθηκαν στη μέση του δρόμου από μπάτσους και φασίστες ζεις στις παρυφές των ετοιμοθάνατων. Μπορεί κάθε πρωί που πίνω τον καφέ μου και μιλάω με τη γάτα μου να είμαι μια «διάσημη μελλοθάνατη» και να μην το ξέρω. Το μόνο που εύχομαι είναι, ό,τι κι αν συμβεί, να το συναντήσουμε μαζί. 

Είναι πολιτικά ορθή η λέξη «παράδεισος» για κάποιον που δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια τόσων ανθρώπων αβοήθητος; Τι κοινό έχουν όσοι πεθαίνουν στον δρόμο κι εμείς που σας πενθούμε; Ο Παύλος, ο Σαχζάτ, εσύ, η Κυριακή, όλα τα κορμιά που έβαψαν κόκκινα τα τσιμέντα και άναψαν φωτιά στις νύχτες μας. 

Νομίζαμε ότι οι rainbow σημαίες, τα σύμφωνα συμβίωσης και η πτώση της Χρυσής Αυγής συμβόλιζαν το καλύτερο αύριο για εμάς. Κάναμε λάθος. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας όταν περπατάμε αγκαλιά. Μας σημαδεύουν με τα μάτια. Νομίζαμε ότι η σεξουαλική απελευθέρωση και τα πάρτι ήταν το αντίδοτο σε ό,τι μας «πατούσε» κάτω από μικρά παιδιά. Μετρήσαμε κι άλλους, κι άλλες, κάναμε λάθος. Νομίζαμε ότι ο έρωτας θα έρχεται με τον ήχο sms του Νokia 3210. Κάναμε λάθος. 

Όχι, αγάπη μου, η δικαιοσύνη δεν είναι «τυφλή» ούτε ο έρωτας. Μπορεί να ήταν κάποτε, δεν είναι πια. Τον έχω δει να με κοιτάζει που τον κοιτάζω και μετά να μας κοιτάζουν να περπατάμε μαζί. Μισό το μάτι τους.

Δεν θέλω να κρατάω το κινητό μου. Θέλω να κρατάω το χέρι σου ή τον ώμο σου. Και το τσιγάρο μου. Μπορώ;